Nauczanie wikariatu: obserwowanie innych, aby nas kształcić

Kiedy proponujemy się czegoś nauczyć, nie zawsze robimy to poprzez nasze bezpośrednie doświadczenie; Wiele razy patrzymy na to, co robią inni.

Nazywa się to nauczaniem zastępczym , zjawisko, które, jakkolwiek łatwo może się wydawać, kiedy zostało sformułowane po raz pierwszy przez psychologa Alberta Bandurę, miało na celu rewolucję w dziedzinie nauk behawioralnych. Zobaczmy, dlaczego.

Czym jest nauczanie zastępcze?

Technicznie, nauczanie zastępcze jest rodzajem uczenia się, które pojawia się, gdy obserwując zachowanie innych osób (i wyniki tych zachowań), wyciąga się wniosek o funkcjonowaniu czegoś i o tym, które zachowania są bardziej użyteczne lub bardziej szkodliwe.

To znaczy, jest forma samokształcenia, która pojawia się, gdy patrzymy na to, co robią inni , nie naśladować ich z prostego faktu, że robią tak, jak to się dzieje w modzie, ale żeby zobaczyć, co działa, a co nie.

Termin "wikariusz" pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "transport", które służy wyrażeniu, że w nim wiedza jest transportowana z obserwowanego do obserwatora.

Edukacja neurobiologiczna poprzez obserwację

Poboczne uczenie się istnieje wśród członków naszej przyprawy, ponieważ w ludzkim mózgu istnieje klasa komórek nerwowych zwanych neuronami lustrzanymi. Chociaż nadal nie wiemy zbyt dobrze, jak działają, uważa się, że te neurony są odpowiedzialne za to, że jesteśmy zdolni postawmy się na nogi innych i wyobraźmy sobie, jak to jest doświadczać we własnym ciele tego, co robią .

Uważa się również, że neurony lustrzane są odpowiedzialne za zjawiska tak ciekawe, jak ziewanie infekcji lub efekt kameleona. Jednak między poziomem neurobiologicznym a poziomem behawioralnym istnieje duża pusta przestrzeń, zarówno pojęciowa, jak i metodologiczna, tak że nie można dokładnie wiedzieć, w jaki sposób te "mikro" procesy są przekładane na wzorce zachowań.

Albert Bandura i społeczne uczenie się

Pojęcie nauczania zastępczego zaczęło nabierać kształtu po powstaniu Teorii Społecznego Uczenia się w połowie XX wieku. W tym czasie prąd psychologiczny, który dominował w Stanach Zjednoczonych, behawioryzm Johna Watsona i B. F. Skinnera, zaczynał wchodzić w kryzys.

Pomysł, że wszelkie zachowanie było wynikiem procesu uczenia się wywołanego przez bodźce odczuwane przez jego ciało i odpowiedzi, które wyemitował w reakcji (na przykład w uczeniu opartym na karaniu), zaczynał być postrzeganym jako zbyt uproszczone, ponieważ nie zwracali uwagi na procesy poznawcze, takie jak wyobraźnia, przekonania lub oczekiwania każdego z nich.

Fakt ten stworzył środowisko dla Alberta Bandury, psychologa wykształconego w zakresie behawioryzmu, aby stworzyć coś, co nazywa się Społeczną Teorią Poznania. Zgodnie z tym nowym paradygmatem nauka może również powstać poprzez obserwowanie innych i dostrzeganie konsekwencji ich działań.

W ten sposób do akcji wkroczył proces poznawczy: rzutowanie siebie na działania drugiego coś, co wymaga użycia typu abstrakcyjnego myślenia. Konstrukcja nauczania zastępczego narodziła się, ale aby pokazać, że jego teoria służy do opisania rzeczywistości, Bandura wykonał serię ciekawych eksperymentów.

Eksperyment odłogowania i obserwacji

Aby przetestować swoje twierdzenie, że nauczanie zastępcze było podstawową i szeroko stosowaną formą nauki, Bandura użył grupy chłopców i dziewcząt i zmusił ich do udziału w ciekawej grze obserwacyjnej.

W tym eksperymencie maluchy patrzyły, jak wielka lalka dokucza , tego rodzaju zabawki, które pomimo wstrząsów lub pchnięć zawsze wracają, aby wyprostować się. Niektóre dzieci oglądały zabawę dla dorosłych z tą lalką, podczas gdy inna oddzielna grupa dzieci obserwowała, jak dorosły uderzył i brutalnie potraktował zabawkę.

W drugiej części eksperymentu dzieci zostały sfilmowane podczas zabawy z tą samą lalką, którą widzieli wcześniej, i można było zobaczyć, w jaki sposób grupa dzieci, które były świadkami aktów przemocy częściej używali tej samej agresywnej gry w porównaniu do innych dzieci.

W przypadku, gdyby tradycyjny model behawioralny oparty na warunkowaniu czynnika objaśnił wszystkie formy uczenia się, nie byłoby to możliwe, ponieważ wszystkie dzieci miałyby takie same szanse działania w sposób pokojowy lub gwałtowny. Wykazano spontaniczne nauczanie zastępcze.

Społeczne konsekwencje nauczania zastępczego

Ten eksperyment Bandura nie tylko dał siłę psychologicznej teorii na polu akademickim; Podał także powody, by martwić się o to, co obserwują dzieci.

Ojcowie i matki nie musieli już martwić się, że po prostu nie działają w nieuczciwy sposób, karając ich, gdy nie dotykali lub nie dawali niezasłużonych nagród, ale raczej powinni także poważnie zaangażować się, aby dać przykład , W przeciwnym razie nie tylko ich wizerunek byłby urażony, ale mogliby nauczać złych nawyków bez zauważania ich czy ich potomstwa.

Ponadto, z tego pomysłu została zaproponowana w latach 70. teoria kultywacji, zgodnie z którą zinternalizowaliśmy przekonania o funkcjonowaniu świata z fikcyjnych światów zbudowanych przez telewizję i film.

Rozumiało się, że treści oglądane i czytane za pośrednictwem mediów mogą mieć silny wpływ społeczny. Nie tylko możemy nauczyć się pewnych rzeczy o działaniach, które działają, i tych, które nie działają; też jesteśmy w stanie uczyć się i internalizować obraz globalny o tym, w jaki sposób społeczeństwo, w którym żyjemy, zależy od rodzaju doświadczeń, które regularnie obserwujemy.

Ograniczenia do rozważenia

Jednak wiedza ta nie mówi nam zbyt wiele na temat efektów, na przykład, 10-letniego dziecka oglądającego film akcji i przemocy zalecany dla osób powyżej 16 roku życia.

Pouczające uczenie się w koncepcji, która odnosi się do ogólnej formy uczenia się, ale nie do skutków, które konkretne zdarzenie ma na zachowanie określonej osoby. Aby to wiedzieć, musimy wziąć pod uwagę wiele zmiennych, a dziś jest to niemożliwe. Dlatego warto zachować ostrożność, na przykład, w jaki sposób oglądanie telewizji wpływa na nasze zachowanie.

Bibliografia:

• Bandura, A. (2005). Psychologowie i ich teorie dla studentów. Ed. Kristine Krapp. Vol. 1. Detroit: Gale.
• Bandura, A. (1973). Agresja: analiza społeczna. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
• Whitebread, D .; Coltman, P .; Jameson, H .; Lander, R. (2009). "Zabawa, poznanie i samoregulacja: Czym dokładnie są dzieci uczące się, gdy uczą się poprzez zabawę?". Psychologia edukacyjna i dziecięca. 26 (2): 40-52.

APRENDER A DIVERTIRSE Y MANEJAR LOS TIEMPOS. [TIEMPO DE RESPUESTAS by Javier Luzón Peña] (Marzec 2024).