Toksyczne rodziny: 4 sposoby, w których powodują zaburzenia psychiczne
Jedną z najważniejszych instytucji społecznych są rodziny, ponieważ stanowią podstawowe jądro socjalizacji i enkulturacji jednostek , szczególnie w pierwszych latach życia.
Oznacza to, że psychologowie, którzy są odpowiedzialni za zapewnienie emocjonalnego i psychicznego dobrostanu ludzi, zwracają szczególną uwagę na różne relacje interpersonalne, które rozwijają się w rodzinach. Ważne są nie tylko indywidualne cechy poszczególnych osób: należy również zwrócić uwagę na relacje, które one ustanawiają, zwłaszcza jeśli są przeprowadzane w rodzinie. Właśnie dlatego kwestia toksyczne rodziny To jest takie ważne.
- Zalecany artykuł: "8 rodzajów rodzin i ich cechy"
Rodziny, które generują problemy psychiczne
Rodzina jest ważna nie tylko dla edukacji dzieci i promowania ich nauki, ale także generuje szereg nawyków i dynamiki, które są bardzo interesujące ze względu na ich wpływ na zaburzenia psychiczne, które mogą być generowane przez któregokolwiek z jej członków. W rzeczywistości psychologia obserwuje i dokładnie bada sposoby organizacji w społeczeństwie, a rodzina, oczywiście, jest jednym z najważniejszych elementów.
Istnieje wiele rodzajów rodzin. Wielkie rodziny, rodziny składające się z dwóch członków, rodziny zorganizowane, niestrukturalne, szczęśliwe, apatyczne, gwałtowne ... zależy to w dużej mierze od osobowości jej członków i oczywiście od okoliczności. Ponadto każda rodzina (w przypadku, gdy są dzieci) ma własne style edukacyjne: są bardziej demokratyczne i bardziej autorytatywne, są bardziej otwarte i liberalne, a także bardziej zamknięte i nieprzepuszczalne , Rodzinna więź, która jest ustanowiona między rodzicami i dziećmi, ma kluczowe znaczenie i będzie miała ogromny wpływ na osobowość, przekonania i zdrowie psychiczne dziecka.
Niektóre dysfunkcyjne związki rodzinne oparte na nadopiekuńczości, zaniechaniu, przemocy lub projekcji zostały szeroko przeanalizowane przez psychologów w celu ustalenia związków między tymi sposobami powiązania a pojawieniem się niektórych chorób psychicznych i psychicznych.
Tabu psychopatologii w jądrze rodzinnym
Kiedy psychologowie traktują te konflikty i problemy w rodzinach, powszechne jest, że otrzymujemy różnego rodzaju krytykę. Żyjemy w kulturze, w której rodzina jest instytucją zamkniętą. Członkowie jakiejkolwiek rodziny są bardzo podejrzliwi, że osoba zewnętrzna ocenia i próbuje zmienić dynamikę i nawyki, ponieważ doświadczają tego członkowie rodziny jako wtargnięcie do ich prywatności i najgłębiej zakorzenionych wartości , Rodzina może być dysfunkcyjna i stwarzać problemy psychiczne u jej członków, ale nadal bardzo trudno jest wykonywać terapię bez napotykania powściągliwości i złych twarzy.
Istnieją pewne z góry przyjęte pomysły, które zniekształcają pracę terapeuty: "Wszystko musi pozostać w rodzinie", "Rodzina zawsze będzie cię pragnęła", "Bez względu na wszystko, rodzina musi być zawsze zjednoczona". Są to wyrażenia i idee głęboko zakorzenione w naszej kulturze i chociaż najwyraźniej mówią o jedności i braterstwie, ukrywają nieufne i podejrzane spojrzenie przed każdym, kto może wnieść obiektywny punkt widzenia na te dynamiki i relacje rodzinne (nawet ze szlachetnym zamiarem pomocy).
Ta koncepcja rodziny powoduje wiele bólu, rozpaczy i rozpaczy wśród ludzi, którzy czują, że ich krewni nie sprostali okolicznościom, że nie byli bezwarunkowo u ich boku i oferowali im wsparcie. W skrajnych przypadkach, takich jak cierpienie z powodu jakiegoś nadużycia, negatywne konsekwencje dla dobrego samopoczucia mogą być poważne.
Nie wszystkie rodziny są gniazdami miłości, zaufania i sympatii. Istnieją rodziny, w których generowane są sytuacje trwałego stresu oraz w którym jeden (lub kilku) członków powoduje dyskomfort i cierpienie u innego członka (członków). Czasami może to być szkoda, którą się robi nieumyślnie, bez złych intencji, a w innych mogą istnieć czynniki, które naprawdę prowadzą do nienawiści i przemocy, fizycznej lub werbalnej. W innych przypadkach problem nie jest tak oczywisty i jest bardziej związany ze stylem edukacyjnym używanym przez rodziców lub "zarażeniem" niepewności lub problemów niektórych członków wobec innych.
Toksyczne rodziny i ich związek z zaburzeniami psychicznymi członków
Celem tego tekstu nie jest wskazanie błędów ojców i matek, ale tak, wydaje się właściwe, aby spróbować rzucić światło na niektóre mity i kulturowe nieporozumienia, które powodują, że niektóre rodziny są prawdziwą katastrofą , Współżycie w toksycznej rodzinie jest absolutnie druzgocące dla każdego z jej członków, a to ma bezpośredni wpływ na pojawienie się pewnych psychopatologii związanych z koniecznością radzenia sobie z wysokimi dawkami ciśnienia, stresu, a nawet złego traktowania.
Poznamy w sumie cztery sposoby, w jakie toksyczne rodziny zanieczyszczają niektórych członków, mogąc powodować zaburzenia umysłowe i behawioralne.
1. Etykiety i role: Efekt Pigmaliona i jego szkodliwy wpływ na dzieci
Wszyscy rodzice, czasami, umieścili etykietkę na naszym dziecku. Zwroty takie jak "dziecko jest bardzo wzruszające", "jest wstydliwe" lub "ma zły charakter" są próbką zdań, które chociaż dorośli nie zdają sobie sprawy, powodują silny emocjonalny wpływ na nasze dzieci , Zwroty te, powtarzane raz na tysiąc razy w środowisku rodzinnym, kończą się poważnie na dzieciach.
Chociaż nie chcemy nadawać znaczenia, etykiety te wpływają na tożsamość dziecka, jego postrzeganie i ocenianie siebie. Chociaż dziecko nie może się naprawdę wstydzić, słysząc wielokrotnie ten przymiotnik w rodzinie, którą podziwia, ustanawia precedens, w jaki sposób powinien się zachowywać lub działać, zgodnie z oczekiwaniami. Jest to tzw. Samospełniające się proroctwo lub efekt Pigmaliona, ponieważ rola lub etykieta, którą dorośli nałożyli na dziecko, staje się rzeczywistością .
Dlatego etykietowanie dziecka jest sposobem na skażenie ich zachowania, wpajanie pewnych esencjalistycznych pomysłów na temat tego, jak to jest i jak przestaje istnieć. Etykiety te są łatwe do rozprzestrzenienia i często powtarzane aż do wyczerpania przez nauczycieli, przyjaciół rodziny i sąsiadów, stają się coraz bardziej obciążone w bezpośrednim otoczeniu dziecka, co pogarsza problem.
2. Miłośnicy, którzy zabijają
Wielu ojców i matek używa powracającej maksymy, którą zawsze powtarzają swoim dzieciom: "nikt nie pokocha cię tak, jak my chcemy". To sformułowanie, choć może być bardzo trafne, często sprawia, że wiele osób, które czuły się niekochane w swoim środowisku rodzinnym, zakłada, że w jakiś sposób nie mają prawa czuć się źle, ponieważ wszystko, co zrobiła ich rodzina, było "Dla twojego dobra". To, w skrajnych przypadkach może to prowadzić do braku doniesień o nadużyciach lub złym traktowaniu .
Musimy zacząć na nowo definiować braterską miłość w zdrowszy sposób. Miłość rodziny jest oczywista, ale są niejasne miłości, kocha, które zabijają, Dzielenie się genami z kimś nie jest powodem, dla którego ktoś wierzy, że ma prawo cię skrzywdzić, zmanipulować lub zmusić. Związanie się z kimś ma związek z dzieleniem się genetycznym i biologicznym obciążeniem, ale więź emocjonalna wykracza daleko poza to a pierwszy nie jest warunkiem koniecznym dla drugiego ani przyczyny. Ludzie dojrzewają i uczą się, co krewni mają nasze uczucia i uczucia, a to nie jest coś, co jest zapisane w książce rodzinnej.
Ustanowienie podstaw stosunków rodzinnych jest pierwszym krokiem do lepszego zrozumienia naszej tożsamości i przestrzeni.
3. Nadopiekuńczy rodzice
Jednym z najtrudniejszych zadań dla rodziców, jeśli chodzi o kształcenie swoich dzieci jest utrzymywać równowagę pomiędzy ustanawianiem norm i nawyków zachowań a kochaniem i rozpieszczaniem maluchów w domu , W tym przypadku skrajności nie są wskazane i chociaż niektórzy rodzice są zaniedbani i zaniedbują swoje dzieci, inni są nadopiekuńcze i są za dużo nad nimi.
Ten styl rodzicielstwa wcale nie jest pozytywny, ponieważ dziecko nie boryka się z sytuacjami społecznymi lub ryzykiem kontrolowanym przez nadopiekuńczość wywieraną na niego przez rodziców, z którymi nie przeżywa niezbędnych doznań, aby mógł dojrzeć i stawić czoła swoim własnym. wyzwania W ramach tego stylu uczenia się większość dzieci staje się nieco bardziej niepewna i bezrobotna niż inne. Dzieci oczywiście muszą odkrywać swoje otoczenie, przy wsparciu postaci przywiązania, takiej jak ojciec czy matka, ale Nadopiekuńczość może uszkodzić ich uczenie się i pewność siebie .
Aby dziecko mogło rozwijać się i poznawać świat wokół siebie niezależnie, musimy zaoferować wsparcie i pomoc dziecku, ale to przywiązanie nie powinno być mylone z nadmierną kontrolą.
4. Pożądanie i niepewność rzutowane na dzieci w domu
Bycie ojcem to nie tylko wielka odpowiedzialność, ale także obowiązek opieki i wychowania człowieka w całej jego złożoności. Nikt nie jest zobowiązany do posiadania dzieci, w naszych społeczeństwach jest to osobisty wybór, który może zależeć od wielu czynników, takich jak stabilność ekonomiczna lub umiejętność znalezienia idealnego partnera, ale ostatecznie to także decyzja, którą podejmujemy w bardzo osobisty sposób.
Jeśli to rozważyć, można zaplanować posiadanie dzieci, dlatego musimy wziąć za to odpowiedzialność. Dzieci nie powinny służyć jako sposób na naprawienie problemów pary lub czuć się szanowanym przez innych, a tym bardziej sposobem przekazywania naszej frustracji i niespełnionych życzeń drugiej osobie.
Wszyscy rodzice chcą, aby nasz syn był najmądrzejszy w klasie i najlepszy w sporcie, ale za wszelką cenę musimy unikać presji naszych pragnień , Jeśli w młodości byłeś drużbowym piłkarzem drugiego pokolenia, który nie mógł zostać zawodowcem z powodu kontuzji, nie zmuszaj swojego syna do bycia zawodowym piłkarzem. Próba porównania lub naciśnięcia dziecka, aby być tym, co chcemy, nie tylko prowadzi do sytuacji emocjonalnej wrażliwości, ale może zmniejszyć poczucie własnej wartości i ograniczyć swobodny rozwój ich osobowości. Pozwól mu odejść i zdecyduj dla siebie, udziel mu wsparcia i niezbędnych rad, ale nie rzucaj mu w oczy tego, czym chciałbyś być.
Bibliografia:
- Ackerman, N. (1970). Teoria i praktyka terapii rodzinnej. Buenos Aires: Proteo.
- McNamee, S. and Gergen, K.J. (1996) Terapia jako konstrukcja społeczna. Barcelona: Paidós.
- Minuchin, S. (1982). Rodziny i terapia rodzinna Buenos Aires: Gedisa.
