Iván Pávlov: biografia tego odniesienia do behawioryzmu
Ivan Petrovich Pávlov był rosyjskim fizjologiem znany ze swoich eksperymentów z psami, co dało początek temu, co jest obecnie znane jako klasyczne warunkowanie. Kondycja klasyczna lub Pawłowska jest najbardziej podstawowym rodzajem asocjacyjnego uczenia się, w którym organizm reaguje na bodziec środowiskowy, pierwotnie neutralny, z automatyczną lub odruchową reakcją.
Odkrycia Pavlova są studiowane na wszystkich uniwersytetach psychologii i edukacji , ponieważ jest to jeden z najbardziej wstępnych tematów obu karier i jest jedną z podstawowych zasad uczenia się. W tym artykule znajdziesz biografię tej słynnej postaci historycznej oraz wyjaśnienie, dlaczego jest ona uważana za jednego z najważniejszych badaczy wszechczasów. W 1904 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za swoje eksperymenty z psami.
- Powiązany artykuł: "Kondycja klasyczna i jej najważniejsze eksperymenty"
Kim był Ivan Pavlov?
Ivan Pavlov urodził się w Ryazan w Rosji. Jego ojciec, Peter Dmitrievich Pávlov, był wiejskim księdzem, a jego matka, Varvara Ivanovna, gospodynią domową. Jako dziecko Pávlov zawsze był aktywnym chłopcem, który lubił spędzać godziny w ogrodzie lub pedałować rowerem. Zawsze miał ciekawy umysł i podobał mu się kontakt z naturą i zwierzętami. Pávlov nie miał nic przeciwko wykonywaniu domowych obowiązków i opiece nad braćmi. Z 11 braci był najstarszy.
W miarę, jak się starzał, poważnie zastanawiał się, czy zostać księdzem, czy trenować teologię. Ale w okresie dojrzewania Pawłowa zainteresował się twórczością Karola Darwina i Ivana Sechenova , co zmotywowało go do studiowania nauk przyrodniczych.
W 1870 roku zapisał się na Uniwersytet w Petersburgu, by studiować fizykę, matematykę i nauki przyrodnicze , W okresie studiów uniwersyteckich był pod wpływem profesora fizjologii i stwierdził, że jest to ścieżka, którą chciał podążać w życiu. Pavlov był zawsze wyjątkowym studentem, aw 1875 roku ukończył studia. Następnie kontynuował studia doktoranckie w Akademii Chirurgii Medycznej, aby kontynuować naukę w dziedzinie fizjologii.
Eksperymenty psów
Ivan Pavlov znany jest z eksperymentów z psami. I choć dziś jest jedną ze sławnych postaci psychologii i edukacji, jego pierwszą intencją nie chodziło o naukę, ale o ślinienie się psów .
Podczas swoich eksperymentów zwrócił uwagę, że po wielokrotnych testach psy segregowały ślinę nawet przed jego obecnością (Pávlova), niezależnie od tego, czy go karmił, czy nie. Stało się tak, ponieważ zwierzęta dowiedziały się, że gdy Pavlov wejdzie przez drzwi, otrzymają jedzenie w każdej chwili.
Z tego odkrycia fizjolog wymyślił serię eksperymentów, w których zadzwonił tuż przed przekazaniem jedzenia psu do pomiaru produkcji śliny. Pávlov odkrył, że gdy psy zostaną przeszkolone, aby skojarzyć dźwięk dzwonu z jedzeniem, będą produkować ślinę, nawet jeśli jedzenie nie było obecne. To znaczy, że dzwon spowodował ślinienie, tak jak wtedy, gdy pokarm był obecny. Eksperyment wykazał, że reakcja fizjologiczna psów, ślinienie, wiązała się z bodźcem dzwonowym.
Narodziny klasycznego warunkowania
Pávlov nie tylko wykorzystał kampanię jako bodziec, ale także później użył innych bodźców, zarówno słuchowych, jak i wizualnych , aby wytworzyć to, co nazwał warunkową odpowiedzią. Jego eksperymenty są przykładem klasycznego warunkowania, które jest częścią teorii behawioralnej i dlatego idee Pavlova odsuwają na bok procesy umysłowe, aby nadać szczególną uwagę obserwowalnym i mierzalnym zachowaniom. I to właśnie jego eksperymenty mają wielkie znaczenie dla rozwoju metody naukowej w psychologii i pozwoliły na opracowanie jednego z najbardziej znanych teoretycznych modeli uczenia się.
Klasyczne uwarunkowania Jest również znany jako uczenie się odpowiedzi na bodźce (E-R) , Aby uczenie się odbyło poprzez skojarzenie, początkowo przedstawiono nieuwarunkowany bodziec (EI), który jest bodźcem, który automatycznie wywołuje reakcję organizmu. W przypadku eksperymentu Pavlova było to jedzenie. Odpowiedź, którą ten bodziec wywołuje w organizmie, nazywa się reakcją bezwarunkową (RI). Bezwarunkowa reakcja była ilością śliny, którą pies Pávlova wydzielił.
Następnie należy przedstawić neutralny bodziec (EN) to jest dzwon w przypadku eksperymentu, który przed rozpoczęciem nauki nie daje odpowiedzi. Teraz, gdy bodziec ten pojawia się wielokrotnie obok IS, bodziec neutralny staje się bodźcem warunkowym (CS), który sam w sobie wywołuje reakcję podobną do reakcji bodźca bezwarunkowego. W takim przypadku to, co się dzieje, gdy słyszysz dzwonek, nazywa się odpowiedzią warunkową (RC).
- Powiązany artykuł: "Uwarunkowanie działania: pojęcia i główne techniki"
Watson uczynił Pávlova popularnym na Zachodzie
Pávlov był pionierem w jego odkryciu klasycznego uwarunkowania; Jednak jego wyczyny zajęło trochę czasu, aby dotrzeć do zachodniego świata, jak te zostały wykonane w byłym Związku Radzieckim. To dzięki Johnowi B. Watsonowi początkowe pomysły Pávlova stały się popularne w Europie i Ameryce, oraz doprowadziły one do późniejszego rozwoju uwarunkowań instrumentalnych lub instrumentalnych .
Obie teorie składają się na teorię behawioralną, uważaną za jedną z najwybitniejszych nurtów psychologii. Watson wprowadził klasyczne uwarunkowania w Stanach Zjednoczonych, gdzie miał wielkie znaczenie w amerykańskim systemie edukacyjnym i światowej psychologii.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat tego autora, możesz odwiedzić ten artykuł: "John B. Watson: życie i praca psychologa behawioralnego"
Składki na behawioryzm
Logicznie rzecz biorąc, nie powinniśmy lekceważyć pracy Watsona, która była ważna, ponieważ rozwinęła początkowe idee Pavlova i zastosowała je do ludzi. Wśród najważniejszych implikacji warunkowania klasycznego można wyróżnić:
- Znaczenie w rozwoju i leczenie niektórych patologii: fobii, lęków itp.
- Pomogło to zrozumieć skojarzone procesy uczenia się.
- Wielki wpływ na metodę naukową w psychologii.
- Generowanie nawyków zachowania poprzez wzmocnienie, pomagając w opracowaniu warunkowania instrumentalnego.
- Wzmacniacz generalizacji uczenia się.
