Jak leczyć zbuntowanego młodego człowieka w wieku 18 lat?
Wszyscy byliśmy (lub jesteśmy lub będziemy) nastolatkami w pewnym momencie naszego życia. Znamy i doświadczyliśmy wielu zmian, a niektórzy przeszli nawet fazę buntu przeciwko swoim rodzicom, nawet gdy osiągną pełnoletniość.
I pewne jest to, że choć w tej chwili może to wydawać się logicznym sposobem postępowania, pewne jest, że zachowanie to może być frustrujące dla dorosłych, ponieważ mogą odkryć, że w tym samym czasie mają swoje własne dzieci. W tym kontekście mogą pojawić się wątpliwości, jak reagować, co robić. Jak leczyć zbuntowanego młodego człowieka w wieku 18 lat? W tym artykule postaramy się przedstawić dziesięć podstawowych wskazówek, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
- Może jesteś zainteresowany: "Buntownicze nastolatki: 6 wskazówek i refleksji dla rodziców w niebezpieczeństwie"
Bunt w okresie post-dorastania
Adolescencja, przejście od dzieciństwa do dorosłości, jest procesem, który wymaga wielu zmian fizycznych, psychicznych i społecznych.
Oprócz rozwoju, stoimy w obliczu ogromnego wzrostu zapotrzebowania społeczeństwa na nas, co jest szczególnie widoczne, gdy osiągamy pełnoletniość: zgodnie z prawem jesteśmy dorośli i jesteśmy za to odpowiedzialni, mimo że nie jesteśmy jeszcze dojrzali właśnie skończyliśmy okres dorastania (w rzeczywistości niektórzy autorzy sugerują nawet, że nadal jesteśmy nastolatkami, dopóki nie osiągniemy 25 lat). Kontynuujemy eksperymenty i próbujemy nas znaleźć , a także wypróbować naszą nowo nabytą tożsamość.
Jest to zatem trudny wiek dla tych, którzy go żyją, co może być udręką i frustracją. Ponadto zwykle utrzymuje się nawet pewna odległość w stosunku do danych liczbowych charakterystyczna dla poprzednich lat, wynikająca z jej poszukiwania odrębnej tożsamości oraz poszukiwania i wzrostu znaczenia innych relacji społecznych.
Wszystko to może prowadzić do pojawienia się zachowań opozycyjnych i buntowniczych, co może być źródłem cierpienia i braku zrozumienia między obecnie legalnie dorosłym a rodzinnym środowiskiem.
Zjawiska te utrzymują się w końcowym okresie dojrzewania, po okresie adolescencji, z tą cechą w tym wieku zdolność do nieposłuszeństwa jest większa , ponieważ dostępnych jest więcej zasobów.
10 wskazówek, jak leczyć zbuntowanego młodego człowieka
Stawianie czoła młodości i dojściu do dorosłości (prawnie mówiąc, przynajmniej w naszym kraju) może być tak skomplikowane zarówno dla młodego człowieka, jak i dla jego przodków, będąc w stanie uzyskać postawę buntu. W tym sensie, oto dziesięć wskazówek, jak leczyć zbuntowanego młodego człowieka w wieku 18 lat.
Teraz musimy pamiętać, że mówimy o zbuntowanych nastolatkach, bez obecności agresywnych postaw i przemocy wewnątrz przemocy .
1. Ustanów dobrą komunikację
Być może najważniejszą rzeczą w każdym rodzaju związku, a zwłaszcza takim, w którym istnieje pewien bunt i opór wobec postaci rodzicielskich, jest ustanowienie płynnej komunikacji. Ważne jest, aby uwzględnić ewentualne konflikty, które może mieć nasz syn, i że nie odbywa się to jako przesłuchanie, lecz jako pogłębiona rozmowa, w której doceniane jest prawdziwe zainteresowanie. Przydatne może być podejście z hobby młodego człowieka w celu stworzenia podejścia między nimi.
- Powiązany artykuł: "Porady dla poprawy komunikacji między rodzicami i dziećmi"
2. Daj swoją przestrzeń, słuchaj i szanuj swoją opinię
Nasz syn lub córka ma już 18 lat i choć nadal potrzebuje nas w swoim życiu, musi również mieć własną przestrzeń. Nie chce, żebyśmy byli nim zainteresowani, ale akceptujemy, że chce i potrzebuje prywatności.
Podobnie jak w kosmosie, 18-latek ma własne kryteria, które, choć nieco niedoświadczone, są nadal aktualne i muszą być szanowane i wzięte pod uwagę. Musimy ich uważnie słuchać i nie przerywać: chodzi o to, aby nie ignorować ich punktu widzenia, ale go potwierdzać i brać pod uwagę.
- Może jesteś zainteresowany: "3 etapy dojrzewania"
3. Bądź ostrożny z oczekiwaniami i porównaj
Może być wiele konfliktów ze względu na bardzo wymóg dotyczący tego, co powinien teraz zrobić dorosły. Musimy to zrozumieć stoimy w obliczu autonomicznej osoby z własnymi pomysłami i przekonaniami .
Ważne jest, aby nie próbować zmuszać ich do życia życiem, które chcielibyśmy podjąć i nie wymagać od nich spełnienia naszych oczekiwań lub poprowadzenia ich drogą, którą chcielibyśmy podjąć. Przede wszystkim nie porównuj ich z innymi: są cennymi istotami, tak samo jak każde inne.
4. Zabrania się zakazu i nadopiekuńczości
Zakazywanie i krytykowanie bez większej ilości, zwłaszcza gdy jest bunt, jest całkowicie przeciwne do zamierzonego. W rzeczywistości zakazany może być bardziej apetyczny na fakt bycia i jednocześnie na łamanie narzuconej reguły.Ponadto musimy pamiętać, że jest już pełnoletni i ma zdolność do podejmowania własnych decyzji, musimy uznać, że powinniśmy doradzać mu i kierować nim, nie będąc obecnym poprzez działanie przymusowe lub nałożenie.
Z drugiej strony, nadopiekuńczość naszego dziecka ma negatywne konsekwencje, a także prowadzi do pewnej odległości, ponieważ młody człowiek nie czuje się zatwierdzony i zauważa, że jest uważany za niezdolnego do podejmowania własnych decyzji. Dopóki pewne limity nie zostaną przekroczone, konieczne jest umożliwienie im eksperymentowania, a nawet popełnienia błędów.
5. Ustal wyraźne granice
W poprzednim punkcie powiedzieliśmy, że konieczne jest, aby nie zabraniać, ale nie możemy też być przesadnymi. Musimy ustanowić jasne, spójne i spójne ograniczenia dotyczące zachowań, które musimy trzymać mocno, nie będąc postrzeganymi jako środki przymusu.
Chodzi o to, że same działania mają konsekwencje i że są one znane młodemu człowiekowi. Obejmuje to oczywiście traktowanie przyznane rodzicom i nieakceptowanie brutalnych postaw lub poniżającego traktowania.
6. Podaj przykład
18-latek już doskonale potrafi obserwować, kiedy coś mu mówi, robiąc coś przeciwnego. Dlatego nie możemy wymagać od naszych dzieci czegoś, czego nie okazujemy: musimy być w stanie dać przykład w taki sposób, aby młody człowiek dostrzegł spójność między tym, co zostało powiedziane, a tym, co zostało zrobione. Oczywiście nie przestaje to być inna osoba musimy być ostrożni wobec wymagań i oczekiwań co mamy odnośnie do niego.
7. Nie trać dokumentów i nie masz empatii
Chociaż może to być trudne, konieczne jest zachowanie spokoju nawet w obliczu buntowniczych postaw i próba zrozumienia punktu widzenia nastolatka / młodej osoby. W końcu staje przed znacznie bardziej wymagającą rzeczywistością, niż był do tej pory przyzwyczajony, kiedy jest lub zamierza wejść do dorosłego świata. Gniew, krzyki lub kłótnie spowodują dyskomfort i dystansowanie pozycji.
8. Daj głos i głosuj
Ten punkt jest ważny, ponieważ pozwala z jednej strony na nawiązanie komunikacji i nadanie jej pewnej autonomii (nie na próżno już jest prawnie dorosły), a jednocześnie respektuje szereg ograniczeń. Musimy dać mu nie tylko zdolność wyrażania opinii, ale także brać to pod uwagę, będąc już prawnie dorosłym, zdolnym do podejmowania decyzji dotyczących własnego życia. To nie jest tak, że młody człowiek zawsze dostaje swoją drogę , ale jesteśmy w stanie wynegocjować alternatywę ważną dla wszystkich w tych aspektach, w których nie ma konsensusu.
9. Wzmocnij pozytywne zachowanie
Częstym błędem w przejściu do świata dorosłych jest skupienie się na tym, co dziecko robi źle, bycie postawą rodziców ogólnie korygujących.
Niezależnie od tego, ile masz lat, wszyscy musimy zatwierdzić i pogratulować nam tego, co robimy dobrze. A więc wskazane jest, aby wzmocnić i pogratulować osiągnięć obecnie legalnie dorosłego, szczególnie te, które są dla niego ważne. Bardzo pożyteczne jest również to, że wszystkie pozytywne zachowania są dobrze widoczne i otrzymują wsparcie, bez wchodzenia w krytykę i żądania.
10. Daj mu znać, że go kochasz
Ten ostatni punkt może wydawać się oczywisty, ale jest to prawdopodobnie jeden z najważniejszych: niezależnie od tego, ile nasze dziecko jest prawnie dorosłe, teraz i zawsze będzie musiał wiedzieć, że jego rodzina będzie jądrem wsparcia, który kocha i ceni niezależnie od tego, co się stanie.
