Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), również u dorosłych

The ADHD jest zespołem behawioralnym co według szacunków ma wpływ na od 5% do 10% populacji dzieci i młodzieży. Kluczem, który jest obecnie używany do zrozumienia szerokiego spektrum objawów, które charakteryzują osoby z ADHD, jest koncepcja deficyt w hamującej kontroli odpowiedzi , Oznacza to, że osławiona niezdolność do hamowania impulsów i myśli, które ingerują w funkcje wykonawcze, których wykonanie pozwala przezwyciężyć zakłócenia, ustalić cele i zaplanować sekwencje kroków niezbędnych do ich osiągnięcia.

Przez ponad 70 lat badanie nadpobudliwości psychoruchowej koncentrowało się na populacji dzieci. Ale począwszy od 1976 roku wykazano, że to zaburzenie może istnieć u 60% dorosłych, których symptomy zaczęły się już przed siódmym rokiem życia (Werder PH, 2001). To niedopasowanie diagnostyczne spowodowało, że objawy i leczenie ADHD u dzieci i młodzieży były bardziej znane i zorientowane niż u dorosłych, mimo że parametry kliniczne są podobne. Ponadto u dorosłych częściej występują komplikacje, ryzyko i współistniejące choroby i zniuansowany, że u dzieci, z ryzykiem, że objawy są mylone z innymi objawami psychicznymi. (Ramos-Quiroga, A., 2006).

Wspólne pochodzenie biologiczne pozwala na zdiagnozowanie u dorosłych tych samych kryteriów, które zostały zaadaptowane z DSM-IV-TR, ale ze względu na fakt, że u dorosłego obserwatora występują tylko wyjątkowe trudności diagnostyczne, ponieważ ułatwia on większą dyspersję i uprzedzenia. w opiniach.

Chociaż u dorosłych dostępnych jest mniej danych epistemologicznych, ADHD objawia się jako osoba dorosła z dużą częstotliwością. Pierwsze prace stwierdzały występowanie u dorosłych w wieku od 4 do 5%. (Murphy K, Barkley RA, 1996 i Faraone i wsp., 2004)

Symptomatologia, diagnostyka i ocena ADHD u dorosłych

Kryteria diagnostyczne dla ADHD u dorosłych są takie same jak dla dzieci, zarejestrowane na DSM-IV-TR , DSM-III-R formalnie opisuje możliwość ich zdiagnozowania.

Objawy i objawy u dorosłych są subiektywne i subtelne, bez dowodów biomedycznych, które mogą potwierdzić ich rozpoznanie. Aby zdiagnozować ADHD u osoby dorosłej, konieczne jest, aby zaburzenie było obecne od dzieciństwa, co najmniej od siedmiu lat, jako istotne dane do diagnozy, i musi utrzymywać klinicznie istotną zmianę lub pogorszenie w więcej niż jednym obszarze. ważne z jego działalności, takie jak funkcjonowanie społeczne, zawodowe, naukowe lub rodzinne. Z tego powodu bardzo ważne jest, aby historia choroby dziecka została zapisana w historii klinicznej wraz z obecnymi objawami i ich wpływem na obecne życie, rodzinę, pracę i stosunki społeczne.

Dorośli z ADHD głównie zgłaszają objawy nieuwagi i impulsywności, ponieważ objawy nadpobudliwości zmniejszają się wraz z wiekiem. Podobnie objawy nadpobudliwości u dorosłych mają zazwyczaj nieco inną kliniczną ekspresję spotkania u dzieci (Wilens TE, Dodson W., 2004), ponieważ manifestuje się jako subiektywne uczucie niepokoju.

Najczęstsze problemy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej u dorosłych są następujące: problemy koncentracji, brak pamięci i słaba pamięć krótkotrwała, trudności organizacyjne, problemy z rutyną, brak samodyscypliny , zachowania impulsywne, depresja, niskie poczucie własnej wartości, wewnętrzny niepokój, słaba zdolność do zarządzania czasem, niecierpliwość i frustracja, słabe umiejętności społeczne i poczucie nieosiągania celów, między innymi.

Schody samooceny są dobrym narzędziem diagnostycznym dla bardziej ogólnych objawów (Adler LA, Cohen J. 2003):

Drabina do samodzielnej oceny dorosłych (EAVA): (McCann B. 2004) może być używana jako pierwsze narzędzie do samooceny w celu identyfikacji dorosłych, którzy mogą mieć ADHD. Lista kontrolna Objawy Copeland: pomaga ocenić, czy dorosły ma charakterystyczne objawy ADHD. Brown Attention Deficit Disorder Scale: bada funkcjonowanie wykonawcze aspektów poznawczych związanych z ADHD. Skala zaburzeń uwagi dla dorosłych Wender-Reimherr: mierzy nasilenie objawów u dorosłych z ADHD. Jest to szczególnie przydatne do oceny nastroju i labilności ADHD. Skala oceny skali doświadczenia (CAARS): objawy są oceniane z kombinacją częstości i nasilenia.

Według Murphy'ego i Gordona (1998), aby dokonać dobrej oceny ADHD, należy wziąć pod uwagę, czy istnieją dowody na związek między objawami ADHD w dzieciństwie a znacznym i chronicznym późniejszym pogorszeniem w różnych obszarach, jeśli istnieje związek między objawami obecnego ADHD a znacznym i świadomym pogorszeniem w różnych obszarach, jeśli jest inna patologia, która usprawiedliwia obraz kliniczny lepiej niż ADHD, i wreszcie, jeśli dla pacjentów, którzy spełniają kryteria diagnostyczne dla ADHD, są pewne dowody, że są współistniejące warunki.

Procedura diagnostyczna opiera się na wytycznych do przeprowadzania testów diagnostycznych w zależności od sytuacji klinicznej. Ta procedura rozpoczyna się od pełnej historii medycznej obejmującej badanie neurologiczne. Diagnoza musi być kliniczna, poparta omówionymi powyżej krokami samooceny. Istotne jest, aby ocenić warunki psychiczne, wykluczyć możliwe choroby współistniejące i niektóre schorzenia, takie jak nadciśnienie i wykluczyć nadużywanie substancji.

Jak podkreślili Biederman i Faraone (2005), aby zdiagnozować ADHD u osób dorosłych, należy wiedzieć, które objawy są specyficzne dla tego zaburzenia i które są spowodowane inną współistniejącą patologią.

Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że współwystępowanie u dorosłych ADHD jest dość powszechne (Kessler RC, w 2006 r.). Najczęstszymi chorobami współistniejącymi są zaburzenia nastroju, takie jak ciężka depresja, dystymia lub zaburzenie dwubiegunowe, które cechuje się współwystępowaniem z ADHD w zakresie od 19% do 37%. W przypadku zaburzeń lękowych współwystępowanie waha się od 25 do 50%. W przypadku nadużywania alkoholu wynosi od 32 do 53%, a w innym typie nadużywania substancji, takich jak kokaina, wynosi od 8 do 32%. Częstość występowania zaburzeń osobowości wynosi 10 do 20%, a dla zachowania antyspołecznego 18 do 28% (Barkley RA, Murphy KR, 1998).

Farmakologiczne leczenie ADHD u dorosłych

Leki stosowane w leczeniu tego zaburzenia są takie same jak w dzieciństwie. Spośród różnych leków psychostymulujących wykazano skuteczność u osób dorosłych z ADHD metylofenidatem i atomoksetyną.

Metylofenidat o natychmiastowym uwalnianiu hamuje zbieranie dopaminy; oraz atomoksetyną, której główną funkcją jest hamowanie gromadzenia noradrenaliny. Obecnie i dzięki kilku badaniom przeprowadzonym przez Faraone (2004), Wiadomo, że metylofenidat jest bardziej skuteczny niż placebo , Do niestosujących leków do leczenia ADHD u dorosłych należą między innymi trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, inhibitory aminooksydazy i leki nikotynowe.

Psychologiczne leczenie ADHD u dorosłych

Pomimo wysokiej skuteczności leków psychotropowych, przy pewnych okazjach nie wystarcza, gdy radzimy sobie z innymi czynnikami, takimi jak poznawanie i zachowania zakłócające lub inne współwystępujące schorzenia. (Murphy K. 2005).

Interwencje psychoedukacyjne pomagają zapewnić, że pacjent uzyskuje wiedzę na temat ADHD, która pozwala mu nie tylko być świadomym ingerencji zaburzenia w jego codziennym życiu, ale także, że ten sam podmiot wykrywa swoje trudności i definiuje własne cele terapeutyczne (Monastra VJ , 2005). Interwencje można przeprowadzać w formacie indywidualnym lub grupowym.

Najskuteczniejszym podejściem do leczenia ADHD u dorosłych jest zachowanie poznawcze, zarówno w indywidualnej, jak i grupowej interwencji (Brown, 2000, McDermott, 2000, Young, 2002). Ten rodzaj interwencji poprawia objawy depresyjne i lękowe. Pacjenci otrzymujący terapię poznawczo-behawioralną, wraz z lekami, kontrolowali uporczywe objawy lepiej niż przy użyciu leków połączonych z ćwiczeniami relaksacyjnymi.

Terapie psychologiczne mogą pomóc pacjentowi stawić czoła związanym z nim problemom emocjonalnym, poznawczym i behawioralnym, a także lepiej kontrolować symptomatologię oporną na leczenie farmakologiczne. Z tego powodu leczenie multimodalne uważa się za wskazaną strategię terapeutyczną (Young S. 2002).

Bibliografia:

• Miranda, A., Jarque, S., Soriano, M. (1999) Zaburzenie nadpobudliwości z deficytem uwagi: aktualne kontrowersje na temat jego definicji, epidemiologii, podstaw etiologicznych i podejść do interwencji. REV NEUROL 1999; 28 (Suppl 2): ​​S 182-8.
• Ramos-Quiroga JA, R. Bosch-Munsó, X. Castells-Cervelló, M. Nogueira-Morais, E. García-Giménez, M. Casas-Brugué (2006) Zaburzenie deficytu uwagi z nadaktywnością u dorosłych: charakterystyka kliniczna i terapeutyczny REV NEUROL 2006; 42: 600-6.
• Valdizán, J.R., Izaguerri-Gracia A.C. (2009) Attention deficit / hyperactivity disorder in adults. REV NEUROL 2009; 48 (Suppl 2): ​​S95-S99.
• Wilens, T. E., Dodson, W. (2004) Perspektywa kliniczna zaburzeń uwagi / nadpobudliwości w dorosłe życie. J Clin Psychiatry. 2004; 65: 1301-11

Dr Alan Wallace – Attention Span and Children Today (Marzec 2024).