Clark L. Hull: biografia, teoria i wkład
Clark L. Hull był znanym amerykańskim psychologiem, który żył w latach 1884-1952 i był prezesem Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego w latach 1935-1936. Ten autor przeszedł do historii głównie z powodu teorii redukcji impulsów, ale nie był to jego jedyny wkład w psychologię i inne pokrewne nauki.
W tym artykule dokonamy przeglądu biografii Clarka L. Hulla i jego teorii redukcji impulsu. Przeanalizujemy również wpływ tego niezwykle istotnego teoretyka na rozwój behawioryzmu, a więc i psychologii naukowej.
- Polecany artykuł: "Behawioryzm: historia, teorie i główni autorzy"
Biografia Clarka Leonarda Hulla
Clark Leonard Hull urodził się w Akron, mieście w stanie Nowy Jork, w 1884 roku. Według jego autobiografii, jego ojciec był agresywnym i niedojrzałym człowiekiem, który był właścicielem gospodarstwa. Hull i jego młodszy brat pracowali nad tym podczas jego dzieciństwa i często brakowało im szkoły, aby pomóc w rodzinnym biznesie.
W wieku 17 lat Hull zaczął pracować jako nauczyciel w wiejskiej szkole , ale wkrótce potem zdecydował, że chce uczyć się więcej, więc wstąpił do instytutu, a później na University of Alma w stanie Michigan. Krótko przed ukończeniem szkoły miał umrzeć z powodu duru brzusznego.
Później przeniósł się do Minnesoty, aby ćwiczyć jako praktykant górnictwa, specjalizujący się w matematyce, fizyce i chemii. Jednak nabawił się poliomyelitis; Z powodu tej choroby stracił zdolność poruszania się w jednej nodze. W okresie zdrowienia Hull zaczął czytać książki o tematyce psychologicznej.
Po chorobie wrócił do pracy jako nauczyciel i ożenił się z Berthą Iutzi. Jego żona i on zaczął uczęszczać na University of Michigan, gdzie Hull ukończył psychologię w 1913 roku , Po kilku latach pracy jako profesor na Uniwersytecie Wisconsin uzyskał stanowisko na Uniwersytecie Yale, gdzie pracował do śmierci w 1952 roku.
Główny wkład w behawioryzm
Hull uważał, że psychologia jest nauką przyrodniczą w każdej regule, takiej jak fizyka, chemia lub biologia , Jako takie, jego prawa mogą być formułowane za pomocą równań liczbowych, a istnieją wtórne prawa wyjaśniające złożone zachowania, a nawet same jednostki.
W ten sposób autor próbował określić prawa naukowe, które wyjaśniają zachowanie, a w szczególności dwa złożone i centralne aspekty ludzkiego zachowania: uczenie się i motywację. Inni teoretycy, tacy jak Neal E. Miller i John Dollard, pracowali w tym samym kierunku co Hull, aby znaleźć podstawowe zasady, które umożliwiałyby przewidywanie zachowań.
Z drugiej strony, Hull był pierwszym autorem, który badał zjawisko sugestii i hipnozy za pomocą eksperymentalnej metodologii typu ilościowego. W 1933 r. Opublikował książkę "Hipnoza i sugestywność", której szukał przez około 10 lat. Uważał, że metody te mają fundamentalne znaczenie dla głębokiego zrozumienia psychologii.
Hull zaproponował w swojej książce "Principles of behaviour" (1943) teorię impulsu "drive" w oryginalnym angielskim. Praca ta miała fundamentalny wpływ na psychologię, socjologię i antropologię w latach 40. i 50. XX wieku i pozostaje jedną z klasycznych teorii odniesienia w historii behawioryzmu i ogólnie psychologii.
Do przybycia Hulla żaden psycholog nie tłumaczył koncepcji uczenia się (szczególnie wzmocnienia i motywacji) za pomocą matematyki. Przyczyniło się to do ilościowego określenia psychologii , a co za tym idzie, jego podejście do innych nauk przyrodniczych.
Teoria redukcji impulsów
Hull stwierdził, że uczenie się jest sposobem na dostosowanie się do wyzwań środowiska, które sprzyja przetrwaniu żywych istot. Definiuje to jako aktywny proces tworzenia nawyków, który pozwala nam redukować impulsy, takie jak głód, zabawa, relaksacja czy seksualność. Mogą one być podstawowe lub nabyte przez warunkowanie.
Według Hulla, kiedy jesteśmy w "stanie potrzeby", impuls lub motywacja zwiększa się, aby wykonać zachowanie, które znamy z doświadczenia, które je zaspokaja. Aby zachowanie było wykonywane, konieczne jest, aby nałóg miał pewną siłę i aby wzmocnienie, które zostanie uzyskane przez zachowanie, motywuje podmiot. .
Formuła, którą Hull stworzył, aby wyjaśnić motywację, jest następująca: Potencjał behawioralny = Wytrzymałość przyzwyczajenia (liczba uzyskanych do tej pory posiłków) x Impuls (czas pozbawienia potrzeby) x Wartość zbrojenia zbrojenia.
Jednak teoria Hulla została pokonana przez propozycyjny behawioryzm Edwarda C. Tolmana, który odniósł większy sukces z powodu wprowadzenia zmiennych poznawczych (oczekiwań) i pokazał, że może być nauka bez wzmocnienia. Ten fakt zakwestionował podstawę propozycji Hulla.
Bibliografia:
- Hull, C. L. (1943). Zasady zachowania. Nowy Jork: Appleton-Century-Crofts.
- Hull, C. L. (1952). Clark L. Hull. Historia psychologii w autobiografii. Worcester, Massachusetts: Clark University Press.
