Psycholog dziecięcy opowiada, jak pomóc w kształtowaniu poczucia własnej wartości u najmłodszych

Problemy psychologiczne i behawioralne występują nie tylko w wieku dorosłym, ale także należy również wziąć pod uwagę we wczesnym wieku, w dzieciństwie . 

Jeśli pozwolono im przejść i nie są prawidłowo leczone, konsekwencje mogą być negatywne, a objawy mogą z czasem się pogarszać.

• Może jesteś zainteresowany: "Psychologia edukacyjna: definicja, pojęcia i teorie"

Wywiad z psychologiem dziecięcym

Na szczęście jest to możliwe idź do specjalistów z psychologii specjalizujących się w terapii dziecięcej , które pomagają najmłodszym w rozwijaniu i budowaniu zdrowej samooceny, poprawie komunikacji, umiejętności społecznych, stymulowaniu rozwoju i poprawie inteligencji emocjonalnej i relacyjnej.

Psychoterapia u dzieci wykazuje pewne różnice w zakresie terapii dorosłych (Na przykład angażuje rodzinę w proces terapeutyczny i wykorzystuje grę jako kluczowy element), dlatego chcieliśmy porozmawiać z Mireią Garibaldi Giménez, psychologiem i psychopedagogiem Instytutu Mensalus, jednej z najbardziej prestiżowych klinik w Hiszpanii, dla nas pomaga zrozumieć, z czego składa się ta forma terapii.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o Instytucie Mensalusa, przeczytaj ten artykuł: "Odkryj Centrum Psychologii Mensalusa z tym fotoreportażem".

Charakterystyka psychologii dziecka

Jonathan García-Allen: Jakie są główne różnice między terapią dzieci a terapią dla dorosłych?

Mireia Garibaldi: Każda psychoterapia, zarówno u dzieci i młodzieży, jak iu dorosłych, składa się zasadniczo z 4 elementów: terapeuty, pacjenta, związku terapeutycznego i procesu terapeutycznego. Są to 4 elementy, w których dwa rodzaje terapii różnią się.

Rozpoczynając od pierwszego elementu, terapeuta dziecięcy musi odbyć inne szkolenie dla terapeuty dorosłych, ze szczególną wiedzą na temat tego rodzaju populacji i sposobów interweniowania w nim. Dobrym przykładem jest potrzeba poznania etapów i kamieni milowych rozwoju ewolucyjnego (kognitywnego, społecznego, emocjonalnego itp.) W różnych fazach i wieku.

Jeśli chodzi o drugi element, pacjent, jest oczywiste, że interweniujemy w bardzo specyficzny typ populacji, ale jednocześnie bardzo niejednorodny, ponieważ nie jest tak samo traktować pięciolatka jako 10 lub 15-letniego dziecka. że zgodnie z poprzednim punktem, wiedza na temat ewolucyjnych cech każdego z nich jest niezbędna do ćwiczenia. Jeśli chodzi o relację terapeutyczną, różni się ona swymi głównymi elementami: kadrowaniem, asymetrią i sojuszem.

Na przykład w terapii dziecięcej przymierze z pacjentem nie jest wyjątkowe, to znaczy, że nie jest ono ustalane tylko z dzieckiem, ale zwykle trzeba przeprowadzić wiele sojuszy, ponieważ musi to być również przeprowadzone z rodzicami, nauczycielami itp.

Wreszcie, różnice dotyczące procesu są ściśle związane ze specyfiką technik oceny i interwencji, które różnią się od technik stosowanych w przypadku osób dorosłych, takich jak na przykład wykorzystanie rysunku.

Terapia oparta na zabawie jest zwykle związana z terapią dla niemowląt. Ale na czym to polega? Czy są takie same?

Terapia oparta na grze jest rodzajem interwencji w terapii dzieci, w której różne procesy są stosowane dla dzieci, są zabawne z podwójnym celem: z jednej strony, w celu oceny i uzyskania informacji na temat sytuacji problemowej, az drugiej strony, interweniować w tej sprawie.

Biorąc pod uwagę, że cechy poznawcze, społeczne i emocjonalne dzieci znacznie różnią się od cech dorosłych, którzy prawdopodobnie przyjdą do konsultacji i wyrażenia swoich problemów mniej więcej dokładnie, dzieci potrzebują alternatywnych sposobów komunikacji oraz języka ustnego i bezpośredniego. aby móc pracować.

Na przykład, jeśli nastolatek może wyrazić w bezpośredniej konsultacji, że są zaniepokojeni rozmowami w ich domu i wystawiać je terapeucie, dziecko będzie potrzebowało pośredniego sposobu, takiego jak gra symboliczna, to znaczy poprzez lalki, które Będą reprezentować swoich bliskich (rodziców, rodzeństwo itd.), Którzy będą mogli wyrazić i odtworzyć to, co dzieje się w ich otoczeniu lub jak się przez nie pośrednio czuje. To samo stanie się przy różnych celach interwencji.

Możemy interweniować za pomocą gier symbolicznych lub innych rodzajów gier do określonych celów, takich jak gry konstrukcyjne, aby wykorzystać pojęcie przestrzenne i umiejętności motoryczne w przypadku trudności w uczeniu się, takich jak dysleksja. Dzieci są wykorzystywane nie tylko w grze, ale jest to bardzo ważny, ale nie wyjątkowy zasób i terapia dla dzieci, a zabawa nie jest synonimem.

Kto inny szkodzi złości lub nieproporcjonalnej reakcji rodzica, rodzica lub dziecka?

Oba te czynniki będą bardzo negatywnie wpływać na tego typu reakcje, ale w zupełnie inny sposób. Pomijając rodziców, którzy nie zdają sobie sprawy ze szkodliwości tego typu reakcji, bardzo często spotyka się rodziców, którzy wiedzą, że ich sposób radzenia sobie z pewnymi sytuacjami z dziećmi nie jest najbardziej odpowiedni i że w Czasami ich reakcje są nieproporcjonalne, ale nie mają alternatywnych sposobów i narzędzi, aby zrobić inaczej, gdy są przytłoczeni.

Bardzo często zdarza się odczuwać poczucie bezradności, a nawet poczucia winy, gdy mówimy o tego rodzaju epizodach, dlatego ważne jest, aby pomóc im w nauce nowych sposobów radzenia sobie z sytuacjami, w których mogą czuć się pozbawieni. Jedna rzecz jest pewna, a mianowicie, że zarówno dorośli, jak i dzieci reagują niewłaściwie, gdy nie mamy wystarczających zasobów, aby poradzić sobie z sytuacjami i codziennymi problemami, więc oboje potrzebujemy pomocy w tym zakresie.

I oczywiście, dla dzieci, gniew i / lub nieproporcjonalne reakcje regularnie przez ich rodziców prowadzą do stworzenia niepewnego rodzaju przywiązania, które wpłynie na ich rozwój społeczny i emocjonalny, ich poczucie własnej wartości, sposób, w jaki zachowywać się itp. mogą mieć trudności w ich przyszłych relacjach, a także młodzieży i dorosłym. Ważne jest, aby pamiętać, że wiele zachowań uczy się naśladując odniesienia, które w dzieciństwie są rodzicami.

Jakie są najczęstsze zaburzenia lub problemy, które zwykle leczysz podczas sesji terapeutycznych?

W mojej praktyce mam tendencję do uczęszczania do wielu dzieci, które przychodzą z powodu trudności w nauce lub problemów z zachowaniem. Czasami nie są to same w sobie problemy, ale wyrażenia podstawowego problemu. To znaczy, że są to specyficzne zaburzenia uczenia się i zaburzenia zachowania jako takie, które same w sobie powodują dysfunkcję w życiu i środowisku dziecka, ale w innych przypadkach spadek wydajności szkolnej lub Nieodpowiednie zachowanie to tylko symptomy czegoś, co wykracza poza nie, takie jak przypadek zastraszania, problemy w relacjach rodzinnych itp.

Kiedy rodzice ujawniają mi problem, zawsze podaję przykład gorączki: ktoś może pójść do lekarza z gorączką jako objawem, ale to nie będzie to samo, co gorączka od ciężkiej infekcji dróg moczowych do gorączki po przeziębieniu. Objawy są takie same, ale podstawa i leczenie będą bardzo różne. Dlatego ważne jest odpowiednie zbadanie tych "symptomów" wyrażanych przez dzieci, ponieważ to samo zachowanie może mieć różne pochodzenie.

Tak więc, oprócz problemów związanych z wydajnością i problemami behawioralnymi w szkole we wszystkich jej aspektach (trudności w kontrolowaniu impulsów, napady złości, nieposłuszeństwo wobec osób z autorytetem itp.), Bardzo częstymi przypadkami w trakcie konsultacji są: trudności w relacjach społecznych, lękach i fobie, interwencje w procesy separacji, rozwody i / lub łączenie rodzin lub zaburzenia ze spektrum autyzmu.

Jaka jest rola rodziców, kiedy idą z dzieckiem do psychologa dziecięcego?

Rola rodziców jest niezbędna w każdym procesie interwencji, który ma miejsce z dzieckiem. Ten punkt jest ważny, aby odsłonić go od pierwszej chwili, w której rozpoczyna się terapia, w otoczeniu lub ustawieniu, tak aby rodzice mogli dostosować oczekiwania do procesu.

Czasami rodzice uważają, że zabieranie dziecka do psychologa dziecięcego będzie działało tylko z dzieckiem, co jest całkowicie błędne. Jak wspomniano powyżej, wielokrotny sojusz musi być przeprowadzony zarówno z dzieckiem, jak iz jego rodzicami oraz innymi osobami i / lub instytucjami, w których dziecko jest zaangażowane (szkoła, ośrodek otwarty, ośrodki zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży) itp.), aby interwencja przyniosła największy możliwy sukces.

Rodzice powinni być zorientowani na to, aby mogli pracować z dzieckiem poza sesjami konsultacji, albo oferując wytyczne zarządzania lub ucząc ich konkretnych ćwiczeń i / lub technik do zastosowania w naturalnym kontekście dziecka. Bez tej interwencji, przez cały czas nadzorowanej przez terapeutę, trudno będzie, aby zmiany, które można zaobserwować podczas konsultacji, uogólnić poza nią (chociaż oczywiste jest, że każdy proces jest unikalny i będzie zależał od każdego przypadku).

Jak ważna jest rodzina w rozwijaniu poczucia własnej wartości wśród dzieci?

Rola rodziny ma podstawowe znaczenie we wszystkich aspektach rozwoju dziecka (emocjonalnego, społecznego itp.), A wśród nich w samoocenie. Jest to ocena, którą osoba sama czyni, zgodnie z myślami, ocenami, przekonaniami, uczuciami i emocjami dotyczącymi jej sposobu bycia, działania, jej budowy ciała itp.

W związku z tym ocena ta będzie ściśle powiązana z oceną, że znaczące osoby dokonują swojego środowiska, a głównymi znaczącymi osobami dla dzieci są ich rodzice.W dzieciństwie są oni ich odpowiednikami, głównymi postaciami przywiązania, więc wywierają bardzo ważny wpływ na tworzenie ciasnej i zdrowej samooceny. Posiadanie niskich oczekiwań co do tego, co dziecko jest w stanie zrobić lub co robi o tym ciągle negatywny komentarz, spowoduje, że dziecko dostrzeże niską ocenę samego siebie przez swoich rodziców, co ostatecznie wpłynie na tę samoocenę, dewaluacja

Sensowne jest myśleć, że jeśli na przykład ojciec lub matka stale powtarza swojemu synowi, że jest leniwym człowiekiem, który nic nie wie, dziecko może wyciągnąć następujący wniosek: "Jeśli moi rodzice, którzy reprezentują to, że są tymi, którzy Im bardziej mnie znają i chcą, tak myślą o mnie ... tak właśnie jestem. " Dlatego ważne jest, aby wzmacniać rozwój umiejętności, wzmacniać sukcesy i dawać pewność dzieciom w odniesieniu do ich umiejętności, tak aby same mogły rozwinąć to zaufanie i szacunek dla siebie, oznaki dobrej samooceny.

Kara jest kontrowersyjną kwestią. Czy kara może być wykorzystana w edukacji dziecka? Jaki jest najlepszy sposób na jego zastosowanie?

Kara jest techniką modyfikacji zachowania opartą na behawioralnych zasadach kondycyjnego warunkowania, która ma na celu zmniejszenie lub wyeliminowanie pozorów niepożądanych zachowań.

Przede wszystkim istnieją dwa rodzaje kar: kara pozytywna, polegająca na stosowaniu bodźca awersyjnego w sposób przypadkowy do określonego zachowania (na przykład kopiowanie 100 razy wyroku za złe zachowanie), a kara negatywna, która polega na wycofaniu się pozytywny bodziec po wykonaniu określonego zachowania (na przykład pozostawiając dziecko bez jego czasu na zabawę).

Chociaż prawdą jest, że kara jest czasami skuteczna, aby szybko wyeliminować zachowania, nie uważam tego za najbardziej odpowiednią metodę, niezależnie od tego, że nie ma ona zastosowania we wszystkich przypadkach, zawsze uważam to za ostatnią opcję (przed nami). pozytywne wzmocnienie). Dzieje się tak dlatego, że w wielu przypadkach zachowania są zmniejszane lub eliminowane w krótkim czasie przez strach przed groźbą kary, a nie dlatego, że istnieje prawdziwa refleksja nad niewłaściwym zachowaniem, które rozwija i uczy dziecko, więc zmiany nie mają tendencję do pozostawania na dłużej.

Ponadto strach ten może negatywnie wpłynąć na relację między osobą, która go stosuje, a dzieckiem, tworząc groźną relację opartą na strachu, która może czasami prowadzić do zachowań obronnych lub nawet większych wybuchów gniewu, co pogorszy sytuację. Wszystko to, dodał fakt, że jeśli dziecko nie rozumie dokładnie przyczyny kary i błędu swojego postępowania, jego poczucie własnej wartości będzie miało negatywny wpływ. Oczywiście, kara fizyczna jest całkowicie nieuzasadniona w każdym z przypadków, co doprowadzi tylko do generować u dziecka i w związku z dorosłymi.

Jakie są korzyści z pozytywnego wzmocnienia i jakie są konsekwencje dla charakteru dziecka i jego dobrego samopoczucia?

Pozytywne wzmocnienie polega na zastosowaniu bodźca nagradzającego po wykonaniu odpowiedniego zachowania, tak aby się pojawił lub wzrósł. Jest to główny sposób edukowania dzieci w zakresie tworzenia zdrowej samooceny, z bezpiecznym przywiązaniem i opartej na zaufaniu i szacunku. Ważne jest rozróżnienie między nagrodą a pozytywnym wzmocnieniem, ponieważ kiedy mówimy o pozytywnym wzmocnieniu, nie zawsze mówimy o materialnej nagrodzie, która może być pozytywną werbalizacją ojca ("Jestem bardzo dumna z tego, co zrobiłeś") lub aktem, w którym poświęca mu uwagę (baw się razem).

Dla dzieci, zwłaszcza tych najmłodszych, nie ma lepszego wzmocnienia niż uwaga rodziców. Dlatego ważne jest, że gdy dzieci dobrze się bawią (na przykład siedzą, grając autonomicznie przez jakiś czas w odpowiedni sposób) nagradzamy je wspólnym czasem gry. Zazwyczaj w tym czasie rodzice wykorzystują inne rzeczy, aby dzieci w końcu nauczyły się, że aby zwrócić na siebie uwagę rodziców, muszą wykonywać mniej odpowiednie zachowania.

Ważne jest również podkreślenie, że musimy wzmocnić rzeczy, które dzieci robią niezależnie od siebie, to znaczy, jeśli dziecko wykonuje dwa niewłaściwe zachowania, a jedno poprawne, musimy nadal wzmacniać to właściwe zachowanie, aby nadal się pojawiało, nawet jeśli istnieje zrobiłeś inne rzeczy niepoprawnie. Na przykład, jeśli dziecko podnosi swoją szklankę, ale opuszcza swój talerz, skuteczniej jest pogratulować mu, że wziął szklankę, niż skarcić go za to, że opuścił talerz, ale poczuje, że to, co zrobił dobrze, nie zostało rozpoznane, więc przestanie zrób to

Dlatego wzmocnienie jest tak ważne, nie tylko w zachowaniach, które robią dzieci, ale w kształtowaniu ich charakteru i poczucia własnej wartości, zapewniając dobre samopoczucie emocjonalne.

Według Hiszpańskiego Stowarzyszenia Pediatrii i Podstawowej Opieki, 15% dzieci ma problemy z nieposłuszeństwem. Co ojciec może zrobić w tej sytuacji?

W obliczu problemu ciągłego nieposłuszeństwa, ważne jest, aby udać się do specjalisty, w tym przypadku psychologa dziecięcego, aby ocenić sytuację i ustalić, czy jest to normatywne zachowanie dla wieku dziecka i rozwoju (na przykład dziecko jest na etapie między 1 i 2 lata, w których dzieci zwykle utrzymują stałe odmowy), jeśli jest to część osobowości lub sposobu działania dziecka (na przykład, jeśli jest to dziecko o podstawowym wrodzonym temperamencie) lub jeśli istnieje obecność określonego zaburzenia lub problemu (np. budzącego niepokój negatywny zaburzenie, na przykład).

Gdy sytuacja zostanie oceniona, ważne jest, aby interweniować z profesjonalnymi wytycznymi, niezależnie od przypadku, ponieważ w zależności od tego, czy to nieposłuszeństwo ma jedno, czy drugie pochodzenie, orientacja będzie się różnić (jak na przykładzie gorączki).

Proces rodzicielstwa jest bardzo skomplikowany, ale ... czy mógłbyś dać naszym czytelnikom (tym, którzy są rodzicami) kilka podstawowych wskazówek edukacyjnych dla swoich dzieci?

W oparciu o moją wiedzę zawodową, ale także moje doświadczenia z dziećmi i rodzinami, istnieją podstawowe wytyczne dla wszystkich rodziców, które będą promować wysokiej jakości edukację i wychowanie:

• Kształcić w ramach pewnych ograniczeń i podstawowych, stabilnych, spójnych i zgodnych zasad, które zapewniają dziecku kontekst bezpieczeństwa i ochrony, dzięki czemu uczy się odróżniać to, co dobre od tego, co złe.
• Opierać się na modelach asertywnej komunikacji, w której można wyrażać pragnienia, punkty widzenia i opinie, a także uczucia i emocje, szanując siebie i innych. Ekspresuj i słuchaj
• Preach przez przykład. Nie możemy prosić dziecka, żeby nie krzyczało i nie krzyczało.
• Użyj demokratycznego stylu edukacyjnego, ani nadmiernie niedbałego, ani nadmiernie autorytarnego.

Promuj autonomię, osobiste zdolności i wartość dziecka. Daj ci okazje do nauki, w tym pomyłek w tej nauce. Jeśli zrobimy dla niego wszystko, on nigdy nie będzie wiedział, jak to zrobić sam, a przesłanie, które mu wyślemy bezwarunkowo, będzie brzmiało: "Robię to dla ciebie, ponieważ nie ufam, że możesz to zrobić", więc zredukujemy jego poczucie własnej wartości.