Syndrom znakowany: rodzaje, przyczyny i leczenie

Wyobraź sobie, że żyłeś uwięziony w całkowicie dźwiękoszczelnym więzieniu, z którego otrzymujesz wszystkie informacje z zewnątrz, ale bez twojego głosu lub twoich działań można zobaczyć przez ściany. Nie możesz nic robić, rozmawiać z nikim ani interakcji z otoczeniem. Świat wie, że istniejesz, ale poza tym nie możesz praktycznie wiedzieć, jak się czujesz, jak się czujesz i co myślisz.

Teraz wyobraź sobie, że więzienie nie jest inne niż twoje własne ciało. To właśnie dzieje się z ludźmi, którzy cierpią denominowany syndrom osłony , stan medyczny tak niepokojący, że istnieje już co najmniej jeden film, którego fabuła się kręci: The Diving Bell and the Butterfly.

• Może jesteś zainteresowany: "15 najczęstszych zaburzeń neurologicznych"

Zespół ograniczający

Zespół neurologiczny, w którym podmiot nie jest w stanie wykonywać żadnej aktywności ruchowej pomimo utrzymywania świadomości, nazywany jest syndromem zamkniętym. Osoba jest w stanie normalnie postrzegać środowisko i jest świadoma, ale nie może uczestniczyć ani udzielać odpowiedzi na stymulację. Zwykle jedynym wyjątkiem od tego jest ruch gałki ocznej i ewentualnie górna powieka , które pozostają zachowane.

Ludzie cierpiący na ten syndrom zachowują praktycznie wszystkie swoje funkcje poznawcze, będąc jedynym zaangażowaniem motorycznym. Chociaż ich mięśnie mają zdolność poruszania się, polecenia silnika nie są przekazywane do nich. To samo dotyczy głosu.

Podmiot jest czterokończynowy, całkowicie sparaliżowany i możesz stracić umiejętność samodzielnego oddychania. Ze względu na objawy (podmiot jest świadomy, ale nie może poruszyć niczego poza oczami, a nie we wszystkich przypadkach), bardzo często doświadcza skrajnej paniki, lęku, depresji i labilności emocjonalnej.

Na ogół syndrom ten występuje w dwóch fazach: w pierwszym traci się zdolność artykulacyjną, ruch i może to oznaczać, że sumienie i podstawowe zdolności fizjologiczne są tracone, ale w świadomości fazy przewlekłej odzyskiwane są ruchy oczu i zdolności oddechowe.

Zespół ograniczający można łatwo pomylić ze śpiączką , lub nawet z powodu śmierci mózgu, z powodu braku odczuwanej reakcji motorycznej (jeśli istnieje całkowita obudowa, możliwość przesunięcia oczu może nie istnieć). W niektórych przypadkach nawet lata zajęło zidentyfikowanie pacjenta jako świadomego tego, co dzieje się wokół niego.

• Powiązany artykuł: "Różnice między zespołem, zaburzeniem i chorobą"

Rodzaje według stopnia porażenia

Można to zrobić klasyfikacja rodzajów syndromu zamknięcia , w zależności od stopnia wpływu i pojemności, które zostały utrzymane. Ogólnie można znaleźć trzy typy prezentacji.

1. Klasyczna obudowa

Jest to rodzaj syndromu zamknięcia, w którym podmiot nie może wykonać żadnego dobrowolnego działania motorycznego poza ruch gałek ocznych , pozostając świadomym otoczenia. Mogą migać i przesuwać oko, ale tylko w pionie

2. Niekompletne zamknięcie

W tym przypadku poziom paraliżu jest podobny, ale Oprócz ruchu oka, mogą także zmobilizować kilka palców a nawet części głowy.

3. Całkowita obudowa

Najgorszy z trzech podtypów. W zespole całkowitego zamknięcia podmiot nie jest w stanie wykonać żadnego ruchu, nawet oczu. Wygląd pozostaje sparaliżowany i nieruchomy. Pomimo tego podmiot pozostaje świadomy tego, co się dzieje wokół niego.

Etiologia tego zespołu

Zespół ograniczający występuje z powodu uszkodzenia mózgu, w szczególności w pniu mózgu. Najczęstsze jest to, że uszkodzenie występuje w wypukłości. Łamanie włókien nerwowych w tym obszarze generuje uogólniony paraliż motoryczny i poziomą kontrolę wzroku.

Zwykle to pęknięcie włókien jest spowodowane udarem lub udarem ze skutkami w tym obszarze, chociaż może również pojawić się z powodu urazowych uszkodzeń mózgu lub chorób lub nowotworów. W niektórych przypadkach było to spowodowane przedawkowaniem.

W zależności od przyczyn, syndrom zamknięcia może być przewlekły lub przejściowy, przy czym ten ostatni przyznaje częściowe lub nawet całkowite odzyskanie funkcji w sposób progresywny.

• Może jesteś zainteresowany: "Paraliż senny: definicja, objawy i przyczyny"

Leczenie

Zespół porodowy nie ma leczenia ani terapii, która pozwala na wyleczenie. W niektórych przypadkach, jeśli przyczyna syndromu zamknięcia jest przejściowa lub można ją odzyskać mogą pojawić się ulepszenia a pacjent może wykonywać pewne ruchy.

W większości przypadków stosowane zabiegi mają głównie na celu utrzymanie osoby przy życiu i upewnienie się, że może on prawidłowo oddychać i odżywiać się (ten ostatni za pomocą rurki). Także, aby tego uniknąć pojawienie się komplikacji wynikających z braku ruchu (na przykład, unikając owrzodzeń i ran, ze względu na pozostawanie w tej samej pozycji przez długi czas, monitorowanie odżywiania, wstrzykiwanie leków, które pozwalają na prawidłowy przepływ krwi w ciele i nie tworzą skrzeplin). Fizjoterapia służy również do zachowania elastyczności stawów i grup mięśniowych.

Kolejnym wielkim celem leczenia jest opracowywanie i uczenie się metod, które umożliwiają komunikację pacjentowi z ich bliskimi, na przykład za pomocą piktogramów lub ruchu oczu. W niektórych przypadkach możliwe jest nawet wykorzystanie ICT jako elementu komunikacji dzięki translacji tych ruchów gałek ocznych. W przypadkach, gdy oczy nie są ruchome, możliwe jest również ustanowienie prostych kodów komunikacyjnych za pośrednictwem elementów rejestrujących aktywność mózgu, takich jak elektroencefalogram.

Tak też było Weź pod uwagę uczucie samotności, niezrozumienia i paniki że ci pacjenci zwykle cierpią z powodu tego, co byłoby pożyteczną radą i możliwym leczeniem na poziomie psychologicznym. Również psychoedukacja dla nich i ich rodzin może być bardzo przydatna, aby pomóc w generowaniu wytycznych pozwalających zarządzać sytuacją.

Ogólne prognozy tego stanu nie są pozytywne , Większość spraw ma tendencję do ginięcia w pierwszych miesiącach, chociaż czasami mogą żyć przez wiele lat. W niektórych przypadkach część funkcji mięśniowej można odzyskać. I choć jest wyjątkowa, czasami tak jak w przypadku Kate Allatt osiągnęła całkowite wyleczenie.

Bibliografia:

• Maiese, K. (s.f.). Syndrom klatkowy. Podręcznik MSD Wersja dla profesjonalistów.

• Lara-Reyna, J.; Burgos-Morales, N .; Achim J.; Martínez, D. i Cárdenas, B. (2015). Syndrom klatkowy. Prezentacja sprawy. Chilijski Dziennik Neurochirurgii, 41.

• Smith, E. i Delargy, M. (2005). Zablokowany zespół. BMJ; 330-406

Talks and Highlights From CppCon 2018! (Kwiecień 2024).