Guzki Ranviera: czym są i jak służą neuronom
Węzły Ranviera są komórkowymi podstrukturami, które są częścią systemu neuronalnego. Między innymi są odpowiedzialne za regulację sygnałów elektrycznych między neuronami, to jest bardzo ważną częścią do utrzymania aktywności układu nerwowego.
W tym artykule zobaczymy, co to są guzki Ranviera , jakie są jego główne funkcje i jakie patologie układu nerwowego zostały z nimi związane.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje neuronów: cechy i funkcje"
Co to są guzki Ranviera?
Guzki Ranviera lub węzły Ranviera są małymi otworami, które przeplatają się między osłonkami mielinowymi, obejmują aksony neuronowe .
Aby wyjaśnić to lepiej, chodźmy w części: między innymi układ nerwowy kręgowców składa się z długich propagacji neuronów, które łączą się ze sobą. Te propagacje są nazywane "aksonami", powstają z somy (ciała) neuronu i mają kształt stożka, który rozciąga się, gdy rozszerza się przez sieć neuronową.
Z kolei aksony są pokryte grubą warstwą tłuszczowych substancji i białek zwanych "mieliną". Ta gruba warstwa ma kształt osłony, której funkcją jest stymulują przekazywanie impulsów nerwowych między neuronami , To, co robi mielin, to ochrona sieci neuronowej; Służy jako izolator, który przyspiesza przekazywanie nerwów między aksonami.
Te strąki lub warstwy mieliny nie są jednorodne lub całkowicie gładkie, ale składają się z niewielkich osiadań lub rowków przeplatanych wzdłuż aksonu, które nazywamy guzkami lub węzłami. Pierwszym, który opisał zarówno mielinę, jak i jej węzły, był francuski lekarz i histolog Louis-Antoine Ranvier w roku 1878. Dlatego do tej pory osunięcia te są znane jako węzły lub węzły Ranviera.
- Możesz być zainteresowany: "Czym są aksony neuronów?"
Jakie są jego funkcje?
Węzły Ranviera mają fundamentalne znaczenie dla zachowania funkcji mielinizowanych aksonów. Są to wątki o bardzo małej długości pozwalają na kontakt aksonu z przestrzenią zewnątrzkomórkową , a dzięki temu umożliwiają wprowadzanie elektrolitów sodu, potasu i innych pierwiastków chemicznych.
Bardzo szeroko, węzły Ranviera ułatwiają ekspansję impulsów elektrycznych, które nazywamy "potencjałem czynnościowym" i pozwalają utrzymać aktywność elektryczną przechodzącą przez aksony z odpowiednią prędkością, aż do osiągnięcia neuron
Będąc rodzajem rowków, które przeplatają się w aksonie, węzłach Ranvier zezwala na przenoszenie aktywności elektrycznej w postaci niewielkich skoków między węzłem a węzłem aż do osiągnięcia jądra neuronalnego. Ten ostatni przyspiesza szybkość komunikacji między neuronami, czyli synapsę, z którą możliwe jest, że zachodzi cała aktywność związana z mózgiem.
Inne cechy węzłów
Obecnie wiadomo, że niewielkie zmiany w funkcjonowaniu guzków Ranviera mogą powodować duże zmiany w potencjałach czynnościowych, a tym samym w aktywności układu nerwowego. Ta ostatnia była szczególnie związana z elementami, które składają się na węzły.
Węzły Ranviera składają się z kanałów, które umożliwiają przejście niezbędnych substancji w celu utrzymania aktywności elektrycznej, zwłaszcza potasu i sodu. W tych kanałach występuje całkowita zmiana napięcia potencjałów czynnościowych w membranie. Właśnie dlatego węzły Ranvier są bardzo zaludnione obszary materiału białkowego .
Warunkiem koniecznym jest wystarczająca liczba kanałów, aby uniknąć błędów w propagacji prądu elektrycznego. Oznacza to, że znaczna liczba kanałów jest niezbędna, aby zapewnić szybką aktywację kanałów, a wraz z nimi potencjały akcji.
Choroby i powiązane schorzenia
Aby te węzły mogły być formowane i funkcjonować poprawnie, musi wystąpić szereg dość złożonych oddziaływań między aksonem a komórkami, które go pokrywają.
Złożoność tych interakcji między węzłami i otaczającymi je regionami umożliwia rozwój patologii układu nerwowego związanego z funkcjonowaniem węzłów, a dokładniej, związanych z funkcjonowaniem kanałów, które umożliwiają wejście substancji i komunikacja elektryczna.
Między innymi te patologie mają wspólną cechę, że występuje proces demielinizacji (uszkodzenie, które występuje w warstwach mieliny, które wyścielają aksony). Demielinizacja powoduje istotną modyfikację aktywności elektrycznej , redukując szybkość impulsu i reakcję, aw niektórych przypadkach powoduje nawet ich zagubienie. Konsekwencją jest dezorganizacja układu nerwowego.
Warunki, z którymi powiązano działanie guzków Ranvier są bardzo zróżnicowane i nadal są przedmiotem badań. Były powiązane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, różnymi syndromami padaczkowymi i fibromialgią, z zaburzeniami autoimmunologicznymi, takimi jak zespół Guillain-Barré.
Bibliografia:
- Arancibia-Carcamo, L. i Attwell, D. (2014). Węzeł Ranviera w patologii ośrodkowego układu nerwowego. Acta Neuropathologica, 128 (2): 161-175.
