Dlaczego z wiekiem czas mija szybciej?
Jeśli masz ponad 20 lat, jest bardzo prawdopodobne, że zdarzyło się to wiele razy: pamiętasz wydarzenie, które pamiętasz żywo i zdajesz sobie sprawę, że stało się to 10 lat temu ... lub nawet więcej!
Dzieje się tak również wtedy, gdy zamierzasz zobaczyć, kiedy pojawił się serial telewizyjny, który śledziłeś od początku, kiedy była to premiera filmu, który cię naznaczył, lub nawet kiedy zdałeś sobie sprawę, że aktor lub aktorka, która odegrała rolę dziecka Fikcji audiowizualnej nie można nawet uznać za zbyt młodą.
A jednak pomiędzy 7 a 15 rokiem życia wszystko wydawało się bardzo powolne , Co więcej, jest nawet prawdopodobne, że chciałbyś wypełnić jeszcze jeden rok i być bliżej "starszych", i że oczekiwanie będzie wieczne.
Jak mija czas! Wchodzenie na tymczasowy akcelerator
Oczywiście jest jedna rzecz, która jest jasna: czas jest równie szybki dla wszystkich ludzi, nie zatrzymuje się na kilka i nie przyspiesza dla innych (przynajmniej jeśli pozostajemy na tej planecie). Jednak percepcja tego czasu zmienia się i wiele .
Zostało to potwierdzone w 2005 roku przez Sandrę Lenhoff i Marc Wittmann, dwóch badaczy z Ludwig-Maximilians-Universität München. Jego badania polegały na przeprowa- dzeniu szeregu ankiet dla 499 osób w wieku od 14 do 94 lat i poproszeniu ich o ocenę stopnia "szybkości", z jakim oszacowali czas upływający w danym okresie.
Kiedy upłynęło kilka dni lub tygodni, wszyscy ludzie podobnie myśleli o prędkości, z jaką spędzili ten sezon, ale kiedy ramy czasowe były szersze (lat), stwierdzili, że ludzie mieli tendencję do częstszego oddawania upływu czasu, im starszy był ich wiek .
W szczególności osoby powyżej 40. roku życia oceniały, że czuły, że czas upłynął bardzo powoli w dzieciństwie i jak nieznacznie przyspieszył w okresie dojrzewania, aby osiągnąć wysokie prędkości w wieku dorosłym.
Dlaczego pojawia się ten efekt psychologiczny?
Nie jest jasne, co jest przyczyną tego zjawiska, ale zaproponowano bardzo rozsądne wyjaśnienie, które wiąże się z ilością odniesień czasowych, które są dostępne w naszej pamięci, kiedy oceniamy naszą trajektorię życia retrospektywnie.
To wyjaśnienie opiera się na dobrze udokumentowanym fakcie: więcej wspomnień gromadzi się w pierwszych latach życia niż w okresie o podobnym czasie trwania, jaki miał miejsce w okresie dorosłości , Oznacza to, że ilość wspomnień na temat tego, co wydarzyło się między 8 a 12 rokiem życia, jest zwykle o wiele większa niż ilość wspomnień na temat tego, co wydarzyło się między 30 a 35 rokiem życia.
Może to wynikać z jednej strony z faktu, że nasz mózg jest bardziej plastyczny (tj. Bardziej wrażliwy na bodźce) w czasie naszego dzieciństwa i dorastania, co pozwala nam szybko uczyć się wielu rzeczy, a jednocześnie uczyni to, co zamierzamy życie jest bardziej prawdopodobne, że pozostanie w naszej pamięci.
Z drugiej strony można to również wytłumaczyć bardzo prostym faktem. Duża część najważniejszych zdarzeń życiowych gromadzi się na początku naszego życia : wejście do szkoły i instytutu, po raz pierwszy spotykamy przyjaźnie, które utrzymamy przez długi czas, moment, w którym osiągniemy pełnoletność, pierwsze miłosne przeżycia itp.
Kiedy pamięć nie ma nic do uchwycenia
Z jednej strony wiemy, że mózg jest bardzo wrażliwy na środowisko, z drugiej zakładamy, że w pierwszych dwóch dekadach życia dzieje się wiele nowych i ekscytujących rzeczy. Do tego musimy dodać ważny fakt: pamięć wydaje się zachować dobre wspomnienia związane z nowymi i satysfakcjonującymi doświadczeniami, a mniej te, które są znane i nie wzbudzają tak silnej reakcji emocjonalnej.
Wszystko to sprawia, że mamy wiele bardziej tymczasowych odniesień znajdujących się na początku naszego życia, że w drugiej połowie tego , co może sprawić, że minęło więcej czasu, patrząc wstecz.
Wydaje się, że jeśli w zeszłym roku nie pamiętamy nic szczególnie niezwykłego, to zejdziemy coraz szybciej i szybciej przez lodowisko, ponieważ przy braku tymczasowych odniesień przechowywanych w naszej pamięci myślimy, że ten okres był znacznie dłuższy. brak tego, co było. W ten sposób możemy poświęcić więcej zasobów na przetwarzanie informacji o etapach życia, w których wydarzyły się naprawdę ciekawe rzeczy.
Może to być okrutne, ale w końcu nasz system nerwowy nie jest zbudowany, aby dać nam obiektywny pogląd na czas i przestrzeń .
