Terapia humanistyczna: co to jest i na jakich zasadach jest oparta?
Wygląda na to, że Humanistyczna Terapia jest modna , Wszędzie są kursy, konferencje, strony internetowe, artykuły ... i widocznie są tam obrońcy i zwijacze.
Nie zamierzam się pozycjonować, ale myślę, że naprawdę dobrze jest wiedzieć, o czym mówimy, w ten sam sposób, w jaki uważam, że ważne jest, abyśmy nauczyli się odróżniać humanistyczną terapię lub podejście od innych niewiarygodnych dyscyplin. Kiedy coś staje się modne, brakuje nam czasu na wymyślenie "alternatywnych" wątpliwej wiarygodności.
Początki Humanistycznej Terapii
Uważa się, że prekursorem podejścia humanistycznego był Carl Rogers (1959). Był amerykańskim psychologiem, który zanim został odpowiednim psychologiem klinicznym, studiował rolnictwo na uniwersytecie, a później zainteresował się teologią, co doprowadziło go do kontaktu z filozofią.
Carl Rogers pojawił się w określonym kontekście społeczno-ekonomicznym, nie pojawił się znikąd. W latach 60. wszystko było kwestionowane; To był moment ruchów studenckich, hippisów, feminizmu, ekologów ... było pragnienie zmian. A w tym lęgu pojawiła się Psychologia Humanistyczna .
Pojawia się Psychologia Humanistyczna
Moglibyśmy uprościć tożsamość tego nurtu psychologii, mówiąc, że "humaniści" nie tylko badają cierpienie, ale pogłębiają wzrost i samopoznanie osoby. Są bardziej zainteresowani proponowaniem alternatyw dla tego cierpienia niż zachowaniem badacza , Zapewniają pozytywną wizję, a ich podstawą jest wola i nadzieja tej samej osoby. Zaczynają od dobroci i zdrowia, i rozumieją, że zaburzenia psychiczne lub codzienne problemy są zniekształceniami tej naturalnej tendencji. Skupiają się na zdrowych ludziach i uważają, że osobowość jest wrodzona i "dobra" sama w sobie.
W modelach humanistycznych nie ma odwołania do przeszłości ani historii osobistej, ale raczej możliwości i narzędzia dostępne dla danej osoby w chwili obecnej, które wpływają na ich problem i / lub rozwiązanie. Można powiedzieć, że analizuje teraźniejszość, tu i teraz. W chwili, gdy nie są w stanie cieszyć się i korzystać z tego, jest teraźniejszość, kiedy pojawiają się problemy. Humaniści rozumieją, że osoba "zdrowa" jest tą, która wzbogaca się przez swoje doświadczenie. Jego celem jest poznanie i nauka stopniowo.
Humaniści bronią, że każda osoba ma wrodzony potencjał, który pozwala im wzrastać, ewoluować i samorealizować się oraz że patologia pojawia się, gdy te zdolności są blokowane. Uważają, że jednostka musi nauczyć się być, wiedzieć i robić, i że jest to ta sama osoba, która musi znaleźć rozwiązania na własną rękę, pozostawiając mu całkowitą swobodę decydowania. Zaburzenia patologiczne to wyrzeczenia lub utrata tej wolności, która nie pozwala ci kontynuować procesu wzrostu życia.
Wkład z perspektywy humanistycznej
Niektóre z najważniejszych elementów, które pojawiają się w związku z pojawieniem się Terapii Humanistycznej, są następujące:
- Optymistyczna wizja : potencjał osoby jest narzędziem do rozwiązywania własnych problemów.
- Nacisk na czynniki społeczne : samoświadomość musi być powiązana z odpowiedzialnością społeczną.
- Terapia jako interwencja : umieszczanie pomocy dla osoby jako celu i ostatecznego celu.
Musimy również pamiętać, że modele te postulują, że jednostka nie reaguje na rzeczywistość, ale raczej na percepcję, którą posiada, co jest całkowicie subiektywne.
Krytyka tego podejścia
Inną godną uwagi kwestią jest ta, która najbardziej skrytykowała to podejście: jego teoretyczną słabość , Humanistyczna psychologia ucieka przed klasyfikacjami i nie uznaje metody naukowej za "naturalną" metodę zrozumienia "nienormalnego" zachowania. Oznacza to, że prądowi temu nie towarzyszy solidna baza empiryczna i cierpi na słabość teoretyczną, która doprowadziła do wielu ruchów "samopomocy" o wątpliwej wiarygodności.
Inną krytyką tego ruchu, który otrzymał, jest rozważenie, że człowiek jest "dobry z natury". Jest to optymistyczne podejście i na pewno bardzo korzystne dla tego czasu, ale Zapomnij, że człowiek jest zbiorem negatywnych i pozytywnych czynników i cech , a zatem musimy rozważyć oba.
"Ciekawym paradoksem jest to, że kiedy akceptuję siebie takim, jakim jestem, to mogę się zmienić." -Carl Rogers
