Zasada nieoznaczoności Heisenberga: co nas tłumaczy?

Kwiecień 24, 2024

Wyobraź sobie, że mucha nieustannie leci wokół nas w koncentrycznych okręgach, z taką prędkością, że nie jesteśmy w stanie podążać za nią gołym okiem. Ponieważ budzi nas niepokój, chcemy poznać jego dokładną lokalizację .

W tym celu będziemy musieli opracować jakąś metodę, która pozwoli nam to zobaczyć. Może nam się zdarzyć, że otoczymy obszar substancją, na którą może wpływać jego przejście, abyśmy mogli zlokalizować jego położenie. Ale ta metoda zmniejszy twoją szybkość. W rzeczywistości im więcej próbujemy wiedzieć, gdzie to jest, tym bardziej będziemy musieli go spowolnić (ponieważ ciągle się porusza). To samo dzieje się, gdy przyjmujemy temperaturę: sam instrument ma określoną temperaturę, która może spowodować zmianę oryginalnej temperatury tego, co chcemy zmierzyć.

Te hipotetyczne sytuacje mogą być użyte jako analogia do tego, co dzieje się, gdy chcemy obserwować ruch subatomowej cząstki jako elektronu. I służy również wyjaśnić zasadę nieoznaczoności Heisenberga , W tym artykule wyjaśnię pokrótce, z czego składa się ta koncepcja.

Może jesteś zainteresowany: "Kurt Lewin i Theory of the Field: narodziny psychologii społecznej"

Werner Heisenberg: krótki przegląd jego życia

Werner Heisenberg, niemiecki naukowiec urodzony w Würzburgu w roku 1901 znany jest przede wszystkim ze swojego udziału w rozwoju mechaniki kwantowej i odkrycia zasady nieoznaczoności (a także dla nazwania bohatera Breaking Bad przezwiskiem). Chociaż początkowo uczył się matematyki, Heisenberg dokończyłby doktorat z fizyki, w obszarze, w którym zastosowałby elementy matematyki, takie jak teoria macierzy.

Z tego faktu wyłoniłaby się mechanika macierzowa lub macierzowa, co miałoby fundamentalne znaczenie dla ustalenia zasady nieokreśloności. Ten naukowiec bardzo przyczyniłby się do rozwoju mechaniki kwantowej, opracowanie macierzowej mechaniki kwantowej za co w końcu otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1932 roku.

Heisenberg zostanie również oddany do służby w czasach nazistowskich budowy reaktorów jądrowych , chociaż ich wysiłki w tej dziedzinie okazały się nieskuteczne. Po wojnie oznajmił wraz z innymi naukowcami, że brak wyników został zaplanowany w celu uniknięcia użycia bomby atomowej. Po wojnie byłby zamknięty z innymi niemieckimi naukowcami, ale w końcu został wyzwolony. Zmarł w 1976 roku.

Zasada nieokreśloności Heisenberga

Zasada nieoznaczoności lub nieokreśloności Heisenberga ustanawia niemożność na poziomie subatomowym znać jednocześnie pozycję i moment lub ilość ruchu (prędkość) cząstki.

Zasada ta wynika z faktu, że Heisenberg zaobserwował, że jeśli chcemy zlokalizować elektron w przestrzeni konieczne jest odbijanie w nim fotonów , Jednakże powoduje to zmianę jej momentu, tak że to, co umożliwia zlokalizowanie elektronu, utrudnia dokładną obserwację jego liniowego pędu.

Obserwator zmienia otoczenie

Ta niemożność wynika z samego procesu, który pozwala nam ją zmierzyć, ponieważ w momencie wykonywania pomiaru pozycji ta sama metoda zmienia prędkość, z jaką porusza się cząsteczka .

W rzeczywistości ustalono, że im większa pewność położenia cząstki, tym mniejsza jest wiedza na temat jej momentu lub ilości ruchu i na odwrót. Nie chodzi o to, że instrument pomiarowy zmienia sam ruch, ani że jest nieprecyzyjny, po prostu fakt, że pomiar ten powoduje zmianę.

Podsumowując, zasada ta zakłada, że nie możemy dokładnie poznać wszystkich danych dotyczących zachowania się cząstek, ponieważ dokładna znajomość jednego aspektu zakłada, że nie możemy wiedzieć z takim samym poziomem precyzji, jak drugi.

Odniesienie zasady nieoznaczoności do psychologii

Może się wydawać, że pojęcie fizyki kwantowej nie ma wiele wspólnego z dyscypliną naukową, która bada procesy umysłowe i umysłowe. Jednak ogólna koncepcja stojąca za zasadą nieoznaczoności Heisenberga ma zastosowanie w psychologii a nawet z nauk społecznych.

Zasada Heisenberga zakłada, że Materia jest dynamiczna i nie do końca przewidywalna , ale jest w ciągłym ruchu i nie jest możliwe zmierzenie pewnego aspektu bez wzięcia pod uwagę, że fakt pomiaru go zmienia inne. Oznacza to, że musimy brać pod uwagę zarówno to, co obserwujemy, jak i to, czego nie obserwujemy.

Powiązanie tego z badaniem umysłu, procesów mentalnych czy nawet relacji społecznych oznacza, że mierzenie zjawiska lub procesu mentalnego oznacza skupianie się na nim, ignorowanie innych, a także zakładanie, że sam pomiar może spowodować zmianę w co mierzymy Reakcja psychiczna, na przykład, wskazuje ten efekt.

Wpływanie na przedmiot badań

Na przykład, jeśli spróbujemy oszacować koncentrację uwagi danej osoby, może być nerwowy i rozproszony myśląc, że oceniamy lub może wywierać presję, która sprawia, że koncentruje się bardziej niż zwykle w codziennym życiu. Skupianie i pogłębianie tylko w jednym konkretnym aspekcie może spowodować, że zapomnimy o innych, np. Motywacja w tym przypadku do wykonania testu.

Podobnie jest nie tylko na poziomie badań, ale może być powiązany z samym procesem percepcji. Jeśli na przykład skoncentrujemy naszą uwagę na jednym głosie, inni będą mdleć.

To samo dzieje się, gdy patrzymy na coś: reszta traci jasność. Można go nawet obserwować na poziomie poznawczym; jeśli myślimy o aspekcie rzeczywistości i głębiej w nią wchodzimy, zostawmy na boku inne aspekty wspomnianej rzeczywistości w którym uczestniczymy.

Dzieje się tak również w relacjach społecznych: na przykład, jeśli myślimy, że ktoś próbuje nas zmanipulować, przestaniemy poświęcać tyle uwagi temu, co on mówi, i to samo może się zdarzyć na odwrót. Nie chodzi o to, że nie możemy zwracać uwagi na resztę, ale im bardziej koncentrujemy się na czymś i im bardziej precyzyjnie jesteśmy w tym czymś, tym mniej jesteśmy w stanie wykryć coś innego w tym samym czasie.