Dlaczego terapia konwersyjna jest szkodliwa

Kwiecień 4, 2024

Podobnie jak w innych dyscyplinach naukowych, rozwój psychologii nie był wolny od uprzedzeń i praktyk homofobicznych. Dowodem na to była długa i do niedawna zaniedbywana obecność homoseksualizmu jako kategorii klinicznej w psychopatologii; jak również tworzenie ich odpowiednich "terapii konwersyjnych", "reparatywnych terapii korekcyjnych" lub "reorientacji seksualnej".

Chociaż w wielu kontekstach to ostatnie jest nie tylko zdyskredytowany, ale i legalnie ukarany ; w innych miejscach wciąż obowiązuje średniowieczna i brutalna idea, że homoseksualizm jest chorobą lub zaburzeniem, które można odwrócić.

Z zamiarem przeanalizować, dlaczego terapia konwersyjna jest szkodliwa W tym artykule zaczniemy od przeglądu, co jest i skąd pochodzą te terapie, aby w końcu zobaczyć, jakie są ich skutki.

Powiązany artykuł: "5 mitów o homoseksualizmie zdemontowanych przez naukę"

Psychopatologia i logika korekty

Idea "uzdrawiania", a raczej "korygowania", jest logiką, która przechodzi przez całą produkcję psychopatologii, czasami jawnie czasami niejawnie. Pomysł ten łatwo staje się fantazją, która wypełnia luki najbardziej konserwatywnej zachodniej ideologii, a zatem psychopatologia została zaoferowana łatwo jako potężna strategia kontroli; w tym przypadku homoseksualizmu .

Jak powiedziałby Foucault w latach siedemdziesiątych (cit w Montoya, 2006), od samego początku proponowano psychiatrię jako opcję, która nie była użyteczna do "wyleczenia" w istocie, ponieważ to, co zrobiono, interweniowało w przypadkach nienormalności ustalonych bez dokładnego organicznego fundamentu ,

Co mógł wtedy zrobić? Popraw tę nieprawidłowość lub spróbuj ją kontrolować. Poza zmniejszeniem psychicznego stanu psychicznego, psychiatria zyskuje funkcję ochrony socjalnej; to znaczy, aby uporządkować porządek w obliczu niebezpieczeństwa, jakie stanowi to, co moralnie uważane za "nienormalne". W tym kontekście seksualność, a raczej nieheteroseksualność, nie było to z patologicznego punktu widzenia , Na początku jest kontrolowany przez kaprala, a później przez medium.

W ten sposób powstaje nierozerwalny związek między moralnością, którą odczytuje się w kategoriach statystycznych normalności; i medycyny, która później wywodzi się z psychopatologii. W rezultacie heteroseksualizm został zrozumiany w wielu kontekstach jako normalny i synonimiczny ze zdrowiem. A homoseksualizm jako nienormalny i synonim choroby, lub w najlepszym wypadku jako zaburzenie.

Może interesujesz się: "Historia psychoterapii i psychologii klinicznej"

Seksualność zawsze w centrum uwagi

Będąc podstawową częścią ludzkiej kondycji, seksualność pozostaje bardzo obecna w debatach filozoficznych, naukowych i politycznych głębiej. Czasami debaty te przybierały formę moralnych zaleceń dotyczących zachowań seksualnych; co z kolei wpłynęło nawet na pragnienia, przyjemności, praktyki, tożsamości i ogólnie na wizje dotyczące seksualności.

W rzeczywistości, aż do niedawna, trudno było upublicznić wątpliwości generowane przez biologiczne podstawy seksualności, zgodnie z którymi jest zredukowany do zdolności reprodukcyjnych mężczyzn i kobiet , Nie bez nieobecności w innych czasach i społeczeństwach, aż do połowy ubiegłego wieku, kiedy seksualna niezadowolenie wyszło na ulice, domagało się swobodnego wykonywania seksualności jako prawa człowieka.

Z tak zwaną "rewolucją seksualną" wiele żyć, tożsamości i przyjemności, których ani moralność, ani patologia nie zdołały uchwycić, aby uzyskać widoczność; zwłaszcza w kontekście europejskim i amerykańskim.

To jest powód do walki o równe prawa i do wykorzenić formy dyskryminacji ze względu na orientację seksualną , Nie tylko to, ale w końcu w roku 1973 APA wycofuje się z kompendium zaburzeń psychicznych do homoseksualizmu. Światowa Organizacja Zdrowia robi to samo do 1990 roku, a w pierwszym roku naszego stulecia APA publicznie odrzuciła wdrażanie terapii konwersyjnych.

Z drugiej strony, ale także w Stanach Zjednoczonych, pojawia się silny konserwatywny prąd, który zmaga się w przeciwnym kierunku, czyli odmawiania różnorodności seksualnej, i opowiada się za przyznaniem praw tylko wtedy, gdy seksualność jest przeżywana w sposób heteronormatywny. W obliczu problemu, jak uczynić go heteronormatywnym, psychologia zachowawcza i psychiatria oferują rozwiązanie: seria terapii korekcyjnych mogą "odwrócić", a niektóre nawet "wyleczyć", homoseksualizm.

Pytania dotyczące niezmienności orientacji seksualnej

Z drugiej strony, choć w mniejszym stopniu, inna część nauki wygenerowała wiedzę, która pozwoliła nam mocno zakwestionować ideę homoseksualizmu jako patologii.

Montoya (2006) mówi nam o niektórych badaniach, które analizują, na przykład, różnorodność rozwojową i gonadalną, mózgową i psychologiczną. To ostatnie pytanie esencjalistyczny i niezmienny pogląd na heteroseksualizm , oprócz uwidocznienia, że nie znaleziono żadnych genów ani czynników anatomicznych lub behawioralnych, które w pełni mogą uwzględniać orientację seksualną.

Tak więc orientacja seksualna nie jest czymś z góry ustalonym i niezmiennym, lecz raczej "procesem ciągłej interakcji między biologiczną i psychiczną strukturą osoby i środowiska, w której wyrażają swoją seksualność" (tamże: 202).

Terapia emergingowa i konwersyjna

Widzieliśmy z perspektywy Foucaultian, że psychiatria jest początkowo uważana za technologię korekcyjną, w której seksualność odgrywa wiodącą rolę. Kiedy ten ostatni był uważany za pokonany, XXI wiek zaczął kondensować wszystkie powyższe w pojawianiu się technik, które są oferowane jako opcja korekcyjna dla homoseksualizmu.

Terapia reparatywna pojawiła się po raz pierwszy w 1991 roku, rok po wycofaniu przez WHO homoseksualizmu z kompendium chorób , Termin ten został przypisany amerykańskiemu psychologowi klinicznemu Josephowi Nicolosi, który zaproponował go jako model terapeutyczny, który pozwoliłby na przejście z homoseksualizmu na heteroseksualność. Zasadniczo idea "terapeutycznego" zakłada w sposób uogólniony, że homoseksualizm jest w rzeczywistości utajoną heteroseksualnością i że jest to stan, który generuje nieszczęście lub ważny dyskomfort psychiczny; z którym musisz to poprawić.

Terapeuta jest zatem pozycjonowany z homofobicznego paternalizmu, który tłumi autonomię osoby. I część dostępnych opcji od awersyjnego warunkowania z terapią elektrowstrząsową do praktykowania celibatu poprzez wzmacnianie poczucia winy .

Stamtąd terapie korekcyjne nie są uważane za opcje oparte na integralnej, kompleksowej i pełnej szacunku wizji różnorodności, co pozwala nam badać niewygody poza tematem (na przykład w wyniku trudności w wyrażaniu społecznie seksualność), ale jako próba korekty osoby, ponieważ żyją w nienormatywnej seksualności.

Być może jesteś zainteresowany: "Terapia elektrowstrząsami (ECT): charakterystyka i zastosowania w psychiatrii"

Szkody i pytania etyczne

APA (2000) mówi, że "modalności psychoterapeutyczne mające na celu zmianę lub naprawę homoseksualizmu opierają się na teoriach rozwoju, których wiarygodność naukowa jest wątpliwa", a także zaleca, aby etyczni lekarze powstrzymywali się od prób zmiany orientacji jednostek i rozważenia możliwe uszkodzenia.

Ten drugi mogą być efekty psychologiczne, które obejmują zwiększanie zinternalizowanej homofobii (w konsekwencji przerwanie wolności i praw seksualnych), ale także kliniczne objawy depresji, lęku i zachowań autodestruktywnych.

W swojej analizie bioetycznej na ten temat, Montoya (2006) mówi nam, że główne pytania etyczne, jakie można postawić w przypadku terapii konwersyjnych, są następujące:

Nie ma wystarczającej ilości potwierdzonej naukowo wiedzy do utrzymania skuteczność terapii reparatywnych .
Z tego powodu nie można twierdzić, że istnieją profesjonaliści, którzy są naprawdę wykwalifikowani, aby je stosować; indywidualne kryteria ideologiczne są łatwe do narzucenia.
W świadomej zgodzie podkreśla się możliwości sukcesu, to znaczy fałszywe konsekwencje naprawcze i szkody są zminimalizowane .
Zaczynają od założenia, że zachowania homoseksualne i tożsamość są moralnie niedopuszczalne, a przez to patologią.
Nie znają szacunku autonomia i godność osoby .
Obejmują techniki odstraszania, wzmacniając w osobie pogląd, że ich seksualność jest patologiczna, gorsza lub naganna.
Nie są one nieszkodliwe : zwiększyć homofobię i zwiększyć ryzyko samobójstwa.
Nie znają osiągniętych osiągnięć w zakresie praw człowieka, seksualności i reprodukcji.
Ukrywają ludzką różnorodność.
Fałszywe przedstawienie siły lekarza.

Bibliografia:

Montoya, G. (2006). Bioetyczne podejście do terapii reparatywnych. Leczenie zmiany orientacji homoseksualnej. Acta Bioethica, 12 (2): 199-210.
APA (2000). Stanowisko w sprawie terapii skoncentrowanych na próbach zmiany orientacji seksualnej (terapia reparacyjna lub konwersyjna). Oficjalne działania APA. Źródło: 25 lipca 2018. Dostępne w oświadczeniu dotyczącym terapii APA.