Antypsychiatria: historia i koncepcje tego ruchu
W XX wieku spopularyzowano wiele terapii psychiatrycznych na zaburzenia psychiczne, w tym niektóre bardzo wątpliwe w sensie etycznym i praktycznym. Ekstremalna medykalizacja problemów, takich jak schizofrenia, miała i nadal ma, w wielu przypadkach, elementy przymusu, które są często krytykowane.
W tym artykule porozmawiamy historia i główne ekspozycje ruchu antypsychiatrii , które pojawiły się w latach 60., aby bronić indywidualnych praw osób z problemami psychicznymi i zwracać uwagę na metody i nierówny stosunek władzy obecny w interakcji między lekarzem a pacjentem.
- Powiązany artykuł: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"
Historia ruchu przeciwpsychotycznego
Jednym z najbardziej znaczących antecedents ruchu anty-psychiatrii jest moralne traktowanie, promowane przez Philippe'a Pinela i Jeana Esquirola w XVIII wieku. Idee tych autorów muszą być sformułowane w kontekście, w którym duża liczba osób z problemami psychicznymi została wepchnięta do szpitala dla obłąkanych i traktowana nieludzko.
Chociaż leczenie moralne miało pewien wpływ na rozwój terapii poważnych zaburzeń psychicznych, zaproponowało również metody restrykcyjne i represyjne. Jednak ten prekursor i inne późniejsze są ilustracją, aby zrozumieć, że od początku psychiatrii krytykowano ją z podobnych przyczyn metodologicznych i etycznych.
Z drugiej strony, już w XIX wieku stało się jasne, że liczba pacjentów przypadających na jednego psychiatrę w zakładach zdrowia psychicznego była bardzo duża; Z tego powodu rola lekarzy często stawała się bardziej administracyjna niż terapeutyczna. Chociaż ogólne warunki uległy poprawie, opis ten również nie jest dziwny.
W XX wieku postrzeganie psychiatria jako dyscyplina, która odhumanizowała ludzi z problemami psychicznymi , Pojawienie się klasyfikacji diagnostycznej DSM i CIE przyczyniło się do oznakowania tych, którzy szukali leczenia, umieszczając zaburzenie - mimo wszystko, konstrukt społeczny - przed osobą.
- Może jesteś zainteresowany: "Shutter Island: krótka psychologiczna wizja filmu"
Pojawienie się tego zjawiska
W latach 30. i 50. XX wieku bardzo popularne stały się w Stanach Zjednoczonych agresywne procedury medyczne, takie jak elektrowstrząsy (które spowodowały poważne skutki uboczne) i lobotomia, polegająca na przecięciu płatów czołowych.
Również w latach 50. pojawił się chlorpromazyna, pierwszy szeroko stosowany środek przeciwpsychotyczny. Pomimo ciężkich działań niepożądanych związanych z jego stosowaniem, ten i inne umiarkowanie skuteczne i niezbyt bezpieczne leki nadal były rozwijane i stosowane masowo. Odnosimy się do tak zwanego "złotego wieku leków psychotropowych".
W 1967 roku psychiatra David Cooper ukuł termin "antypsychiatria" nadać nazwę ruchowi, którego był częścią, i że w tym momencie miał zasięg międzynarodowy, podczas gdy wcześniej był dość specyficzny dla świata anglosaskiego. Wielu specjalistów przyłączyło się teraz do ruchu, w kluczowy sposób pod wpływem marksizmu.
W następnych dziesięcioleciach krótka jedność antypsychiatrii została rozcieńczona, chociaż podobne wymagania powstały z użyciem siły wokół praw osób homoseksualnych i transpłciowych , patologizowany przez klasyfikacje diagnostyczne. To samo można powiedzieć o innych grupach, np. O różnorodności funkcjonalnej i poważnych zaburzeniach psychicznych.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje leków psychotropowych: zastosowania i skutki uboczne"
Główne podejścia
Klasyczne podejścia do ruchu antypsychiatrii zostały określone w latach 60 przez specjalistów od zdrowia psychicznego, takich jak David Cooper, R. D. Laing, Theodore Lidz, Ernest Becker, Silvano Arieti, Thomas Scheff lub Erving Goffman. Wkład tych autorów nie zawsze jest zbieżny; szczególnie kontrowersyjny jest przypadek Thomasa Szasz.
Ogólnie rzecz biorąc ruch antypsychiatrii opowiada się za działaniami politycznymi jako metoda zmiany wizji populacji, a zwłaszcza przywódców instytucjonalnych, w odniesieniu do "zaburzeń psychicznych", które dla tych, którzy stosują się do tej orientacji, są narzędziami kontroli obywateli, ponieważ ich stygmatyzują i patologizują.
Jak w każdym ruchu, istnieją znaczące teoretyczne różnice między promotorami antypsychiatrii, co znacznie utrudnia ich konsolidację. W każdym przypadku ogólny zbieg okoliczności wykrywa się wokół nadmierna medykalizacja problemów psychologicznych oraz potencjalne zagrożenia związane z etykietami diagnostycznymi.
Wśród innych argumentów, teoretycy klasycznej antypsychiatrii argumentowali, że zachowania i problemy, które zostały pomyślane jako zaburzenia, są wynikiem pewnych wartości społecznych, a nie obecności samych cech patologicznych. Tak więc zaburzenie może być określone jako takie w kontekście społeczno-kulturowym .
Innym tradycyjnym celem ruchu antypsychiatrii była psychoanaliza, która została oskarżona o często powodujące jatrogenne efekty (to jest niszczenie zdrowia psychicznego klientów, a nie jej poprawianie). To samo można powiedzieć o wielu innych terapiach, szczególnie tych, których skuteczności nie udowodniono.
Leki przeciwpsychotyczne dziś
Obecnie ruch antypsychiatrii jest tak samo aktualny jak 50 lat temu, pomimo - lub właśnie z powodu - wyraźnej przewagi interwencji medycznych w zakresie zdrowia psychicznego. Opozycja jest silna u wielu pacjentów i krewnych, a także w psychologii klinicznej, utrudniona przez systematyczne, profesjonalne włamanie przez psychiatrę.
Jednym z obszarów, w których krytyka jest najbardziej intensywna, jest medykalizacja niektórych zachowań dzieci , wśród których znajduje się wzorzec zachowania nazywany nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, charakteryzujący się nadmierną diagnozą i długotrwałym stosowaniem niedostatecznie zbadanych leków pobudzających.
Z drugiej strony jest to bardzo niepokojące rosnąca siła dużych korporacji farmaceutycznych i jego bliskie związki z klasą polityczną, mediami, a nawet z wieloma członkami społeczności naukowej. Wszystko to generuje zrozumiałe uprzedzenia dotyczące wiarygodności leków i badań, które je wspierają.
Jeśli chodzi o ciężkie zaburzenia psychiczne, takie jak schizofrenia i choroba dwubiegunowa w ostatnich latach poprawiło się leczenie farmakologiczne i psychologiczne, ale wiele instytucji psychiatrycznych nadal stosuje mniej zalecane procedury. Podobnie, stygmatyzacja tych i innych zaburzeń nadal będzie przyczyniać się do mniej niż idealnego zarządzania.
- Może jesteś zainteresowany: "Zaburzenie afektywne dwubiegunowe: 10 cech i ciekawostek, których nie znasz"
