Dlaczego tak trudno jest przezwyciężyć sentymentalną przerwę?
Nagle Martin miał wrażenie, że świat wokół niego się zawalił. Jego dziewczyna, kobieta, z którą żył przez ostatnie 10 lat swojego życia, właśnie powiedziała mu, że już go nie chce, że zakochał się w innym mężczyźnie i że tej nocy opuścił dom.
Uczucie niewiary, które chwyciło Martina w tym momencie, trwało kilka dni, a nawet miesięcy, po jej odejściu. Zmartwiony i zdezorientowany, zastanawiał się, co się stało.
Zwykle wędrował samotnie przez dom, zanurzony w pytaniach i mrocznych myślach. Z czasem zaczęły mu przychodzić różne szczęśliwe chwile , przypominający lepszy czas, który trwale go dręczył: pamiętał uśmiech swojej byłej dziewczyny, ostatni raz wyjechali na wakacje, spacery, które robili razem w każdy weekend w okolicy parku, uściski i gesty uczucia, które obiecywali sobie wzajemnie, wyjścia do kina i teatru, wspólny humor i cała zaćma etcetrów, które raz za razem rzucały się w oczy jak film.
Poza tym często miałem wrażenie, że wciąż jest w domu. Czuł jej zapach, widział ją stojącą przy oknie w salonie i usłyszał jej chłopięcy śmiech odbijający się echem, teraz w jego smutnym i opuszczonym miejscu.
Nie było jej już na miejscu, ale stała się bardzo obecnym duchem, który gonił go, dokądkolwiek się udał. Taka była historia Martína. Teraz powiem o innym przypadku, bardzo różnym i bardzo podobnym w tym samym czasie.
Sentymentalne zerwania i straty
Tak jak Martin stracił swoją dziewczynę, Diego stracił część swojego ciała , Doznał poważnego wypadku samochodowego, który doprowadził do nagłej operacji, w której lekarze nie mieli innego wyboru, jak amputować rękę.
Ciekawe, i pozostawiając na boku smutną i dramatyczną część opowieści, jest to, że w dniach i miesiącach po operacji, Diego czuł, że dłoń, która została usunięta, wciąż była na swoim miejscu.
Wiedział oczywiście racjonalnie, że był teraz uzbrojony. W rzeczywistości mógł kontemplować samą nicość tam, gdzie wcześniej była jego ręka. Dowody na jego oczach były niepodważalne. Ale mimo to Diego nie mógł oprzeć się wrażeniu, że zraniona ręka wciąż jest na swoim miejscu. Co więcej, zapewniał lekarzy, że może poruszać palcami, a nawet dni, kiedy jego dłoń swędziła, a on nie wiedział, co zrobić, żeby się podrapać.
Dziwne zjawisko, które dotknęło Diego ma imię ... jest znane jako zespół kończyny fantomowej. Jest to dobrze udokumentowana patologia, która, podobnie jak wszystko, co dzieje się z nami w życiu, ma swój początek w architekturze mózgu.
Członek duchów
Każda część naszego ciała zajmuje określone miejsce w mózgu. Dłonie, palce, ręce, stopy i pozostałe elementy anatomii człowieka posiadają specyficzny i możliwy do zidentyfikowania korelator neuronalny. Mówiąc najprościej, nasz kompletny organizm jest reprezentowany w mózgu, to znaczy zajmuje określoną przestrzeń złożoną z połączonych ze sobą neuronów.
Jeśli nieszczęścia prześladują nas i nagle tracimy nogę w wypadku, to, co natychmiast znika z naszego ciała, jest prawdziwa noga, ale nie obszary mózgu, w których ta noga jest reprezentowana.
Jest to coś podobnego do tego, co dzieje się, gdy bierzemy stronę z książki: ten konkretny arkusz nie będzie już częścią omawianego tomu; jednak nadal będzie istnieć w indeksie. Jesteśmy tutaj przed przepaścią między tym, co powinniśmy mieć a tym, co naprawdę mamy .
Innym sposobem na zrozumienie tego jest myślenie o prawdziwym geograficznym terytorium kraju i jego reprezentacji kartograficznej, to znaczy o miejscu, które ten kraj zajmuje na mapie świata ... Wielkie tsunami może spowodować, że Japonia zatopi się w oceanie, ale ewidentnie Japonia nadal istniałaby na wszystkich szkolnych mapach rozrzuconych po powierzchni Ziemi.
Analogicznie, jeśli z jednego dnia na drugi, nieszczęśliwy Diego nie ma już prawej ręki, ale jego mózg wciąż istnieje, oczekuje się, że biedny chłopiec czuje, że może brać rzeczy z brakującym członkiem, bawić się palcami, lub nawet drapiąc się po tyłku, gdy nikt nie patrzy na niego.
Mózg, który się przystosowuje
Mózg jest elastycznym organem, zdolnym do reorganizacji siebie. Dla celów sprawy przed nami oznacza to, że obszar mózgu, w którym wcześniej znajdowała się zraniona dłoń Diego, nie umiera ani nie znika.
Wręcz przeciwnie, wraz z upływem czasu, gdy przestajesz otrzymywać informacje sensoryczne ze środowiska, takie jak dotyk, zimno i ciepło, komórki nerwowe przestają spełniać swoją specyficzną funkcję.Ponieważ nie ma już żadnych powodów, aby tam pozostać, ponieważ ich istnienie nie jest uzasadnione, bezrobotne neurony są oddawane do służby innemu członkowi ciała. Zwykle migrują do sąsiednich regionów mózgu. Zmieniają sprzęt, by ująć go w kategoriach potocznych.
Oczywiście nie dzieje się to z dnia na dzień. Mózg potrzebuje miesięcy i lat na taki wyczyn. W tym okresie przejściowym możliwe jest, że osoba poszkodowana przeżywa oszustwo wierząc, że jest jeszcze coś, co w rzeczywistości jest niczym.
Równoległość
Teraz Co syndrom dziwnej ręki ma wspólnego z biednym Martinem i jego zbiegłą dziewczyną, która nadaje tytuł temu artykułowi?
Wystarczająco, w pewnym sensie, ponieważ nie tylko nasze różne części ciała mają fizyczną reprezentację w mózgu, ale także wszystko, co robimy w ciągu dnia, nasze najróżniejsze doświadczenia.
Jeśli bierzemy lekcje języka czeskiego lub gramy na klarnecie, powstałe w ten sposób nauczanie powoduje literalną reorganizację niektórych regionów naszego mózgu. Cała nowa wiedza wymaga rekrutacji tysięcy neuronów, aby te nowe informacje można było naprawić i zachować na dłuższą metę.
To samo dotyczy Clarity, kobiety, z którą mieszkał Martín. Po wielu latach zalotów i kilkudziesięciu doświadczeń razem zajmowała szczególne miejsce w mózgu człowieka, tak jak zagubiona ręka zajmowała określone miejsce w mózgu Diego.
Extirpada rękę i wytępiła Claritę, oba mózgi potrzebują czasu, aby dostosować się do nowych okoliczności ; lgnąc do przeszłości, będą bombardować tylko dwóch chłopców iluzorycznymi błyskami rzeczywistości, która już nie istnieje. Tak więc, podczas gdy Diego czuje, że wciąż ma swoją rękę, Martín odczuwa obecność Clarity i oboje cierpią przed silnym kontrastem emocjonalnym, który pojawia się za każdym razem, gdy zdają sobie sprawę, że już tak nie jest.
Problem nie kończy się na tym
Występuje czynnik obciążający, a uczucie dyskomfortu pojawia się, gdy stary przyzwyczajony mózg nie może uzyskać tego, czego chce.
Kiedy osoba nas oślepia, centralny układ nerwowy zaczyna uwalniać duże ilości substancji zwanej dopaminą. Jest to neuroprzekaźnik, którego funkcją w tym przypadku jest stymulowanie tak zwanego obwodu nagród mózgu, odpowiedzialna za dobre samopoczucie i pełnię, która charakteryzuje kochanka .
Z drugiej strony nadmiar dopaminy krążącej w naszych neuronach blokuje region zwany korą przedczołową, który jest przypadkowo biologiczną siedzibą refleksyjnego myślenia, krytycznego osądu i zdolności rozwiązywania problemów. Innymi słowy, kiedy się zakochujemy, możliwość inteligentnego myślenia i działania idzie do siódmego kręgu piekła i dalej.
Oślepiony i oszołomiony miłością
Zakochanie pozostawia nas głupimi, a to odpowiada ewolucyjnemu celowi. Blind of love, nie będąc w stanie dostrzec wad partnera, pomaga szybko wzmocnić więź. Jeśli dana osoba robi na nas wrażenie, wydaje się idealna, bez negatywnych cech, sprawi, że będziemy chcieli spędzać z nią dużo czasu, co z kolei zwiększy prawdopodobieństwo, że skończymy w łóżku, będziemy mieć dzieci i będziemy nadal zaludniać świat. Tak przy okazji, to jedyna rzecz, która naprawdę interesuje nasze geny .
Jeśli jednak z jakiegoś powodu związek zostanie trwale przerwany, obwód nagrody zostanie pozbawiony źródła dopaminy, co wywoła prawdziwy syndrom odstawienia. Zamiast tego aktywowany jest obwód stresu, a kochanek cierpi jako więzień, ponieważ nie może uzyskać tego, czego domaga się od niego jego mózg.
Jako osoba uzależniona od alkoholu lub uzależniona od narkotyków porzucona dziewczyna lub chłopak może nawet skończyć z wszelkiego rodzaju nieostrożnością i nonsensem, aby odzyskać ukochanego lub ukochanego.
Okres, w którym mózg przestawia się na ten bałagan, jest powszechnie nazywany żałobą i zwykle jest zmienna od jednej osoby do drugiej, ponieważ zależy od rodzaju i intensywności więzi, przywiązania i znaczenia, jakie przypisujemy temu, który utraciliśmy.
