Bufonofobia (lęk przed ropuchami): objawy, przyczyny i leczenie
Te bajki, w których księżniczka pocałowała ropuchę, by zostać księciem, a tym samym kończą się długo i szczęśliwie, nie byłyby możliwe, gdyby jedna z tych księżniczek cierpiała na buffofobię.
Ta specyficzna fobia dla konkretnego rodzaju płazów nie jest zbyt uciążliwa, ale jest naprawdę nieprzyjemna dla tych, którzy cierpią. Dalej Zobaczymy, co to jest buffofobia , a także jego przyczyny, objawy i możliwe leczenie.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje fobii: badanie zaburzeń strachu"
Czym jest bufofofobia?
Poprzez buffofobię rozumiemy jedno z zaburzeń lękowych, według których dana osoba doświadcza przesadny i irracjonalny lęk przed ropuchami , Różni się od batrachofobii tym, że w tym drugim odczuciu lęku obejmuje wszystko, co dotyczy płazów, w tym żab, traszek i salamander.
Ten typ fobii nigdy nie jest silnie obezwładniający, z wyjątkiem tych wyjątków, w których dana osoba musi współistnieć zwyczajowo z tym typem zwierzęcia. Czasami bardzo skrajni ludzie, którzy cierpią na bufonofobię, mogą myśleć, że zwierzę może rosnąć, dopóki ich nie pożre.
Jednak To zaburzenie lękowe różni się u każdej z osób, które cierpią z tego powodu ze względu na indywidualne różnice w wzorcach myślowych związanych z żabami i ropuchami.
W przeciwieństwie do prostej animozji, jaką może napotkać każda osoba, gdy spotka się z jednym z tych płazów, w przypadku buffofobii jednostka może uznać, że zwierzę samo w sobie nie stanowi zagrożenia. Mimo to nie jest w stanie oprzeć się wzmożonemu lękowi przed prowokowaniem jej.
Podobnie jak reszta istniejących fobii, osoba z bufonofobią na pewno doświadcza serii emocji i fizycznych przejawów typowych dla stanu niezwykle wysokiego lęku.
- Może jesteś zainteresowany: "7 rodzajów lęku (przyczyny i objawy)"
Twoje objawy
Jak wskazano w pierwszym punkcie, bufofofobia należy do klasyfikacji zaburzeń lękowych. Dlatego ekspozycja osoby na sytuację lub bodziec fobiczny, w tym przypadku na ropuchy, wywoła skrajną reakcję.
Ta symptomatologia jest wspólna dla innych fobii Można go podzielić na 3 grupy: objawy fizyczne, objawy poznawcze i objawy behawioralne.
1. Objawy fizyczne
Pojawienie się lub zaobserwowanie bodźca fobicznego powoduje nadaktywność autonomicznego układu nerwowego, który wyzwala znaczną ilość zmian i zmian organizmu. Te zmiany obejmują:
- Przyspieszenie częstości akcji serca.
- Zawroty głowy i drżenie .
- Uczucie uduszenia.
- Nadmierna potliwość
- Uczucie ciśnienia w klatce piersiowej.
- Nudności .
- Zmiany żołądkowo-jelitowe.
- Poczucie zamieszania.
- Omdlenie
2. Objawy poznawcze
Osoba cierpiąca na bufonofobię kojarzy podobne ropuchy i płazy seria nieracjonalnych przekonań , Te zdeformowane idee rzeczywistości sprzyjają rozwojowi tej fobii i charakteryzują się tym, że osoba asymiluje serię nieuzasadnionych wierzeń o ropuchach, a także ich atrybuty i cechy.
Ta symptomatologia poznawcza jest określona w następujących objawach:
- Obsesyjne spekulacje na temat ropuch.
- Intrygujące myśli, mimowolne i absolutnie niekontrolowane o rzekomym niebezpieczeństwie ropuch.
- Katastrofalne obrazy mentalne związane z tymi płazami.
- Strach przed utratą kontroli i nieumiejętnością radzenia sobie z sytuacją.
- Uczucie nierealności
3. Objawy behawioralne
Każdemu zaburzeniu lękowemu towarzyszy szereg objawów lub przejawów zachowania, które pojawiają się jako reakcja na bodziec awersyjny.
Te zachowania lub zachowania są wymierzone albo unikanie strasznej sytuacji, albo ucieczka kiedy pojawił się bodziec. Te ostatnie są znane jako zachowania ucieczkowe.
Zachowania, które mają na celu uniknięcie spotkania z ropuchami i / lub żabami, odnoszą się do wszystkich zachowań lub działań, które dana osoba realizuje, aby uniknąć możliwości bycia z nimi. W ten sposób Chwilowo unika odczuwania udręki i niepokoju które generują te zwierzęta.
Jeśli chodzi o zachowania ucieczkowe, w przypadku, gdy dana osoba nie może uniknąć napotkania bodźca fobicznego, wykona wszystkie rodzaje zachowań, które pozwolą mu uciec z tej sytuacji tak szybko i jak to możliwe.
Jakie mogą być przyczyny?
Podobnie jak pozostałe fobie, w większości przypadków bufonofobii, praktycznie niemożliwe jest dokładne określenie źródła tego irracjonalnego strachu.Możemy jednak sformułować teorię, że jej etiologia miałaby taką samą podstawę jak pozostałe specyficzne zaburzenia lękowe.
Oznacza to, że osoba z genetyczną predyspozycją do cierpienia na zaburzenie lękowe, która w pewnym momencie swojego życia doświadcza traumatycznych przeżyć emocjonalnych lub z dużym obciążeniem emocjonalnym i wiąże się w jakiś sposób z pojawieniem się ropuch lub żab, będzie znacznie bardziej podatny na rozwój fobii związane z tymi płazami.
Z drugiej strony, chociaż są również dorośli z bufofobią, to zaburzenie występuje szczególnie u dzieci; więc teorie, które traktują uczenie się jako punkt wyjścia do fobii, mają wystarczające wsparcie.
Teorie te ustalają, że w najmniejszych fobiach są zwykle powodowane przez nabywanie zachowań obserwowanych u dorosłych , które w pewnym momencie mogły manifestować zachowania lękowe przed konkretnym bodźcem. Te zachowania są nieświadomie przyswajane przez dziecko i pielęgnowane, dopóki nie staną się fobiami.
Czy jest leczenie?
Na początku artykułu zostało już skomentowane, że buffofobia nie jest zwykle obezwładniająca, z wyjątkiem przypadków, w których dana osoba musi codziennie żyć z ropuchami i żabami. To znaczy, ze względu na naturę bodźca fobicznego, odpowiedź lękowa nie koliduje z dnia na dzień osoby.
Jednak w nielicznych przypadkach, w których dana osoba korzysta z profesjonalnej pomocy w celu zmniejszenia lęku przed tymi zwierzętami, interwencja poprzez psychoterapię (szczególnie poprzez terapię poznawczo-behawioralną) jest wysoce skuteczna.
Stosując techniki takie jak naświetlanie lub systematyczne odczulanie, któremu towarzyszy trening technik relaksacyjnych i restrukturyzacji poznawczej, osoba może przezwyciężyć swój fobiczny strach i kontynuować życie w normalny sposób.
