Uświadomiona bezradność: zagłębianie się w psychologię ofiary

Kwiecień 4, 2024

The Uświadomiona bezradność jest to być może jedno z tych zjawisk psychologicznych, których znaczenie ma wpływ na płaszczyznę egzystencjalną człowieka, a których badania i odpowiedzi, które rzuca na nie nauka, muszą być w stanie poprawić sposób, w jaki odnosimy się do siebie nawzajem. Minimalizacja wyuczonej bezradności będzie postępem zarówno dla społeczeństwa, jak i dla poszczególnych osób.

Ale, Czym dokładnie jest wyuczona bezradność i dlaczego znajomość tej koncepcji jest tak ważna? W dzisiejszym artykule przyjrzymy się temu zjawisku i jego implikacjom w naszych codziennych działaniach.

Uświadomiona bezradność: zespół, który należy rozważyć

Uświadomiona bezradność jest czymś, co może wpływać na ludzi tak bliskich jak krewni, a nawet na siebie. Nie jest to zatem po prostu pojęcie akademickie bez znaczenia w rzeczywistości, ale coś, co wpływa na codzienne życie wielu ludzi, a przy wielu okazjach ich życie może zależeć od skutecznej pomocy krewnego lub pracownika służby zdrowia. mentalna, która próbuje złagodzić to wyuczone i dysfunkcjonalne zachowanie.

Czym jest wyuczona bezradność?

Ale Czego dokładnie się nauczyła bezradność?

Mówiąc ogólnie, odnosi się do stanu, w którym dana osoba lub zwierzę jest hamowane w awersyjnych lub bolesnych sytuacjach, gdy działania mające na celu ich uniknięcie nie były owocne, kończąc się przez rozwijanie bierności w tego typu sytuacjach. Zrozumienie sposobu, w jaki to zjawisko się rozwija, jest niezbędne, aby zrozumieć i pomóc ludziom, którzy cierpią z powodu tego psychologicznego uprzedzenia, ponieważ może to być ograniczające przekonanie, które działa jako silny ciężar dla ich osobistego rozwoju i poczucia własnej wartości.

Wkład Martina Seligmana, badacza, który odkrył wyuczoną bezradność

Seligman i Overmaier Byli jednymi z pierwszych badaczy, którzy zadali pytanie, dlaczego zwierzę lub osoba, która cierpiała w ich własnym ciele, na stałe i bolesne warunki, nie zrobiły nic, aby porzucić tę sytuację. To odkrycie zostało zgłoszone w badaniach z psami, a następnie zostało wybranych przez niektórych badaczy Watson i Ramey , który studiował wyuczoną bezradność u ludzi.

Z drugiej strony nie ma konkretnej sytuacji, która generuje bezradność to znaczy, że wiele osób może doświadczać tej samej niekorzystnej sytuacji (nawet w grupie), a jednocześnie reagować inaczej. Tak było Bernard Weiner którzy rozważali wpływ interpretacji i percepcji każdego z uczestników wydarzenia na rozwój bezbronności, a także na sposób stawienia mu czoła.

Oznaki wyuczonej bezradności

Kiedy ktoś wpada w bezbronność, manifestuje go w trzech deficytach: motywacyjnym, emocjonalnym i poznawczym. Osoba, która zaczyna popadać w bezbronność lub która już cierpi z tego powodu, zaczyna wykazywać opóźnienie w rozpoczęciu dobrowolnej reakcji, aż stopniowo przestanie istnieć (deficyt motywacyjny). W ten sam sposób seria zaburzenia zachowania , będący najczęstszym stanem lęku i depresji (deficytu emocjonalnego), które doprowadzają do punktu, w którym dotknięty nie jest w stanie dostrzec rozwiązań problemu, który go dręczy (deficyt poznawczy).

Odpowiedź na pytanie o dlaczego dana osoba nie robi niczego wyraźnie w tej sytuacji Leży dokładnie w integralnym wpływie nie tylko tych trzech obszarów (motywacyjnych, emocjonalnych i poznawczych), ale także na poziomie fizjologicznym. Jednym słowem cała jego osoba, różne obszary psychiczne i somatyczne, dołączają do tego syndromu. W związku z tym nie wystarczy podjąć decyzję o zerwaniu z cyklem negatywnym, ale raczej oduczyć się sposobu, w jaki przetwarzana jest awersyjna lub bolesna sytuacja.

Dlaczego niektórzy ludzie rozwijają wyuczoną bezradność?

Jak stać się bezradnym? Łatwo to zrozumieć to historia żab. Mówi się, że aby ugotować żywą żabę, należy umieścić ją w zimnej wodzie i stopniowo zwiększać jej ciepło aż do wrzenia. Jeśli jednak chcemy ugotować tę samą żabę, postanowiliśmy wrzucić ją do wrzącej wody, żaba skoczy; ucieknie od wrzącej wody. Na tym przykładzie chcę wyjaśnić, że wyuczona bezradność jest schematem myślenia, który rozwija się stopniowo, i który stopniowo zjada moce psychiczne i cielesne aż do zgięcia woli.

Smutną rzeczą, którą należy wziąć pod uwagę, jest łatwość, z jaką można rozwinąć wyuczoną bezradność. Wszyscy jesteśmy podatni na przyjęcie tego typu schematów myślenia, ponieważ rzadko istnieje edukacja emocjonalna, aby móc się z nią zmierzyć.

Wystarczy nieustannie wystawiać potencjalną ofiarę na niekorzystne okoliczności, obniżać jego morale, przeciążać pracą, zamknąć zewnętrzne wsparcie przez długi czas i wielokrotnie. Osoba, która została tak potraktowana, wkrótce przejawi deficyty we wspomnianych obszarach: afektywnych, emocjonalnych, poznawczych, a nawet somatycznych. I nie, nie jest to coś, co nie zdarza się każdego dnia: przemoc w rodzinie i / lub przemoc w bliskim związku są częstymi przykładami, w których zwykle postrzegają różne stopnie bezradności wyuczone przez ofiarę.

Powiązany artykuł: "Uzdolniona bezradność wobec ofiar złego traktowania"

Ale nie są to jedyne scenariusze, w których można generować wzorce relacyjne, które mogą prowadzić do wyuczonej bezradności. L Są w szkole, w pracy, w grupach przyjaciół ... Style komunikacyjne i relacyjne, które generują wyuczoną bezradność, niekoniecznie przekładają się na przemoc fizyczną. W wielu przypadkach przemoc może być między innymi psychologiczna, ekonomiczna, moralna.

Rozwiąż wyuczoną bezradność

Jeśli chodzi o potrzebę generowania dynamiki, aby spróbować pomóc osobie z wyuczoną bezradnością, możemy powiedzieć kilka rzeczy. Niewielka pomoc, jeśli ktoś próbuje pomóc, ciągle powtarzając ofierze, co powinien zrobić lub jak powinien myśleć. Byłoby to tak, jakby chcieć powiedzieć pacjentowi z grypą, aby nie czuć się źle: Zarówno wirus grypy, jak i mentalne wzorce, które prowadzą do wyuczonej bezradności, są w wystarczającym stopniu zakorzenione w osobie jak oprzeć się kilku słowom opartym na dobrych intencjach lub krótkiej naradzie, jak poradzić sobie z sytuacją.

W efekcie osoba, która cierpi na wyuczoną bezradność, nie czuje się źle, ponieważ chce, ale ponieważ jego psychika skonsolidowała dysfunkcyjne schematy, które hamują go, zmieniając własną sytuację. Dlatego konieczne jest destygmatyzacja ofiary. Zrozum, że utraciłeś zdolność widzenia rozwiązań, które inni bez problemu widzą i że potrzebna pomoc nie polega tylko na tym, że inni mówią ci, co powinieneś "lub nie" robić, ale potwierdzają swoją zdolność i Twoja samoocena; oddać kontrolę nad swoim życiem, aby mógł on przejąć kontrolę nad tym, co zobaczył w tym czasie bez rozwiązania .

Terapia psychologiczna w leczeniu tych przypadków

W związku z tym istnieją specjaliści od zdrowia psychicznego, którzy mogą leczyć przypadki osób z wyuczoną bezradnością. Jedną z najczęściej stosowanych terapii w tym celu jest terapia poznawczo-behawioralna. Przez kilka sesji psycholog pomoże pacjentowi w restrukturyzacji swoich myśli i emocji , a także wyuczone zachowania, które uniemożliwiają mu poruszanie się do przodu.

Aby zakończyć, Bezradność nie jest sprawą czysto indywidualną , Może być "wirusowy", jeśli mogę to wyrazić. Oznacza to, że bezradność może zostać przekazana całemu społeczeństwu lub grupie społecznej. Druga wojna światowa była ekstremalnym przypadkiem, w którym ujawniono całe okrucieństwo, do jakiego zdolna jest ludzka istota, a hitlerowskie obozy koncentracyjne były świadkami tysięcy ludzi, którzy straciwszy wszelką nadzieję na przetrwanie, praktycznie się poddali. na śmierć.

W każdym razie nie trzeba iść tak daleko w czasie lub przestrzeni. Przemoc w rodzinie, zastraszanie, mobbing to tylko niektóre przykłady z życia codziennego, które pokazują nam, że zjawisko to jest dobrze obecne w naszych społeczeństwach. Od nas zależy, czy zdamy sobie z tego sprawę, i będziemy walczyć nie tylko w celu zminimalizowania jego skutków, ale także w celu zwalczania jego przyczyn.