Czym jest "jaźń" w psychologii?
W psychologii pojęcia takie jak "Ja", "Ego" czy "Self" są często używane do oznaczenia samoreferencyjny wymiar ludzkiego doświadczenia , Postrzeganie ciągłości i spójności, a tym samym rozwój poczucia tożsamości, zależy od tego, czy pojmujemy część siebie jako podmiot, który prowadzi nasze życie.
Od końca XIX wieku William James (1842-1910) odróżniał "ja" jako obserwatora od "ja" jako przedmiotu doświadczenia, dużą liczbę teorie, które próbują zdefiniować to, co ja , Następnie opiszemy te najważniejsze za pomocą krótkiej wycieczki historycznej.
- Może jesteś zainteresowany: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"
Ego w psychoanalizie
W teorii Zygmunta Freuda (1856-1939) Ja rozumiem jako świadomą część umysłu , która musi zaspokajać instynktowne i nieuświadomione impulsy, biorąc pod uwagę wymagania zewnętrznego świata i własnej świadomości - superego, ustanowione przez zinternalizowane normy społeczne.
Jaźń lub tożsamość byłyby zatem pośrednim przykładem między biologią jednostki a otaczającym go światem. Według Freuda jego funkcje obejmują percepcję, zarządzanie informacjami, rozumowanie i kontrolę mechanizmów obronnych.
Jego uczeń Carl Gustav Jung (1875-1961) zdefiniował ja jako jądro świadomości ; każde psychiczne zjawisko lub życiowe doświadczenie, które jest wykrywane przez Jaźń, staje się świadome. Tak więc rozumienie I rozumiane jest jako złożona struktura o podwójnym składniku: somatycznym i psychicznym.
Oprócz Junga I, centrum tożsamości, jest zanurzone w Jaźni ("Ja"), która stanowi rdzeń osobowości w ogóle; Jaźń obejmuje nieświadomą, a także świadomą część doświadczenia. Jednakże nie jesteśmy w stanie całkowicie doświadczyć Jaźni, ponieważ jesteśmy zakotwiczeni w Jaźni i świadomości.
- Powiązany artykuł: "Id, jaźń i superego, według Zygmunta Freuda"
Społeczne role jaźni
W naukach społecznych pierwszej połowy XX wieku symboliczny interakcjonizm cieszył się niezwykłą popularnością, teoretycznym nurtem, który twierdził, że ludzie interpretują świat i jego elementy ze znaczeń nadanych im społecznie. Jaźń zbudowana jest z interakcji twarzą w twarz i struktury społecznej.
Jeśli mówimy o ja i tożsamości, w symbolicznym interakcjonizmie warto podkreślić dramaturgiczny model Ervinga Goffmana (1922-1982). Ten autor uważał, że ludzie, tak jakbyśmy byli aktorami, starają się wyglądać spójnie z innymi poprzez przyjmowanie ról. Dla Goffmana Yo to nic więcej niż zestaw ról, które reprezentujemy .
Później psycholog społeczny Mark Snyder (1947-) rozwinął swoją teorię samokontroli lub samokontroli. Model ten potwierdza, że ludzie wysoko postawieni w samoobserwacji dopasowują swoje role, a tym samym swoją tożsamość, do sytuacji, w której się znaleźli; wręcz przeciwnie, ci, którzy sam siebie monitorują, pokazują bardziej "ja", z którym się identyfikują.
- Może jesteś zainteresowany: "Dramaturgiczny model Ervinga Goffmana"
Wielość i złożoność tożsamości
Wśród ostatnich zmian w koncepcji jaźni z psychologii społecznej wyróżniają się dwie szczególne teorie: model samo-złożoności Patricii Linville i teoria samowystarczalności E. Tory'ego Higginsa. Głównym aspektem obu modeli jest to, że Jaźń jest rozumiana jako mentalne reprezentacje, które tworzymy z siebie .
Model samo-złożoności zakłada, że tożsamość zależy od naszych ról społecznych, relacji międzyludzkich, cech osobowości jądrowej i działań, które wykonujemy, takich jak kariera zawodowa. Pojęcie "autokompleksyjności" odnosi się do liczby reprezentacji, które składają się na ego, a także do stopnia jego zróżnicowania.
Według Linville ludzie o wysokim stopniu złożoności są bardziej odporni na negatywne zdarzenia życiowe , ponieważ nawet jeśli część ich tożsamości jest kwestionowana lub osłabiona przez doświadczenia, zawsze będą inne części Jaźni, które mogą wykorzystać jako psychologiczną kotwicę.
Teoria rozbieżności własnych Higginsa
W swojej teorii własnej niezgody, Higgins stwierdza również, że Jaźń nie jest pojęciem jednolitym, chociaż definiuje różne składniki tożsamości w oparciu o dwa parametry: domeny Jaźni i poglądy Jaźni , W tym ostatnim kryterium znajdujemy perspektywę osoby o sobie, a także tej, którą ona uważa za istotną osobę.
W domenach jaźni, które można powiązać z własną perspektywą lub z innymi, odnajdujemy rzeczywistą ja (jaki jestem), ideał ja (jak bym chciał), to ja powinienem być, potencjał ja (w jaki sposób mogę osiągnąć być) i przyszłością, która jest tożsamością, którą mamy nadzieję być.
Higgins uważa, że prawdziwa ja, zarówno z punktu widzenia samego siebie, jak i z tego, co sądzimy, że znaczące osoby mają, jest podstawą naszej koncepcji własnej. Z drugiej strony pozostałe aspekty są przewodnikami jaźni, które służą nam jako wzór i referencja do działania i do oceny naszego zachowania.
Postracjonalistyczne teorie poznawcze
Vittorio Guidano (1944-1999) uważany jest za głównego pioniera psychologii postracjonalistycznej. Ta teoretyczna orientacja powstaje jako reakcja na przewagę pozytywistycznych i racjonalistycznych filozofii, które potwierdzają, że istnieje obiektywna rzeczywistość, która może być postrzegana i rozumiana w odpowiedni sposób za pomocą zmysłów i logiki.
Z poznawczo-konstruktywistycznych teorii psychologicznych podstawowe znaczenie języka jest bronione w sposobie, w jaki interpretujemy otaczający nas świat i dzielimy się tymi perspektywami. Poprzez język organizujemy nasze doświadczenia w formie narracji , z którego wyłania się pamięć i tożsamość.
Tak więc ja nie pojmuje się jako określonej bytu, ale jako ciągły proces konstruowania spójnej autobiograficznej narracji, która pozwala nam nadać znaczenie naszym doświadczeniom. Z perspektywy postacjonalistycznej problem tożsamości staje się zagadnieniem lingwistyczno-narracyjnym.
Guidano odróżniał także Jaźń od Mnie. Podczas gdy zdefiniował Jaźń jako wymiar cielesno-emocjonalny doświadczenia, głównie nieświadomego, dla tego autora Jaźń jest częścią Jaźni, która obserwuje i generuje znaczenia za pomocą języka. Zjednoczenie Ja i Mnie wynika z tworzenia spójnych narracji, które twierdzą, że mają charakter objaśniający.
