Socjokulturowa teoria Lwa Wygotskiego

W jakim sensie i proporcjach może wpływać kultura i społeczeństwo rozwój poznawczy dzieci? Czy istnieje jakikolwiek związek między rozwojem poznawczym a złożonym procesem współpracy realizowanym przez dorosłych w zakresie edukacji i uczenia się (specyficznym i ogólnym), jaki otrzymują dzieci?

W ten sam sposób, jakie są główne implikacje Socjokulturowa teoria Wygotskiego dla edukacji i oceny poznawczej dzieci?

Socjokulturowa teoria Lwa Wygotskiego

Teoria socjokultury Wygotski kładzie nacisk na proaktywny udział nieletnich w środowisku, które je otacza, będąc rozwój poznawczy wynik wspólnego procesu. Lew Wygotski (Rosja, 1896-1934) twierdził, że dzieci rozwijają swoją naukę poprzez interakcje społeczne: nabywają nowe i lepsze zdolności poznawcze jako logiczny proces ich zanurzenia w sposób życia.

Te wspólne działania umożliwiają dzieciom internalizację myślenia i struktur zachowań społeczeństwa, które je otacza , przywłaszczając je.

Nauka i "Strefa rozwoju proksymalnego"

Według Teorii Socjokulturowej Wygotskiego rola dorosłych lub bardziej zaawansowanych partnerów polega na wspieraniu, ukierunkowywaniu i organizowaniu uczenia się dziecka, na etapie, zanim będzie on w stanie opanować te aspekty, po internalizacji struktur. behawioralne i poznawcze, których wymaga aktywność. Ta orientacja jest bardziej skuteczna w oferowaniu pomocy dzieciom, aby przekroczyły strefę rozwoju proksymalny (ZPD) , które moglibyśmy zrozumieć jako przepaść między tym, co już są w stanie zrobić, a tym, czego jeszcze nie potrafią osiągnąć samodzielnie.

Dzieci, które są w ZPD do określonego zadania, są w stanie zrobić to samodzielnie, ale nadal muszą zintegrować pewne kluczowe myślenie. Jednak dzięki odpowiedniemu wsparciu i wskazówkom są w stanie pomyślnie ukończyć zadanie. W zakresie, w jakim dotyczy to współpracy, nadzoru i odpowiedzialności za naukę, dziecko rozwija się odpowiednio w tworzeniu i utrwalaniu nowej wiedzy i uczenia się.

Metafora rusztowania

Jest kilku zwolenników teorii socjokulturowej Wygotskiego (na przykład: Wood, 1980, Bruner i Ross, 1976), którzy podnieśli metaforę "Rusztowanie "Aby odnieść się do tego trybu nauki. The rusztowania składa się z tymczasowego wsparcia dorosłych (nauczycieli, rodziców, opiekunów ...), którzy zapewniają dziecku realizację zadania, dopóki dziecko nie będzie w stanie go wykonać bez pomocy z zewnątrz.

Jeden z badaczy, który zaczyna od teorii opracowanych przez Lwa Wygotskiego, Gail Ross , studiował w sposób praktyczny proces rusztowania w procesie uczenia się dzieci. Pouczając dzieci w wieku od trzech do pięciu lat, Ross używał wielu zasobów. Kontrolowała i była w centrum uwagi sesji, i wykorzystał powolne i udramatyzowane prezentacje dla uczniów, aby pokazać, że osiągnięcie tego zadania było możliwe , Doktor Ross stał się osobą odpowiedzialną za przewidywanie wszystkiego, co się wydarzy. Kontrolował wszystkie części zadania, w którym dzieci pracowały w stopniu złożoności i wielkości proporcjonalnym do poprzednich umiejętności każdego z nich.

Sposób, w jaki przedstawiał narzędzia lub przedmioty będące przedmiotem uczenia się pozwolił dzieciom odkryć, jak rozwiązać i wykonać to zadanie samodzielnie, w bardziej skuteczny sposób, niż gdyby wyjaśniono, jak go rozwiązać. W tym sensie Socjokulturowa Teoria Wygotskiego wskazuje na "strefę" między tym, co ludzie mogą zrozumieć, gdy pokazano im coś przed sobą, a tym, co mogą generować autonomicznie. Strefa ta jest strefą rozwoju proksymalnego lub ZPD, o której wspominaliśmy wcześniej (Bruner, 1888).

Teoria socjokulturowa: w kontekście

Teoria socjokulturowa rosyjskiego psychologa Lwa Wygotskiego ma transcendentalne implikacje dla edukacji i oceny rozwoju poznawczego. Testy oparte na ZPD, które podkreślają potencjał dziecka, stanowią nieocenioną alternatywę dla wystandaryzowanych testów inteligencji, które zwykle podkreślają wiedzę i naukę już wykonaną przez dziecko. Dlatego wiele dzieci korzysta z poradnictwa społeczno-kulturowy i otwórz, że Wygotski rozwinął się.

Kolejnym istotnym wkładem perspektywy kontekstualnej jest nacisk na społeczny aspekt rozwoju , Ta teoria broni, że normalny rozwój dzieci w kulturze lub grupie odnoszącej się do kultury może nie być odpowiednią normą (i dlatego nie można jej ekstrapolować) na dzieci z innych kultur lub społeczeństw.

• Zalecamy przeczytanie: "Teoria rozwoju psychospołecznego Eriksona"

Bibliografia:

• Daniels, H. (wyd.) (1996). Wprowadzenie do Wygotskiego, Londyn: Routledge.
• Van der Veer, R. i Valsiner, J. (red.) (1994). Czytelnik Wygotskiego. Oxford: Blackwell.
• Yasnitsky, A., van der Veer, R., Aguilar, E. & Garcia, L.N. (Red.) (2016). Vygotski ponownie spojrzał: krytyczna historia jego kontekstu i spuścizny. Buenos Aires: Miño i Dávila Editores.