Depresyjna osobowość: przyczyny, objawy i czynniki ryzyka

Marzec 30, 2024

Na pewno kiedykolwiek myślałeś, że w życiu są ludzie, którzy zawsze postrzegają rzeczy w szczególnie negatywny sposób. Oddychają pesymizmem, smutkiem, przygnębieniem i fatalizmem, i wydaje się prawie niemożliwe, aby dostrzegli rzeczy nieco mniej czarne.

Widzą przyszłość w tak negatywny sposób, że mogą nawet szerzyć swój pesymizm i rozpacz , I wydaje się, że małe znaczenie mają pozytywne rzeczy, które przydarzają się im w życiu, zawsze widzą w nich coś negatywnego, jakby nosili okulary z wyłącznym filtrem, aby postrzegać chmury i smutek.

Co dzieje się z tego typu ludźmi? Czy ciągle cierpią na poważną depresję? Czy masz uporczywe zaburzenie depresyjne? Czy depresja jest cechą osobowości?

W tym artykule będziemy mówić o depresyjnym zaburzeniu osobowości (PDD), które nie pojawia się w obecnych klasyfikacjach, takich jak DSM-5 lub ICD-10, ale było badane przez wiele lat przez tak znanych autorów jako Kraepelin (1896), Schneider (1923), Millon (1994) i Beck (1979).

Depresyjne zaburzenie osobowości według Theodore'a Millona

Według Theodore'a Millona depresyjne zaburzenia osobowości (to, co Millon nazywa "wzorem poddania się") są objęte osobowościami z trudnościami dla przyjemności. Według Millona osoby cierpiące na depresję mają szereg wspólnych cech osobowości, które mogą być zamanifestowane i opisane na różnych poziomach:

1. Poziom behawioralny

Wyraźnie przygnębiony, wygląd i stan przekazują nieodwracalną bezradność , Bezbronny interpersonalnie: ze względu na poczucie bezbronności i brak ochrony, będzie błagał innych o opiekę nad nim i chroni go, obawiając się porzucenia. Szuka lub domaga się gwarancji uczuć, wytrwałości i poświęcenia. Zwykle są introwertykami, więc mogą mieć problem ze znalezieniem partnera. Kiedy znajdą, stają się bardzo zależni od tego.

2. Poziom fenomenologiczny

Są one poznawczo pesymistyczne: wykazują prawie wszystkie defetystyczne, fatalistyczne i negatywne postawy. Zawsze oczekują najgorszego. Zinterpretuj fakty życiowe w możliwie najbardziej niszczycielski sposób i czuj się zdesperowany, ponieważ rzeczy nigdy się nie poprawią w przyszłości.

Jego obraz siebie jest "bezużyteczny". Uważają się za nieistotnych, bezużytecznych, niezdolnych, bezwartościowych ani dla siebie, ani dla innych , Czują się winni za brak pozytywnych cech. Porzucone przedstawienia obiektów: wczesne doświadczenia życia są żywe puste, bez bogactwa, bez szczęśliwych elementów.

3. Poziom intrapsydyczny

Mechanizm ascetyczny : uważa, że powinien czynić pokutę i pozbawić się przyjemności życia. Odrzuca przyjemność, a także wiele krytykuje, co może prowadzić do aktów autodestrukcyjnych.
Zmniejszona organizacja : zubożałe metody radzenia sobie ze stresem.

4. Poziom biofizyczny

Nastrój melancholii: łatwy, smutny, smutny, zły, zmartwiony i skłonny do ruminowania pomysłów. Zwykle czują się zirytowani. Gniewają się na tych, którzy udają, że wyolbrzymiają dobro kosztem realistycznego.

Charakterystyka kliniczna zgodna z DSM-IV-TR (APA, 2000):

W 1994 r. APA wprowadza pojęcie "zaburzeń depresyjnych osobowości" w dodatku do kryteriów badań zaburzeń osobowości w DSM-IV. Według DSM-IV-TR (APA, 2000) podstawowe cechy depresyjnego zaburzenia osobowości (PDD) składają się z:

Ukorzeniony wzór depresyjnych zachowań i przekonań.
Widzą przyszłość negatywnie, wątpią, że rzeczy poprawią się i przewidują najgorsze. Pokazują defetystyczne i fatalistyczne postawy.
Są bardzo poważne, pozbawione poczucia humoru, nie mogą cieszyć się ani odpoczywać na co dzień.
Jeśli chodzi o wygląd fizyczny, często odzwierciedla to twój przygnębiony nastrój. Zatopiona postawa, upośledzenie psychoruchowe i depresyjny wyraz twarzy są zwykle widoczne.
Są smutni, zniechęceni, rozczarowani i nieszczęśliwi.
Ich koncepcja skupia się na wierzeniach daremności i nieadekwatności, a oni mają niską samoocenę.
Są samokrytyczne, często są bagatelizowane.
Mają tendencję do przeżuwania i ciągłych zmartwień.
Są pesymistyczne.
Czują się bezsilni i bezradni.
Krytykują i oceniają innych negatywnie.
Mają poczucie winy i wyrzutów sumienia.
Pasywny, z małą inicjatywą i spontanicznością.
Wymagają miłości i wsparcia innych.
Objawy nie pojawiają się wyłącznie w przebiegu dużych epizodów depresyjnych i nie można ich lepiej tłumaczyć obecnością zaburzeń dystymicznych.

Diagnostyka różnicowa

Osoby z depresyjną osobowością są bardzo narażone na duże zaburzenia depresyjne lub uporczywe zaburzenia depresyjne (dawniej znane jako "dystymia").Konieczne jest wyjaśnienie, że uporczywe zaburzenie depresyjne jest przemijające, może zostać wywołane przez stresujący bodziec i pojawić się w dowolnym momencie, podczas gdy główne zaburzenie depresyjne jest trwale związane z osobowością i przeszkadza w większości dziedzin życia podmiotu z czasem Innymi słowy, obraz objawów jest stały i powoduje klinicznie znaczący dyskomfort lub pogorszenie społeczne lub zawodowe.

Znaczną część kontrowersji związanych z rozpoznaniem depresyjnego zaburzenia osobowości jako odrębnej kategorii stanowi brak przydatności do odróżnienia go od dystymii. Ponadto zasugerowano, że depresja osobowości może być zdezorientowana i pokrywać się z innymi zaburzeniami osobowości (zależny, obsesyjno-kompulsywny i unikowy).

Przyczyny

Jakie są przyczyny depresyjnego zaburzenia osobowości? Będziemy podkreślać czynniki środowiskowe, które wydają się być związane z tym zaburzeniem, ponieważ wpływy biologiczne nie są całkowicie jasne (Millon i Davis, 1998):

1. Emocjonalne przywiązanie w dzieciństwie deficytowym

Jeśli dziecko nie doświadcza jednoznacznych oznak akceptacji i uczucia w dzieciństwie, mogą powstać uczucia emocjonalnego oderwania, niepewności i izolacji. , Dzieci te nie mają doświadczeń uczuć i bliskości z rodzicami, którzy często są dalecy i obojętni. Dzieci często poddają się poszukiwaniom rodzicielskiego wsparcia emocjonalnego, uczą się, jak mało wymagać od otoczenia i rozwijać poczucie bezradności i beznadziejności.

2. Bezradność

Dziecko, które w przyszłości będzie przygnębionym dorosłym, upokorzone jest w dzieciństwie przez ojca, który zwykle sprawia, że czuje się bezużyteczny. , uniemożliwiając im rozwijanie poczucia kompetencji i zaufania. Dzieci uczą się, że nie potrafią dobrze funkcjonować samodzielnie i zaczynają wierzyć, że nigdy nie będą miały takiej możliwości, dlatego czują się głęboko beznadziejne.

3. Wzmocnienie smutku jako tożsamości

Wyraz smutku i bezradności pomaga im przyciągnąć uwagę, dzięki czemu inni dają im uczucie i przejawy uczucia, których tak bardzo potrzebują. , W ten sposób otrzymują wsparcie na zachowanie depresyjne. Może to być miecz obosieczny, ponieważ pomimo tego, że w krótkim czasie może on działać, w dłuższej perspektywie osiąga się to, że jego środowisko jest zmęczone jego depresyjnymi zachowaniami i w końcu unika go.

4. Rozbieżność między tym, co jest i co powinno być

Uczucie nieustannego niekochania, bezużyteczności i nieadekwatności sprawia, że osoba z zaburzeniami depresyjnymi osobowości znajduje różnice między tym, co rzekomo powinno być i czym tak naprawdę jest. Wielokrotnie ta rozbieżność rodzi się z nierealistycznych oczekiwań rodziców wobec dziecka. Z tej rozbieżności rodzą się uczucia pustki i rozpaczy.