Różnice w ekspresji zaburzeń psychicznych między Zachodem a Japonią

Kwiecień 2, 2024

Różnice w ekspresji psychopatologii między Japonią a Zachodem mają wielki składnik kulturowy, obejmujący różne przejawy patologii w zależności od regionu, płci i nacisków środowiskowych. Filozoficzne różnice między Zachodem a Japonią są namacalne w relacjach rodzinnych, interpersonalnych i samodoskonalenia.

Ale można zaobserwować podejście patologii z jednego regionu do drugiego, ze względu na obecny kontekst społeczno-ekonomiczny wynikający z globalizacji.

Zaburzenia psychiczne: różnice i podobieństwa między Zachodem a Japonią

Wyraźnym przykładem może być rozprzestrzenianie się zjawiska Hikikomori na Zachodzie. Zjawisko to zaobserwowane początkowo w Japonii przebija się na Zachodzie, a liczba nadal rośnie. Piagetowskie teorie ewolucyjnego rozwoju wykazują podobne wzorce pod względem dojrzewania w różnych kulturach, ale W przypadku psychopatologii można zaobserwować, jak w okresie dojrzewania i dzieciństwie pojawiają się pierwsze oznaki .

Wysoki wskaźnik nieprzystosowawczych wzorców osobowości występujących w tym sektorze populacji jest przedmiotem zainteresowania ze względu na znaczenie dzieciństwa i okresu dojrzewania jako okres rozwoju, w którym może wystąpić wiele różnych zaburzeń i objawów. psychopatologiczne (Fonseca, 2013).

Jak postrzegamy psychopatologie zgodnie z naszym kontekstem kulturowym?

Manifestacja psychopatologii jest różnie postrzegana w zależności od Zachodu i Japonii. Na przykład zdjęcia klasycznie kwalifikowane jako histeria mają wyraźny spadek w zachodniej kulturze , Ten rodzaj reakcji stał się znakiem słabości i braku samokontroli i byłby społecznie mniej tolerowaną formą wyrażania emocji. Coś bardzo odmiennego od tego, co się wydarzyło, na przykład w epoce wiktoriańskiej, w której omdlenia były oznaką wrażliwości i delikatności (Pérez, 2004).

Wnioski, które można wyciągnąć z następujących wniosków, mogą być takie, że zgodnie z historycznym momentem i wzorcami zachowań uznawanymi za akceptowalne, kształtują one ekspresję psychopatologii oraz komunikacji intra i interpersonalnej. Porównując badania epidemiologiczne przeprowadzone na żołnierzach z okresu I i II wojny światowej, można zaobserwować niemal całkowite zniknięcie obrazów konwersyjnych i histerycznych, zastępowanych głównie obrazami lękowymi i somatyzacyjnymi. Wydaje się to obojętne w stosunku do klasy społecznej lub poziomu intelektualnego w szeregach wojskowych, co wskazuje, że czynnik kulturowy dominował nad poziomem intelektualnym przy określaniu formy ekspresji cierpienia (Pérez, 2004).

Hikikomori, urodzony w Japonii i rozwijający się na całym świecie

W przypadku zjawiska zwanego Hikikomori, którego dosłownym znaczeniem jest "odejść lub zostać zamkniętym", można zobaczyć, jak obecnie jest klasyfikowane jako zaburzenie w podręczniku DSM-V, ale ze względu na jego złożoność, współwystępowanie, diagnostykę różnicową i mała specyfikacja diagnostyczna, Nie istnieje jeszcze jako zaburzenie psychiczne, ale jako zjawisko, które nabiera cech różnych zaburzeń (Teo, 2010).

Aby to zilustrować, niedawne trzymiesięczne badanie doprowadziło japońskich psychiatrów dziecięcych do zbadania 463 przypadków młodych ludzi poniżej 21 roku życia z objawami tak zwanych Hikikomori. Zgodnie z kryteriami podręcznika DSM-IV-TR najczęściej rozpoznawanymi 6 diagnozami są: zaburzenie rozwojowe uogólnione (31%), uogólnione zaburzenie lękowe (10%), dystymia (10%), zaburzenie adaptacyjne (9%) zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (9%) i schizofrenia (9%) (Watabe et al, 2008), cytowane przez Teo (2010).

Diagnoza różnicowa Hikikomori jest bardzo szeroka, możemy znaleźć zaburzenia psychotyczne, takie jak schizofrenia, zaburzenia lękowe, takie jak stres pourazowy, ciężkie zaburzenia depresyjne lub inne zaburzenia nastroju i schizoidalne zaburzenie osobowości lub unikanie osobowości, między innymi. (Teo, 2010). Nie ma jeszcze zgody co do kategoryzacji zjawiska, jakim Hikikomori wchodzi jako zaburzenie w podręczniku DSM-V, uważanym za syndrom zakorzeniony w kulturze zgodnie z artykułem (Teo, 2010). W japońskim społeczeństwie termin Hikikomori jest bardziej społecznie akceptowany, ponieważ są bardziej niechętni do używania etykiet psychiatrycznych (Jorm i wsp., 2005), cytowanych przez Teo (2010). Wniosek wyciągnięty z tego artykułu może polegać na tym, że termin Hikikomori jest mniej stygmatyzujący niż inne określenia zaburzeń psychicznych.

Globalizacja, kryzys gospodarczy i choroba psychiczna

Aby zrozumieć zjawisko zakorzenione w rodzaju kultury, musimy studiować społeczno-ekonomiczne i historyczne ramy regionu , Kontekst globalizacji i globalny kryzys gospodarczy ujawniają załamanie rynku pracy dla młodych ludzi, którzy w społeczeństwach o głębszych i bardziej surowych korzeniach zmuszają młodych ludzi do znajdowania nowych sposobów radzenia sobie z przejściami, nawet jeśli są w sztywnym systemie , W tych okolicznościach prezentowane są anormalne wzorce reakcji na sytuacje, w których tradycja nie dostarcza metod ani wskazówek do adaptacji, zmniejszając w ten sposób możliwości ograniczenia rozwoju patologii (Furlong, 2008).

Odnosząc się do wspomnianego wyżej rozwoju patologii w dzieciństwie i okresie dorastania, widzimy w japońskim społeczeństwie, w jaki sposób wpływają relacje rodzicielskie , Style rodzicielskie, które nie promują komunikacji emocji, nadopiekuńczości (Vertue, 2003) lub agresywnych stylów (Genuis, 1994, Scher, 2000) cytowane przez Furlonga (2008), są związane z zaburzeniami lękowymi. Rozwój osobowości w środowisku z czynnikami ryzyka może być wyzwalaczem zjawiska Hikikomori, nawet jeśli nie wykazano bezpośredniej przyczynowości ze względu na złożoność tego zjawiska.

Psychoterapia i różnice kulturowe

Aby zastosować skuteczną psychoterapię dla pacjentów z różnych kultur, konieczna jest kompetencja kulturowa w dwóch wymiarach: rodzajowy i specyficzny. Kompetencja ogólna obejmuje wiedzę i umiejętności niezbędne do prawidłowego wykonywania pracy w dowolnym spotkaniu międzykulturowym, podczas gdy określona kompetencja odnosi się do wiedzy i technik niezbędnych do ćwiczenia z pacjentami z określonego środowiska kulturowego (Lo & Fung, 2003), cytowane przez Wen-Shing (2004).

Relacja pacjent-terapeuta

Jeśli chodzi o relację pacjent-terapeuta, musimy pamiętać, że każda kultura ma inną koncepcję dotyczącą relacji hierarchicznych, w tym pacjenta-terapeuty, i działa zgodnie ze skonstruowaną koncepcją kultury pochodzenia pacjenta (Wen-Shing , 2004). Ta ostatnia jest bardzo ważna, aby stworzyć atmosferę zaufania do terapeuty, w przeciwnym razie byłyby sytuacje, w których komunikacja nie dotarłaby skutecznie, a postrzeganie szacunku terapeuty dla pacjenta byłoby zagrożone. The transfer i przed przelewem powinien zostać wykryty tak szybko, jak to możliwe, ale jeśli psychoterapia nie zostanie podana zgodnie z kulturą receptora, nie będzie ona skuteczna lub może być skomplikowana (Comas-Díaz i Jacobsen, 1991; Schachter & Butts, 1968), cytowana przez Wen-Shinga (2004).

Podejścia terapeutyczne

Ważnym punktem jest także skupienie się na poznaniu lub doświadczeniu, na Zachodzie dziedziczenie "logosu" i filozofii sokratejskiej staje się patentem, a doświadczenie chwili kładzie większy nacisk, nawet bez zrozumienia na poziomie poznawczym. W kulturach wschodnich stosuje się podejście poznawcze i racjonalne, aby zrozumieć naturę, która powoduje problemy i sposób radzenia sobie z nimi. Przykładem terapii azjatyckiej jest "Terapia Mority" pierwotnie nazywana "Terapią doświadczenia nowego życia". Jedynym w Japonii, dla pacjentów z zaburzeniami nerwicowymi, jest pozostawanie w łóżku przez 1 lub 2 tygodnie jako pierwszy etap terapii, a następnie ponowne doświadczanie życia bez obsesyjnych lub neurotycznych problemów (Wen-Shing, 2004). Celem azjatyckich terapii jest doświadczenie empiryczne i poznawcze, jak w medytacji.

Bardzo ważnym aspektem, który należy wziąć pod uwagę przy wyborze terapii, jest koncepcja jaźń i ego w całym swoim spektrum w zależności od kultury (Wen-Shing, 2004), ponieważ oprócz kultury, sytuacji społeczno-ekonomicznej, pracy, zasobów do przystosowania się do zmian, wpływa na tworzenie własnego postrzegania, jak omówiono powyżej, oprócz komunikowania się z innymi o emocjach i objawach psychicznych. Przykład tworzenia siebie i ego może wystąpić w relacjach z przełożonymi lub członkami rodziny, należy wspomnieć, że pasywno-agresywne relacje rodzicielskie są uważane za niedojrzałe przez zachodnich psychiatrów (Gabbard, 1995), cytowane przez Wen-Shinga (2004), podczas gdy w społeczeństwach wschodnich, to zachowanie jest adaptacyjne. Wpływa to na postrzeganie rzeczywistości i przejęcie odpowiedzialności.

Podsumowując

Istnieją różnice w przejawach psychopatologii na Zachodzie i w Japonii lub w społeczeństwach Wschodu w ich postrzeganiu, konstruowanych przez kulturę. Dlatego Aby przeprowadzić odpowiednie psychoterapie, należy wziąć pod uwagę te różnice , Pojęcie zdrowia psychicznego i relacji z ludźmi kształtowane jest przez tradycję i przeważające momenty społeczno-ekonomiczne i historyczne, ponieważ w kontekście globalizacji, w którym się znajdujemy, konieczne jest ponowne odkrycie mechanizmów radzenia sobie ze zmianami, wszystkie z różnych perspektyw kulturowych, ponieważ są częścią bogactwa zbiorowej wiedzy i różnorodności.

I wreszcie, bądźcie świadomi ryzyka somatyzacji psychopatologii z powodu tego, co jest uważane za społecznie akceptowane zgodnie z kulturą, ponieważ wpływa ono na różne regiony w ten sam sposób, ale ich przejawy nie powinny być wynikiem różnicowania płci, klas społeczno-ekonomicznych lub różne rozróżnienia.

Bibliografia:

Pérez Sales, Pau (2004). Psychologia i psychiatria międzykulturowa, praktyczne podstawy działania. Bilbao: Desclée De Brouwer.
Fonseca, E.; Paino, M .; Lemos, S .; Muñiz, J. (2013). Charakterystyka adaptacyjnych wzorców osobowości Klastra C w ogólnej populacji nastolatków. Hiszpańskie akty psychiatrii; 41 (2), 98-106.
Teo, A., Gaw, A. (2010). Hikikomori, japoński syndrom wycofywania społecznego: propozycja dla DSM-5. Journal of Nervous & Mental Disease; 198 (6), 444-449. doi: 10,1097 / NMD.0b013e3181e086b1.
Furlong, A. (2008). Japońskie zjawisko hikikomori: ostre wycofanie społeczne wśród młodzieży. Przegląd Socjologiczny; 56 (2), 309-325. doi: 10.1111 / j.1467-954X.2008.00790.x.
Krieg, A .; Dickie, J. (2013). Attachment and hikikomori: Psychospołeczny model rozwoju. International Journal of Social Psychiatry, 59 (1), 61-72. doi: 10.1177 / 0020764011423182
Villaseñor, S., Rojas, C., Albarrán, A., Gonzáles, A. (2006). Międzykulturowe podejście do depresji. Journal of Neuro-Psychiatry, 69 (1-4), 43-50.
Wen-Shing, T. (2004). Kultura i psychoterapia: perspektywy azjatyckie. Journal of Mental Health, 13 (2), 151-161.