Teoria stowarzyszenia: jej autorzy i wkłady psychologiczne
Zdolność stowarzyszenia Jest to podstawa, jeśli chodzi o naukę. Możemy poznać i reagować na pewne bodźce, ponieważ jesteśmy w stanie powiązać wydarzenia.
Czujemy zapach i ślinimy się myśląc, że czeka nas nasze ulubione danie. Odchodzimy od posiłku, który w poprzednich doświadczeniach powodował wymioty przez wiele godzin.
Ktoś patrzy na nas w określony sposób i wnioskujemy, że jest zły lub że pociąga go do nas. Socjologiczna teoria uczenia się Podstawa behawioryzmu i z tej bazy licznych szkół i technik psychologicznych broni tego, że ten, który reagujemy w ten sposób, jest dany, ponieważ potrafimy łączyć zjawiska i sytuacje, ucząc się i nabywając to skojarzenie.
Co to jest teoria stowarzyszenia?
Oparte na arystotelesowskich tekstach i licznych filozofach, takich jak Locke i Hume, ta teoria Zostałyby opracowane przez Davida Hartleya i Johna Stuarta Milla , który postulował, że cała świadomość jest konsekwencją połączenia bodźców i elementów uchwyconych przez zmysły. W ten sposób procesy mentalne są wytwarzane w sposób ciągły w oparciu o szereg praw, z którymi łączymy bodźce środowiska.
W prosty i ogólny sposób teoria asocjacjonizmu może być streszczona jako te, które proponują, że wiedza jest zdobywana przez doświadczenie, łącząc odczucia, że obecność i interakcja z bodźcami wytwarza mechanicznie i kiedykolwiek seria podstawowe wymagania znane jako prawa asocjacyjne , Wraz z dodawaniem nowych skojarzeń, myśl i zachowanie stają się coraz bardziej złożone, a wydajność człowieka można wyjaśnić na podstawie poznania powiązań między zjawiskami.
Jednak teoria ta byłaby rozważana tylko filozoficznie aż do nadejścia behawioryzmu, który poprzez liczne eksperymenty i testy empiryczne w końcu podnieśli skojarzenie do teorii naukowej .
Prawa stowarzyszenia
Teoria asocjacjonistów uważa, że jeśli chodzi o łączenie lub powiązanie różnych bodźców lub zjawisk, podążamy serią uniwersalne zasady, które są nam narzucone , Główne prawa stowarzyszenia są następujące, chociaż później zostaną zmienione i przerobione przez różnych autorów, którzy pracowali w stowarzyszeniu i behawioryzmie.
1. Prawo przynależności
Początkowo, zgodnie z prawem przyległości, powiązane są dwa zdarzenia lub bodźce kiedy pojawiają się bardzo blisko w czasie i przestrzeni , Wraz z upływem czasu i systematycznymi badaniami, prawo to różniło się w odniesieniu do potrzeby, aby mentalna reprezentacja tych bodźców pojawiała się razem lub w naszym umyśle, bez określania fizycznej bliskości jako takiej.
2. Prawo podobieństwa
Dla teorii stowarzyszenia, gdy dwa bodźce aktywują podobne reprezentacje mentalne lub mają wspólne cechy, są o wiele bardziej prawdopodobne, że zostaną powiązane z takim podobieństwem.
3. Prawo kontrastu
Dwa bodźce będą również powiązane jeśli są całkowicie przeciwne , ponieważ postrzega się istnienie kontrastu w tej samej jakości, co stymuluje.
4. Prawo częstotliwości
Powiązania między najczęściej powtarzanymi zdarzeniami mają tendencję do częstszego przechowywania, wzmacniając związek między tymi zdarzeniami lub bodźcami.
5. Prawo recencji
Zgodnie z prawem recensji, Bardziej aktualny i mniej chwilowy dystans pomiędzy obydwoma bodźcami , tym silniejszy będzie związek między nimi.
6. Prawo skutku
Prawo to zostało sformułowane przez Edwarda Thorndike'a jako podstawę warunkowania instrumentalnego (później zmienionego przez B. F. Skinnera jako warunkowanie czynne) w celu wyjaśnienia zachowania i zachowania.
Zgodnie z tym prawem, odpowiedzi udzielone przez podmiot które utrzymują relacje bliskości z konsekwencjami wzmacniającymi będą one wiązane z wielką siłą do pierwotnego bodźca, który wytworzył tę odpowiedź, zwiększając prawdopodobieństwo powtórzenia. Jeśli po tej odpowiedzi następują awersyjne konsekwencje, związek z bodźcem spowoduje, że reakcja będzie rzadziej podejmowana (początkowo zaproponowano, że ponieważ związek był mniejszy, ale później zostanie to naprawione).
Behawioryzm i związek między bodźcami
Teoria stowarzyszenia wydarzyłaby się z czasem jako jeden z głównych filarów behawioryzmu, który udaje, że bada zachowanie człowieka w formie naukowej od rzeczy obserwowalnej.Chociaż behawioryzm ignoruje procesy umysłowe w badaniu zachowań ludzkich, ponieważ nie są one bezpośrednio obserwowalne, ten prąd posłużył jako podstawa dla nowych sposobów interpretowania ludzkiej psychiki, wraz z innymi szkołami i paradygmatami wyłaniającymi się zarówno z ich sukcesów, jak i ich ograniczeń. integracja części ich podstawowych technik i przekonań.
Behawioryzm używa teorii asocjacjonistów jako podstawy, biorąc to pod uwagę ekspozycja na dwa ciągłe bodźce tworzy powiązanie między nimi , Jeśli bodziec wywoła efekt na organizmie, zostanie wygenerowana specyficzna reakcja na tę stymulację. Jeśli, oprócz tego, pojawi się drugi bodziec w momencie lub w pobliżu momentu pojawienia się efektu, bodziec ten zostanie powiązany z pierwszym, kończąc na wygenerowaniu podobnej odpowiedzi.
W całej historii behawioryzmu ewoluował, rozwijając różne perspektywy oparte głównie na teorii stowarzyszenia. Niektóre z najbardziej znanych i najbardziej znanych to klasyczne warunkowanie i warunkowanie operantami.
Klasyczne uwarunkowania
Znany również jako warunkowanie Pawłowa w tej perspektywie uważa się, że organizm jest w stanie wiązać ze sobą różne bodźce. Niektóre bodźce mogą wywoływać bezpośrednią reakcję u jednostki, np. Ból lub przyjemność, wywołując w nim reakcję fizjologiczną.
Zbiegając się z teorią asocjacjonizmu, klasyczne warunkowanie uważa, że przypadkowa prezentacja dwóch bodźców powoduje ich kojarzenie. Na przykład obecność pożywienia (bezwarunkowy bodziec, ponieważ bezpośrednio wywołuje reakcję) powoduje ślinienie (nieuwarunkowana odpowiedź).
Jeśli za każdym razem, gdy przynoszą nam jedzenie, pojawia się bodziec, który sam w sobie nie daje efektu, takiego jak dzwonek, skończymy, biorąc pod uwagę, że dzwonek oznajmia nadejście jedzenia, a my skończymy ślinić się na tym prostym dźwięku, z tym, co będziemy mieli uwarunkowani. nasza reakcja na drugi bodziec (bodziec neutralny stanie się uwarunkowany). Dzięki temu uwarunkowaniu uczymy się o bodźcach i ich związku.
Warunkowanie operatora
Klasyczne uwarunkowania mogą służyć do wyjaśnienia związków między bodźcami, ale nawet jeśli bodźce są biernie przechwytywane przez ludzkie zachowania jest w większości zmotywowany konsekwencjami naszych działań .
W tym sensie uwarunkowanie czynnika nadal opiera się na teorii asocjacji, aby wskazać, że jednostka uczy się, łącząc to, co robi z konsekwencjami swoich działań. Uczysz się odpowiedzi, by zastosować ją do pewnej stymulacji.
W ten sposób to, jak działamy, zależy od konsekwencji , Jeśli wykonanie działania daje nam pozytywny bodziec lub eliminuje lub eliminuje negatywny, nasze zachowanie zostanie wzmocnione i będzie przeprowadzane częściej, natomiast jeśli działając w określony sposób spowoduje szkody lub eliminację gratyfikacji, konsekwencje te zostaną uznane za karę , z czym mamy tendencję do zmniejszania częstotliwości, z jaką działamy.
Asocjacyjne uczenie się
Teoria asocjacjonizmu, szczególnie z behawioryzmu, była stosowana z dużą częstotliwością w dziedzinie edukacji. Dzieje się tak, ponieważ stowarzyszenie rozumie jako takie zmianę zachowania, postawy lub myśli spowodowane doświadczeniem pewnych doświadczeń
Uczenie asocjacyjne rozumiane jest jako proces, w którym podmiot jest zdolny dostrzec związek między dwoma konkretnymi faktami z obserwacji , Relacje te mogą zostać uogólnione na podobne bodźce, podczas gdy są one dyskryminujące w stosunku do innych zjawisk. Innymi słowy, relacja przechwycona jest specyficzna między dwoma zdarzeniami, nie obserwowana z innym rodzajem bodźca, chyba że istnieją relacje podobieństwa z pierwotną sytuacją.
W tym procesie uczenia się podmiot jest głównie bierny, wychwytując związek między bodźcami i ich intensywność ze względu na charakterystykę danych zdarzeń. Procesy mentalne mają niewielkie znaczenie dla realizacji skojarzeń, a proces percepcji rzeczywistości jest bardziej istotny.
Chociaż nauka skojarzeniowa jest bardzo przydatna w osiąganiu nauki zachowania mechanicznego Ten rodzaj uczenia się ma tę wadę, że uzyskana wiedza lub umiejętność nie uwzględnia wcześniejszych doświadczeń ani różnych procesów poznawczych, które mogą pośredniczyć w uczeniu się. Podmiot otrzymuje całkowicie zdekontekstualizowaną wiedzę, w której jednostka nie jest w stanie powiązać tego, czego nauczył się teraz z poprzednim.
Uczy się przez powtarzanie, nie pozwalając podmiotowi rozwinąć tego, czego się uczy, i nadaje mu znaczenia zarówno treści, których się nauczysz, jak i samego procesu uczenia się. Dla teorii asocjacjonistów podmiot jest bytem biernym, który ogranicza się do przyjmowania i zatrzymywania stymulacji zewnętrznej, która nie uwzględnia aspektów intrapsychicznych jak motywacja lub oczekiwania , a także pracując z perspektywy, że różne osoby mogą mieć różne perspektywy lub umiejętności w tej samej sytuacji.
