Realizm moralny: podstawy i historia tej pozycji filozoficznej
Moralny realizm jest filozoficznym stanowiskiem, które broni obiektywnego istnienia faktów moralnych , To znaczy, utrzymuje, że niezależnie od subiektywnych, poznawczych lub społecznych właściwości; Przesłanki i działania moralne mają obiektywnie sprawdzalną rzeczywistość.
Ten ostatni wywołał długie i złożone dyskusje filozoficzne wokół takich kwestii, jak: czy naprawdę istnieją prawdziwe roszczenia moralne? Czy szczerość ma na przykład obiektywną rzeczywistość? Co nadaje wartość "prawdziwej" moralnej afirmacji? Czy jest to dyskusja metafizyczna, czy raczej semantyczna? Podobnie, i poza filozoficznymi debatami, realizm moralny został włączony do ważnych teorii rozwoju psychologicznego.
Zgodnie z powyższym, we wstępny sposób zobaczymy, czym jest realizm moralny, jakie są stanowiska filozoficzne, z którymi debatuje i jak został włączony do psychologii.
- Powiązany artykuł: "10 najciekawszych teorii filozoficznych"
Czym jest realizm moralny?
Realizm moralny jest stanowiskiem filozoficznym, które potwierdza obiektywne istnienie faktów moralnych. Według Devitta (2004), dla moralnego realizmu istnieją moralne stwierdzenia, które są obiektywnie prawdziwe, z których można wyciągnąć następujący wniosek: są ludzie i działania, które są obiektywnie moralnie dobre, złe, uczciwe, nieuprzejme itp.
Dla jego zwolenników realizm moralny jest ważną częścią światopoglądu przedmiotów w ogóle, i to właśnie w naukach społecznych, zwłaszcza przed pojawieniem się współczesnych trendów, kwestionowano związek między "znaczeniem" a "prawdą".
Twierdzi on na przykład, że okrucieństwo osoby funkcjonuje jako wyjaśnienie jego zachowania, które czyni fakty moralne częścią hierarchii faktów, które składają się na świat przyrody.
Niektóre tła
Realizm, bardziej ogólnie, jest to stanowisko filozoficzne, które wspiera obiektywne istnienie (niezależne od obserwatora) faktów na świecie , Oznacza to, że nasze postrzeganie jest wiernym odzwierciedleniem tego, co obserwujemy, i tym samym, gdy mówimy: potwierdzając coś w dosłownym znaczeniu, jego istnienie i jego prawda są potwierdzone. To znaczy, że w tle tego argumentu jest jednoznaczny związek między językiem a znaczeniem.
Od "lingwistycznego zwrotu" dwudziestego wieku debaty i kwestie filozoficzne traktowano w odniesieniu do języka, kwestionowano związek między językiem i znaczeniem, kwestionując jednocześnie najbardziej fundamentalne prawdy filozoficzne.
Ta ostatnia skłoniła różnych filozofów do rozróżnienia między debatami na temat znaczenia, jakie dajemy światu, a debatami na temat rzeczy w świecie zewnętrznym. To znaczy, między metafizycznymi debatami a debatami semantycznymi. Realizm jako stanowisko filozoficzne można zaobserwować w wielu różnych dziedzinach, na przykład w filozofii nauki, w epistemologii lub, jak w danym przypadku, w moralności.
Wymiary realizmu moralnego
Zgodnie z tym stanowiskiem filozoficznym, fakty moralne przekładają się na fakty psychologiczne i społeczne .
Istnieją więc działania, które "powinny" się odbyć, a inne nie, a także szereg praw, które można przypisać podmiotom. Wszystko to można obiektywnie sprawdzić, ponieważ istnieją one niezależnie od osoby lub kontekstu społecznego, który je obserwuje lub definiuje. Dlatego Devitt (2004) mówi nam, że realizm moralny utrzymuje się w dwóch wymiarach:
1. Niezależność
Rzeczywistość moralna jest niezależna od umysłu, ponieważ fakty moralne są obiektywne (nie są spełnione przez nasze uczucia, opinie, teorie lub konwencje społeczne).
2. Istnienie
Utrzymuje przywiązanie do faktów moralnych, ponieważ potwierdza swoje obiektywne istnienie.
Krytyka i debaty wokół obiektywności faktów moralnych
Krytyka moralnego realizmu wywodzi się z nurtu subiektywistycznego i relatywistycznego którzy kwestionowali związek między językiem a różnymi elementami składającymi się na psychologiczną i społeczną rzeczywistość; a także możliwość mówienia o tej rzeczywistości niezależnie od tego, kto ją definiuje lub doświadcza.
Konkretnie, w kontekście moralnego realizmu i relatywizmu pojawiają się dwie główne krytyki, znane jako "nie kognitywizm" i "teorie błędu". Wszyscy debatują wokół tego samego przedmiotu dochodzenia: moralnych afirmacji.
I zadają sobie pytanie, z jednej strony, czy te afirmacje mówią o faktach moralnych, a z drugiej strony, jeśli te fakty lub przynajmniej niektóre z nich są prawdziwe.Realizm moralny odpowiadałby twierdząco na oba pytania i zapytałby, co czyni moralny fakt "prawdziwym" w kategoriach uniwersalnych; Brak kognitywizmu i teorii błędu zareagowałby na różne sposoby.
Non-cognitivism
Nie kognitywizm twierdzi, że roszczenia moralne nie odpowiadają właściwościom moralnym, w rzeczywistości nie są to właściwe stwierdzenia, lecz zdania orientacyjne bez warunku prawdy, który odpowiada faktom.
Są to zdania, które wyrażają postawy, emocje, przepisy, ale nie same fakty moralne. Tej semantycznej analizie towarzyszy metafizyczna postawa, która stwierdza, że nie ma żadnych moralnych właściwości ani faktów.
Innymi słowy, nie kognitywiści zaprzeczają, że roszczenia moralne odnoszą się do obiektywnych faktów, a zatem także zaprzeczają, że są one prawdziwe. Innymi słowy, zaprzeczają realistycznym wyjaśnieniom natury i rzeczywistości moralnej i zaprzeczają realistycznym twierdzeniom o przyczynowej roli rzeczywistości
Teoria błędu
Ogólnie rzecz biorąc, Theory of Error, autorstwa australijskiego filozofa (znanego z moralnego sceptycyzmu) Johna Leslie Mackie, mówi, że twierdzenia moralne zawierają w istocie moralne znaczenie, ale żadna z nich nie może być całkowicie prawdziwa. Oznacza to, że istnieją moralne fakty, o których są zgłaszane przez roszczenia moralne, ale niekoniecznie prawdziwe.
Teoria błędu nie zawiera w sobie faktów moralnych, to znaczy zaprzecza istnieniu obiektywnej rzeczywistości moralności. Aby przeanalizować, dlaczego ludzie spierają się o nieistniejące fakty moralne, ktoś, kto zajmuje się obroną teorii błędu, może wskazać, w jaki sposób używa się wypowiedzi moralnych do mobilizowania emocji, postaw lub osobistych zainteresowań (w oparciu o fakt, że dyskusje te informują o faktach z moralnymi znaczeniami).
Z drugiej strony, ktoś, kto broni nie-kognitywizmu, może analizować tę samą sytuację, odwołując się do praktycznej użyteczności mówienia tak, jak gdyby oświadczenia moralne rzeczywiście miały na celu informowanie o faktach, chociaż tak naprawdę nie (w oparciu o ideę afirmacji moralnych lub nie zamierzają nawet zgłaszać faktów).
Realizm moralny w psychologii rozwojowej
Realizm moralny jest także jednym z kluczowych pojęć teorii rozwoju moralnego szwajcarskiego psychologa Jeana Piageta.
Ogólnie mówiąc, To, co proponuje, to to, że dzieci przechodzą dwie główne fazy charakteryzujące się etapami stopniowo abstrakcyjnego rozumowania , Fazy te mają tę samą sekwencję we wszystkich dzieciach, niezależnie od ich kontekstu kulturowego lub jakiegokolwiek innego elementu zewnętrznego względem podmiotu. Fazy są następujące:
- Etap heteronomii lub realizmu moralnego (od 5 do 10 lat) , w którym dzieci przypisują zasady moralne postaciom autorytetu i władzy w dychotomicznej perspektywie dobra i zła, i uczucia takie jak uczciwość lub sprawiedliwość powstają.
- Autonomiczny etap lub niezależność moralna (10 lat i więcej) Kiedy dzieci przypisują arbitralność regułom, mogą je kwestionować lub naruszać, a także modyfikować w oparciu o negocjacje.
Następnie amerykański psycholog Lawrence Kohlberg konkluduje, że dojrzałość moralna nie została osiągnięta po drugim etapie zaproponowanym przez Piageta. Opracowuje swój własny plan rozwoju moralnego w sześciu etapach, w tym dwóch pierwszych szwajcarskich psychologów, w tym koncepcji, że moralność ma uniwersalne zasady, których nie można uzyskać we wczesnym dzieciństwie.
Tym, co robi Kohlberg, jest doprowadzenie teorii piageta do rozwoju poznawczego do bardziej szczegółowych badań nad ewolucją sądów moralnych; rozumienie ich jako refleksyjnego procesu wartości i możliwości uporządkowania ich w logicznej hierarchii, która pozwala zmierzyć się z różnymi dylematami.
Studia Piageta i Kohlberga naznaczały w bardzo istotny sposób psychologię rozwoju, ale także otrzymały różnych krytyków właśnie za odwoływanie się do neutralności i uniwersalności rozwoju moralnego, które można zastosować do zrozumienia wszystkich podmiotów niezależnie od pytań jako kontekstu. kulturowy lub płeć.
Bibliografia:
- Sayre-McCord, G. (2015). Realizm moralny. Encyklopedia filozofii Stanforda. Źródło: 13 sierpnia 2018. Dostępne na: //plato.stanford.edu/entries/moral-realism/
- Devitt, M. (2004). Moralny realizm: naturalistyczna perspektywa. Areté Revista de Filosofía, XVI (2): 185-206.
- Barra, E. (1987). Rozwój moralny: wprowadzenie do teorii Kohlberga. Revista Latinoamericana de Psicología, 19 (1): 7:18.
