Interakcja symboliczna: co to jest, rozwój historyczny i autorzy
Interakcja symboliczna to teoria socjologiczna który miał wielki wpływ na współczesną psychologię społeczną, a także na inne dziedziny nauki w naukach społecznych. Ta teoria analizuje interakcje i ich znaczenie, aby zrozumieć proces, w którym jednostki stają się kompetentnymi członkami społeczeństwa.
Od pierwszej połowy XX wieku symboliczny interakcjonizm generuje wiele różnych prądów, a także własne metodologie, które miały wielkie znaczenie dla zrozumienia aktywności społecznej i budowy "ja".
- Powiązany artykuł: "Czym jest konstruktywizm w psychologii?"
Czym jest interakcja symboliczna?
Interakcja symboliczna teoretyczny prąd, który powstaje w socjologii (ale porusza się szybko w kierunku antropologii i psychologii) i bada interakcje i symbole jako kluczowe elementy do zrozumienia zarówno indywidualnej tożsamości, jak i organizacji społecznej.
W bardzo szeroki sposób, co sugeruje interakcja symboliczna, jest to, że ludzie określają siebie zgodnie z tym, co "jednostka" nabywa w określonym kontekście społecznym ; kwestia, która w dużej mierze zależy od interakcji, w które się angażujemy.
Jego początki to pragmatyzm, behawioryzm i ewolucjonizm, ale daleko im do zapisania się w żadnym z nich, interakcjonizm symboliczny przechodzi między nimi.
Wśród jego poprzedników jest także obrona "usytuowanych" i częściowych prawd, w przeciwieństwie do "prawd absolutnych", które zostały skrytykowane przez znaczną część współczesnej filozofii uznać, że pojęcie "prawdy" zostało wystarczająco skonfundowane z pojęciem "przekonań" (ponieważ z pragmatycznego punktu widzenia o ludzkiej działalności, prawdy mają tę samą funkcję, co przekonania).
- Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia społeczna?"
Etapy i główne propozycje
Interakcja symboliczna ma wiele różnych propozycji. Ogólnie mówiąc, istnieją dwa główne pokolenia, których propozycje są ze sobą powiązane, dzielą się podstawami i tłem teorii, ale które charakteryzują się różnymi propozycjami.
1. Początki symbolicznego interakcjonizmu: działania zawsze mają znaczenie
Jedną z głównych propozycji jest to tożsamość budowana jest głównie poprzez interakcję , który zawsze jest symboliczny, to znaczy zawsze coś znaczy. Innymi słowy, indywidualna tożsamość zawsze ma związek ze znaczeniami, które krążą w grupie społecznej; zależy to od sytuacji i miejsc, które każda osoba zajmuje w tej grupie.
Interakcja jest zatem działalnością, która zawsze ma znaczenie społeczne, innymi słowy, zależy od naszej zdolności do definiowania i nadawania sensu zjawiskom indywidualnym i społecznym: "porządkowi symbolicznego".
W tej kolejności język nie jest już instrumentem wiernie reprezentującym rzeczywistość, ale raczej jest raczej sposobem wyrażania postaw, intencji, stanowisk lub celów mówcy, z którym język jest także aktem społecznym i sposobem konstruowania tej rzeczywistości.
Dlatego nasze działania są rozumiane poza zestawem nawyków lub automatycznych zachowań lub zachowań ekspresyjnych. Akcje zawsze mają znaczenie, które można interpretować.
Z tego wynika to jednostka nie jest wyrazem; to więcej reprezentacji , jego wersja, która jest konstruowana i odkrywana przez język (język, który nie jest wyizolowany lub został wynaleziony przez jednostkę, ale należy do logiki i określonego kontekstu społecznego).
Oznacza to, że jednostka jest konstruowana poprzez znaczenia, które krążą podczas interakcji z innymi osobami. Tutaj powstaje jedna z kluczowych koncepcji symbolicznego interakcjonizmu: "ja", które służy próbom zrozumienia, w jaki sposób podmiot konstruuje te wersje siebie, to jest ich tożsamość.
Krótko mówiąc, każda osoba ma charakter społeczny, więc indywidualne zachowania muszą być rozumiane w odniesieniu do zachowań grupowych. Z tego powodu wielu autorów tej generacji koncentruje się szczególnie na rozumieć i analizować socjalizację (proces, w którym internalizujemy społeczeństwo).
Metodologia pierwszego pokolenia i głównych autorów
W pierwszym pokoleniu symbolicznego interakcjonizmu pojawiają się jakościowe i interpretacyjne propozycje metodologiczne, na przykład analiza dyskursu lub analiza gestów i obrazu; które są rozumiane jako elementy, które nie tylko reprezentują, ale także budują rzeczywistość społeczną.
Najbardziej reprezentatywnym autorem początków symbolicznego interakcjonizmu jest Mead, ale ważne były również Colley, Pierce, Thomas i Park, pod wpływem niemieckiego G. Simmela. Podobnie Szkoła Iowa i szkoła chicagowska są reprezentatywne , a Call, Stryker, Strauss, Rosenberg i Turner, Blumer i Shibutani są uznawani za autorów pierwszego pokolenia.
2. Druga generacja: życie społeczne to teatr
Na tym drugim etapie symbolicznego interakcjonizmu tożsamość rozumiana jest również jako wynik ról, jakie jednostka przyjmuje w grupie społecznej, z którą jest także rodzajem schematu, który może być zorganizowany na różne sposoby w zależności od sytuacji.
Ma to szczególne znaczenie wkład dramaturgicznej perspektywy Ervinga Goffmana , który sugeruje, że jednostki są w zasadzie zbiorem aktorów, ponieważ dosłownie działamy stale w naszych rolach społecznych i oczekuje się od nas zgodnie z tymi rolami.
Działamy, aby pozostawić społeczny obraz nas samych, który nie tylko dzieje się podczas interakcji z innymi (które odzwierciedlają społeczne wymagania, które sprawią, że działamy w określony sposób), ale także występuje w przestrzeniach i momentach, w których że inni ludzie nas nie widzą
Propozycje metodologiczne i główni autorzy
Wymiar dzienny, badanie znaczeń i rzeczy, które pojawiają się podczas interakcji, są przedmiotem badań naukowych. Na poziomie praktycznym metodologia empiryczna jest bardzo ważna , Dlatego interakcja symboliczna jest powiązana w istotny sposób z fenomenologią i etnometodologią.
To drugie pokolenie charakteryzuje się również rozwojem etogenezy (Badanie interakcji człowiek-społeczeństwo, które analizuje przede wszystkim te cztery elementy: działanie ludzkie, jego wymiar moralny, zdolność do sprawowania władzy, że mamy ludzi i samą koncepcję osoby w odniesieniu do ich publicznego działania).
Oprócz Ervinga Goffmana niektórzy autorzy, którzy wpłynęli na znaczną część symbolicznego interakcjonizmu tego momentu, to Garfinkel, Cicourel i najbardziej reprezentatywny autor etogenia, Rom Harré.
Związek z psychologią społeczną i niektórymi krytykami
Interakcja symboliczna miała istotny wpływ przekształcenie klasycznej psychologii społecznej w postmodernistyczną psychologię społeczną o Nowa psychologia społeczna. Mówiąc dokładniej, wpłynął na Dyskursywną Psychologię Społeczną i Psychologię Kulturalną, w której od kryzysu tradycyjnej psychologii lat 60. odrzucono pojęcia, takie jak refleksyjność, interakcja, język lub znaczenie.
Ponadto interakcjonizm symboliczny był użyteczny do wyjaśnienia procesu socjalizacji, który początkowo został podniesiony jako przedmiot badań socjologicznych, ale szybko połączony z psychologią społeczną.
Skrytykowano go również za to, że redukuje wszystko do porządku interakcji, czyli redukuje interpretację jednostki do struktur społecznych. Podobnie został skrytykowany na poziomie praktycznym, biorąc pod uwagę, że jego propozycje metodologiczne nie przemawiają do obiektywności ani metod ilościowych.
Są wreszcie tacy, którzy uważają, że stwarza dość optymistyczne pojęcie interakcji, ponieważ niekoniecznie bierze pod uwagę normatywny wymiar interakcji i organizacji społecznej.
Odnośniki bibliograficzne
- Fernández, C. (2003). Psychologie społeczne u progu XXI wieku. Fundacje wydawnicze: Madryt
- Carabaña, J. i Lamo E. (1978). Społeczna teoria symbolicznego interakcjonizmu. Reis: Spanish Journal of Sociological Research, 1: 159-204.
