Psychofizyka: początki psychologii

W dzisiejszych czasach nie jest dziwne słuchać o psychologii jako o nauce lub o sylwetce psychologa w różnych dziedzinach związanych z badaniem umysłu i zachowania. Jednak to stosunkowo młoda dyscyplina naukowa i że napotkał różne trudności.

I choć umysł ludzki interesował się człowiekiem od czasów starożytnych, dopiero w 1879 roku Wilhelm Wundt stworzył pierwsze laboratorium psychologii i ustanowił psychologię jako naukę. W tym czasie, a nawet wcześniej, początki psychologii związane są z pierwszymi próbami zmierzenia związku między aspektami fizycznymi i mentalnymi; czyli do psychofizyki .

• Powiązany artykuł: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"

Czym jest psychofizyka?

Psychofizyka rozumiana jest jako gałąź psychologii, której głównym przedmiotem badań jest związek między stymulacją zewnętrzną a jej właściwościami oraz percepcją podmiotu takiej stymulacji.

Jest to jeden z pierwszych rodzajów badań, które zostały przeprowadzone w sposób naukowy, w którym przeanalizowano aspekty psychologiczne, takie jak odczuwanie i ocena. Pomiar aspektów psychofizycznych wymagał bardzo dokładnych instrumentów oraz opracowanie różnych technik, które pozwalają na uzyskanie wiarygodnych i wiarygodnych danych, będąc w istocie psychofizyczną bezpośrednim prekursorem psychometrii.

W psychofizyce zaczęli opracowywać modele, w których zaczęli przypisywać wartość liczbową cechom bodźców i ich postrzeganiu, będąc pionierem w ilościowym badaniu zjawisk psychicznych. Innymi słowy, mierzy on behawioralną reakcję na bodziec fizyczny. Psychofizyka narodziła się na początku, poświęcając się badaniu percepcji wzrokowej , ale później zostanie powiększony tak, że zakończył się rozszerzeniem do badania relacji między fizjologią i psychiką.

Zakłada się, że stymulacja generuje aktywację fizjologiczną, która kończy się wywoływaniem odczucia, chociaż oba składniki osobno również mają potencjał do generowania wrażeń przez siebie.

Psychofizyka użył różnych metod mierzenia odczuć , Wśród nich znajdujemy opis podmiotu postrzeganego, rozpoznanie postrzegania, wykrywanie, postrzeganie wielkości lub poszukiwanie bodźca.

• Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia fizjologiczna?"

Rodzice psychofizyki

Chociaż istnieją prekursory w starożytnej Grecji i wielu filozofów, takich jak Hume, uważa się, że głównymi rodzicami psychofizyki byli Weber i Fechner .

Ten pierwszy jest szczególnie znany z eksperymentów związanych z progiem wykrywania bodźca. Weber zbadał próg podwójnej detekcji lub poziom separacji konieczny do uchwycenia bodźca w fragmentaryczny sposób (użył kompasu na skórze podmiotu i przeanalizował, kiedy zauważył pojedynczy bodziec i kiedy był w stanie rozpoznać te dwa punkty jako oddzielne bodźce.

Eksperymenty te zostały rozszerzone i pogłębione przez Fechnera, który opracował prawo Weber-Fechner i analizowałby zjawiska, takie jak bezwzględny próg lub minimum stymulacji niezbędnej do przebudzenia wrażenia i progu różniczkowego, uprzednio zaproponowanego przez Webera, w którym badana jest niezbędna różnica, aby zauważyć zmiany w percepcji bodźca.

Prawo Webera i przeformułowania Fechnera i Stevensa

Dochodzenia Webera, a później badania Fechnera, pozwoliły sformułować jedno z pierwszych praw psychofizycznych. W szczególności ustalono, że możemy rozróżnić różne bodźce w zależności od intensywności z którymi się prezentują. Rozróżniamy zmiany względne: nie możemy uchwycić różnicy między dwoma różnymi bodźcami, które występują jednocześnie, chyba że istnieje konkretna zmiana ich intensywności.

Ale jeśli intensywność samego bodźca wzrośnie, pojawi się również wzrost względnej różnicy, aby uchwycić istnienie dwóch różnych spostrzeżeń. Tak więc, ta zdolność do rozróżniania wymaga, aby wspomniany wzrost intensywności był stały, w oparciu o wartość zmiany w odniesieniu do punktu początkowego.

Na przykład, jeśli otrzymamy dwie krople deszczu bardzo blisko siebie, możemy potrzebować niewielkiej separacji, aby zauważyć dwa odczucia, natomiast jeśli jesteśmy strumieniem węża, rozdzielenie między nimi powinno być nieco większe, aby być postrzeganym jako różne elementy.

Prawo to zostanie przezwyciężone i zmodyfikowane przez przeformułowania Fechnera i Stevensa , które ostatecznie mogłyby zidentyfikować, że czasami wzrost wielkości bodźca nie generuje proporcjonalnej zmiany w percepcji, ale czasami generuje zmianę percepcyjną znacznie większą lub znacznie niższą niż oczekiwano.

• Może interesujesz się: "Aleksandr Luria: biografia pioniera neuropsychologii"

Oryginalna metodologia

Metody stosowane w pierwszych momentach psychofizyki były pośrednie, gdy pracowałyśmy od pomiaru fizycznego bodźca i uzyskiwania z niego odczuć. Uważa się, że wrażenia nie można było zmierzyć bezpośrednio , związane tylko z wielkością bodźca. W tego typu psychofizyce istnieją trzy główne typy metod.

Metoda limitów

Eksperyment przedstawia szereg różnych bodźców, które zostaną lub nie zostaną przechwycone przez badanego badacza. Eksperymentator manipuluje intensywnością bodźca, badany musi powiedzieć, czy jest w stanie dostrzec bodziec, czy też bodziec porównawczy jest bardziej, równy lub mniej intensywny , Bodźce mają ciągły, rosnący lub malejący, szereg. Może być przyzwyczajenie lub oczekiwania.

Średnia metoda błędu

Ten rodzaj metodologii opiera się na manipulowaniu bodźcem, dopóki nie powstanie zmiana czucia, dostosowując bodziec zgodnie z odpowiedzią podmiotu. Chociaż jest to wygodne i proste, ponieważ to sam badacz reguluje stymulację, może generować błędy w oparciu o oczekiwanie, że bodziec będzie rósł lub spadek intensywności i percepcji jest tendencyjny.

Metoda stałych bodźców

Ta metoda opiera się na klasycznej psychofizyce wykorzystanie wcześniej określonych intensywności, które pozostają stałe , ale w przeciwieństwie do metody granicznej intensywność bodźca zmienia się losowo. Zwykle jest to najczęściej stosowana metoda, ponieważ pozwala zminimalizować błędy i błędy, choć generuje więcej zmęczenia.

Bezpośrednia metodologia

Oprócz Webera i Fechnera innym pionierskim twórcą psychofizyki jest Stevens. Ten autor rozważyłby potrzebę bezpośrednich pomiarów czucia, tworząc skalę oceny skoncentrowaną na subiektywnym odczuciu podmiotu i jego sposobie oceny tego postrzegania. Metody zaproponowane przez Stevensa, które następnie są tymi, które były nadal stosowane w praktyce, byłyby następujące

1. Metoda kategorii

Podobnie jak w skali Likerta, serie bodźców są prezentowane podmiotowi, który należy klasyfikować według różnych proponowanych kategorii.

2. Metoda szacowania przyczyny

Dwa bodźce tego samego typu są przedstawiane badaczowi w tym samym czasie, przy czym ten drugi musi ocenić zależność numeryczną, która istnieje między tymi dwoma.

3. Metoda produkcji przyczyn

Badacz musi wygenerować bodziec z początkowego bodźca i związek proporcjonalności, który przedstawia egzaminator , Na przykład podmiot musi wygenerować światło dwa razy jaśniejsze od tego, które mu przedstawiono.

4. Metoda szacowania wielkości

W oszacowaniu wielkości eksperymentator przedstawia badaczowi serię bodźców, które podmiot musi ocenić numerycznie , prezentując przykład, abyś miał przybliżoną koncepcję wartości próbki stymulacji.

5. Metoda produkcji ilości

Ta metodologia opiera się na fakcie, że badany podmiot generuje poziom stymulacji odpowiadający intensywności, którą proponuje eksperymentator (na przykład intensywność dźwięku głosu).

6. Metoda szacowania przedziału

W tym temat musi oszacuj różnicę między dwoma prezentowanymi bodźcami .

7. Metoda produkcji przedziałów

Metoda ta zakłada, że ​​badany odtwarza przedział w obrębie bodźców, dzieląc je na różne części.

Efekt w innych gałęziach psychologii

Psychofizyka pozwoliło na rozpoczęcie jakościowego badania aspektów psychologicznych, takich jak percepcja , W dłuższej perspektywie inicjatywa ta pozwoliłaby, aby psychometria zakończyła się rozważaniem, co z kolei pozwoliło na generowanie skal i metodologii, które pozwalają nam mierzyć znacznie więcej aspektów poznawczych i abstrakcyjnych w oparciu o wydajność w zadaniach związanych z tymi elementami. Na przykład cechy osobowości, uzdolnienia i postawy lub inteligencja.

Niektóre gałęzie, które skorzystały z wkładu psychofizyki, to psychologia kliniczna, zawodowa lub edukacyjna. W rzeczywistości można go nawet zastosować do takich elementów, jak aktywacja fizjologiczna wywołana strachem.

Bibliografia:

• Higueras, B. i Muñoz, J.J. (2012). Podstawowa psychologia Instrukcja przygotowania CEDE PIR, 08. CEDE: Madryt.

• Goldstein, E.B. (2006). Sensacja i percepcja 6. wydanie. Debata: Madryt.

• Fontes, S. i Fontes A.I. (1994). Teoretyczne rozważania na temat praw psychofizycznych. Rev. de Psicol. Gral, Y Aplic., 47 (4), 191-195. National University of Distance Education (UNED).

• University of Barcelona (s.f.) Klasyczna i współczesna psychofizyka. [Online] Dostępne pod adresem: //www.ub.edu/pa1/node/113.